tag:blogger.com,1999:blog-7745940417484268032024-02-06T22:32:20.206-08:00Nirengi NoktasıAlper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.comBlogger41125tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-76235977735465572042011-05-03T13:08:00.000-07:002011-05-03T13:12:07.123-07:00‘Başkaldırı’ya sansür<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxPfcablzkDzWfqT-r2rORquOJepPfvUX7941l9-GBzLKf7hYCbLGu7jRoNuLdYN8xK-Kf7OzoLvJhkX1QYvXgrX2A6jL58ySr5MOiQ3NqxYk7nLLfw6lBTRHVFqkuzc6MMYyeYbSqwsZP/s1600/berivan-bir-baskaldiri-destani.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 285px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxPfcablzkDzWfqT-r2rORquOJepPfvUX7941l9-GBzLKf7hYCbLGu7jRoNuLdYN8xK-Kf7OzoLvJhkX1QYvXgrX2A6jL58ySr5MOiQ3NqxYk7nLLfw6lBTRHVFqkuzc6MMYyeYbSqwsZP/s400/berivan-bir-baskaldiri-destani.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5602584951975064914" /></a><br /><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; -webkit-border-horizontal-spacing: 5px; -webkit-border-vertical-spacing: 5px; "><span class="Apple-style-span" ><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; "><b><span class="Apple-style-span" ><br /></span></b></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; "><b><span class="Apple-style-span" >CEREN ÇIPLAK</span></b></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><br /></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Kazım Öz</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">’</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>ün filmi </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">“</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Ax</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">” </span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>(Toprak), </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Çayan Demirel</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">’</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>in </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">“</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Dersim 38</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">”</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>inden sonra şimdi de </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Aydın Orak</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">’</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>ın arşiv görüntüleri eşliğinde 1992 yılında Şırnak Cizre</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>deki kanlı Nevruz</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>u anlattığı filmi </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">“</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Bir Başkaldırı Destanı: Berivan</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">” </span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>Kültür ve Turizm Bakanlığı</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>nın sansürüne takıldı. Geçen haftalarda belgeselinin bakanlığın engeline takılmasına ilişkin bir basın toplantısı düzenleyen ve sansüre tepkisini dile getiren Orak</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>ın filminin önümüzdeki ay gösterime girmesi planlanıyordu.</span></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>Kültür ve Turizm Bakanlığı</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>nca gazetemize yapılan açıklamada, filmin salt bakanlıkça değil, bakanlık bünyesinde toplanan Sinema ve Video Eserlerini Değerlendirme, Sınırlandırma ve Sınıflandırma Komisyonu</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>nca </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">“</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">sakıncalı</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">” </span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>bulunduğu belirtiliyor.</span></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>Aydın Orak, 50 dakikalık belgesel filminin bakanlığın engeline takılmasıyla ilgili olarak </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">“</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Sanatsal bir faaliyet için </span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>‘</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>izin</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’ </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">isteniyorsa ve bu izin verilmiyorsa ne kadar geride olduğumuzun resmidir</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">”</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>diyor.</span></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>Öte taraftan film, daha birkaç hafta önce 30. İstanbul Film Festivali</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>nde </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">“</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">sakıncalı</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">” </span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>bulunmayarak sinemaseverlerle buluşmuştu. Festivalin direktörü </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Azize Tan </span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>filmin yasaklanmasını demokratikleşme ve düşünce özgürlüğünün çokça tartışıldığı bugünlerde endişe verici bulduğunu söylüyor ve </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">“</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Sansür uzun yıllardır ülke gündeminden uzaklaşmış görünse de aslında hiçbir zaman tam olarak ortadan kalkmadı</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">” </span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>diyor. Tan festivalin 30 yıllık tarihinde sansüre karşı ciddi mücadeleler verildiğini de belirterek bir de örnek veriyor. </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">“1988’</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">de Elia Kazan</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">’</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">ın jüri başkanı olduğu yıl beş filmin sansürlenmesi üzerine </span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>Elia Kazan</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "> Türkiye</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">’</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">den sanatçılarla yürümüş ve sansürün en azından festivallerde gösterilen yabancı filmlere uygulanmaması konusunda bir değişiklik yapılmıştı</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">.”</span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>Filmin komisyon tarafından </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">“</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Anayasamızın temel ilkelerine aykırı, kamu düzenini olumsuz yönde etkileyici, tarihi olayları çarpıtan, toplumda kin ve nefret düşmanlığını körükleyen ve PKK propagandası yapan unsurlar içerdiği</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">”</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>ne kanaat getirilmesine de yanıtı var Orak</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>ın </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">“</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Siz devlet adına veya darbe anayasasından yola çıkarak bir filmi izlerseniz, tabii ki anayasaya aykırı olarak değerlendirirsiniz</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">” </span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>diyor. Orak </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">“</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Burada karar vermesi gereken bir merci varsa o da seyirci olmalı</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">”</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span> diyerek filmin </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">“</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Doğrudan panzerden ateş açma, insanların kafalarını panzerle ezme görüntülerinin yer aldığı, kurmaca bir diyalog, bir görüntünün bile olmadığı, tanıklarının hepsinin gerçek olduğu bir belgesel</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">” </span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>olduğunu vurguluyor.</span></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>Gazetemizin sinema yazarı</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span> </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><b>Alper Turgut </b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>ise</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "> “</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">Berivan</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">”</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>ın gerçekten beslendiğini, 1992 yılında Cizre</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>de yaşananların, son günlerde Güneydoğu</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>da yaşananlardan farkı olmadığına değinerek sansüre şu sözlerle tepki gösteriyor: </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>“</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>Ahmet Şık</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">ın henüz çıkmamış</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "> </span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>‘</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>İmamın Ordusu</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’ </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">kitabını yasaklayıp bulunduranların terörist ilan edildiği günümüz Türkiye</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">’</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">sinde artık bana şaşırtıcı gelmiyor. AKP</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">’</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">nin </span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>‘</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>ileri demokrasi</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’ </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">diye dillendirdiği şey, memleketi özgürlükler yönünden geriye götürüyor. Sonuçta </span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">‘</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>Berivan</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’,</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "> sansürlenen ilk belgesel de değil. Gerici zihniyet hâkim olduğu sürece, son da olmayacak. Ne yazık ki</span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">… ”</span></p></span></span>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-90247594916490670242011-02-16T14:03:00.000-08:002011-02-16T14:10:38.891-08:00Sinyora Claudia’yla Türk olmak<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdEdnqiysX4xAVFLmwjVGjCIviNvC_uOd1XLpiitU8NXB5l46nH0aNEX89WXtVxXj8ArGT6aCrIBWV6pnDKHO9gW7WIHRMSPGt62sRaCw01j4Ds-4mZJDSQYYPuWs4kmsBKYeUkBuebr8B/s1600/cardinale.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdEdnqiysX4xAVFLmwjVGjCIviNvC_uOd1XLpiitU8NXB5l46nH0aNEX89WXtVxXj8ArGT6aCrIBWV6pnDKHO9gW7WIHRMSPGt62sRaCw01j4Ds-4mZJDSQYYPuWs4kmsBKYeUkBuebr8B/s400/cardinale.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5574412064822805122" /></a><br /><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; -webkit-border-horizontal-spacing: 5px; -webkit-border-vertical-spacing: 5px; "><span class="Apple-style-span" ><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><br /></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H3" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); ">©</span><span class="H3" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><b> </b></span><span class="H3" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><b><i>Bir zamanlar büyük usta Visconti’nin vazgeçilmezlerinden olan Cardinale, Ali İlhan’dan sonra Ferzan Özpetek’le de çalışmak istiyor. ‘Sinyora Enrica ile İtalyan Olmak’ filminin oyuncularını başarılı bulan Cardinale, İsmail Hacıoğlu’nu ise çok başarılı olarak niteliyor.</i></b></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; "><b><span class="Apple-style-span" >ALPER TURGUT</span></b></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>Claudia Cardinale</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>, beyazperdenin evrensel ve efsanevi aktrislerinden biri, hiç kuşkusuz. Tunus</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>ta doğup İtalya</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>ya geçen, ardından da Hollywood</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>u fetheden Cardinale, 1960</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>ların en güzel kadınlarından biriydi, bizde de eski Ses ve Hayat dergilerinde 57 kez kapak olmuştu. Bugüne dek </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>Mauro Bolognini</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>, </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>Federico Fellini </b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>gibi ustalarla çalışan Cardinale, </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>Luchino Visconti</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>nin ise vazgeçilmeziydi. Bugün 73 yaşında olan Cardinale, tam 53 yıldır sinemanın içerisinde ve kariyerine yüzü aşkın projeyi sığdırmasını bildi. Bu hafta gösterime girecek olan </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>Ali İlhan</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span> yönetimindeki</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>“</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>Sinyora Enrica ile İtalyan Olmak</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>” </b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>adlı filmde başrol oynayan Cardinale İstanbul</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>daydı</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>.</span></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); "><i><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>- Henüz ilk filmini çeken yönetmen Ali İlhan</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>’</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>ın projesinde yer almak için John Malkovich</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>’</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>in teklifini reddetmişsiniz. Neden?</b></span></i></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>Ali İlhan</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>, Paris</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>e benimle tanışmaya geldiği zaman heyecanından çok etkilendim. Senaryosunu da çok beğendim. Kariyerimde genç yönetmenlerle çalışmaya önem veriyorum. Onlara destek olmak için değil, karşılıklı bir alışveriş içinde olduğumuz için onları seçiyorum. Ali</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>nin filminden önce de Tunus</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>ta ve New York</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>ta ilk filmlerini çeken yönetmenlerin filmlerinde rol aldım.</span></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); "><i><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>- </b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>İsmail Hacıoğlu ve Teoman Kumbaracıbaşı gibi Türk oyuncularla kamera karşısına geçtiniz. Oyunculuklarını nasıl buldunuz?</b></span></i></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>Önemli olan karşınızda iyi aktör ve aktrisler olmasıdır. Onlar kötü olursa iyi bir sonuç çıkaramazsınız. Her biri birbirinden başarılıydı. Ama İsmail çok başarılıydı</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>.</span></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b><i>- Filmin en çok hangi sahnesini sevdiniz?</i></b></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>“</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>Erkekler ve köpekler</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b> </b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>giremez</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>”</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span> tabelasının asıldığı sahneyi çok sevdim.</span></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); "><i><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>- Kariyeriniz sayısız ödülle dolu ama Altın Portakal Film Festivali</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>’</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>nde </b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>‘</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>En iyi kadın oyuncu ödülü</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>nü alarak ilk defa ulusal kategoride ödül alan yabancı bir oyuncu oldunuz. Bunun sizin için bir önemi var mı</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>?</b></span></i></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>Ödülleri koyacak yer bulamıyorum artık. Ama Türkiye</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>de bu kadar önemli bir festivalden ödül almak beni memnun etti. Hayatımda birçok ödül almış olabilirim ama bu ödül benim için önemliydi.</span></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b><i>- Türk sinemasını nasıl buluyorsunuz?</i></b></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>Sinemada en önemli şey işbirliğidir. Böylece sinema dünyadaki izleyicisine kavuşur. </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>‘</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>Sinyora Enrica ile İtalyan Olmak</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>’ </b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>filmi aslında bir Türk yapımı ama ortak bir kültür var.</span></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); "><i><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>- Çalışmak istediğiniz başka Türk yönetmenler var mı</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>?</b></span></i></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>Ferzan Özpetek</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>, filmlerini İtalya</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>da çeken bir dünya yönetmeni. Kültürel tanıtım için sinemada işbirliği güzel olacaktır. Ferzan Özpetek</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>le ve yeniden Ali İlhan</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>’</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>la film yapmak isterim.</span></span></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); "><i><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>- Yeni bir proje</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>…</b></span></i></p><p style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; color: rgb(0, 0, 0); "><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span>Pek çok senaryo geliyor, hepsini tek tek okuyorum. İçlerinde yakın dostum </span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><b>Kevin Kline</b></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); "><span> ile karşılıklı oynayacağımız bir film projesi de v</span></span><span class="H4" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: normal; font-weight: bold; color: rgb(0, 0, 0); ">ar.</span></p></span></span>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-66320110115077137222011-02-04T08:17:00.000-08:002011-02-04T08:19:57.623-08:00Aşk Tesadüfleri Sever<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmTxeFw5FbOmYXhDe_wnPS1ruwpCpbEl13jZiGJMdyZTa7qpxX0IDOcak0RE4KcSslsMRA1KlkqWfiMQuyivyz6t68GPWk6rOXy5ycgr9y8yVOX5qJ97HjaweP-GhAQDU8f-8kPb_cPCd0/s1600/a%25C5%259Fk+tesad%25C3%25BCfleri+sever+afi%25C5%259F.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 280px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmTxeFw5FbOmYXhDe_wnPS1ruwpCpbEl13jZiGJMdyZTa7qpxX0IDOcak0RE4KcSslsMRA1KlkqWfiMQuyivyz6t68GPWk6rOXy5ycgr9y8yVOX5qJ97HjaweP-GhAQDU8f-8kPb_cPCd0/s400/a%25C5%259Fk+tesad%25C3%25BCfleri+sever+afi%25C5%259F.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5569869535163550706" /></a><br /><div><br /><p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; ">ALPER TURGUT</span></b></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="font-size:14.0pt; line-height:150%;font-family:Tahoma"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; "><br /></span></b></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; ">“Aşk Tesadüfleri Sever”</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; ">, adı da üzerinde zaten, sevdaya dair bir kesişme öyküsünü kurguluyor. Üç milyonu aşkın seyirciyi sinemaya çeken “Eyyvah Eyvah 2”den sonra bu yılın en iyi ikinci yerli filmi, şüphesiz. Masum bir dili var öncelikle, yer yer neşeli ve hüzünlü de üstelik. Teknik becerisi gayet iyi, müzikleri ayrı bir güzel… Ankara ve sevda aşkına, izlemeli derim. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; "><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-top:4.5pt;margin-right:0cm;margin-bottom:4.5pt; margin-left:0cm;line-height:150%;text-autospace:ideograph-numeric"><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; ">Filmi Ömer Faruk Sorak çekti, yapımcılığını da Oğuz Peri üstlendi. Senaryo Nuran Evren Şit Erdik’e ait, müzik ise Ozan Çolakoğlu’na… Aşk Tesadüfleri Sever’in görüntü yönetmeni Veli Kuzlu… Filmin başrollerinde Belçim Bilgin ve Mehmet Günsur var. Bunun dışında Ayda Aksel, Altan Erkekli, Şebnem Sönmez, Hüseyin Avni Danyal, Yılmaz Gruda ve Yiğit Özşener diğer kilit rolleri sırtlamışlar. Oyuncu kadrosu oldukça geniş, hatta Cezmi Baskın, Cansel Elçin, Arif Keskiner ve Ayşe Arman da filmde kısa roller üstlenmişler. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; "><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; ">Aşk, tesadüfleri seviyor ya, peki, tesadüfler de aşkı seviyor mu? Kader ağlarını örmüşse, insan ne yapabilir, bu yüzden yanıtı biz bilecek değiliz, kesinlikle sorumlu yoldaşa, yani Eros’a sormak gerek. Evet, bizim öykümüz rastlantıya fazla abanmış, hani ana karnındayken, bebekken, çocukken, gençken, olgunluğa demir atmışken, birbirlerinin yakınında dolanıp durmuşlar. Hayat oyununu oynamış ve birbirleri için yaratılmış bu erkek ve dişi, Ankara’dan İstanbul’a sürüklenmişler, çoğunda teğet geçmiş, azında yakalanmışlar.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; "><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; ">Geri dönüşler ile memleketin, <span class="apple-style-span">70’li, 80’li, 90’lı ve 2000’li yıllarına konuğuz. Şans faktörü, </span>Özgür ve Deniz’in hikâyesinde, bazen destek, bazen de köstek oluyor. Başlarında sevda yeli, komik anlar, nostalji takviyesi ve elbette dram. Kısmet ve nasip işleri, zamanlama hatası ve aşkın meşhur senkron kayması… Aşk Tesadüfleri Sever, yazgı ise nihai kararı verir. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; "><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; ">Başkenti fon alan filmler giderek çoğalıyor, bu güzel bir haber. Sonra aşk filmleri çekmekte adeta özürlü olan ülkemiz sinemasını adına Aşk Tesadüfleri Sever, gayet iyi bir proje. Aşk filmlerinin klişeleri yerinde kullanılıyor, bazı yabancı filmlerden de etkilenilmiş, senaryodaki bazı aksaklıklar, inandırıcılığı sarsmıyor, bütünü bozmuyor, ben başka bir final seçerdim misal ama var olan da sırıtmıyor. Belçim Bilgin, beyazperdeye yakışmış, fena da oynamamış. Mehmet Günsur, alınmasın ama aktörlük ona göre değil, iyi görüntü veriyor, ötesi yok. Belçim Bilgin ve Mehmet Günsur’un kimyası uymuş, bunu belirtelim. Öte yandan bakın Ayda Aksel, Şebnem Sönmez ve Altan Erkekli’ye, onlar, işlerini gayet güzel yapıyorlar.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; ">Şimdi kaderci yaklaşmayalım diyorum ama mukadderat diye de bir şey var, değil mi? Tıpkı sözleri Murat Mungan’a ait, Müslüm Gürses’in seslendirdiği “Aşk Tesadüfleri Sever” şarkısında olduğu gibi; <o:p></o:p></span></p> <p style="line-height:150%"><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; ">Aşk tesadüfleri sever<br />Kader ayrılıkları<br />Yıllar geçmeyi sever<br />İnsan aramayı<o:p></o:p></span></p> <p style="line-height:150%"><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; ">Güller açmayı sever<br />Zaman soldurmayı<br />Eller birleşmeyi sever<br />Yollar ayrılmayı<o:p></o:p></span></p> <p style="line-height:150%"><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; ">Herkes geçmişi öder<br />Bir yol ayrımında<br />Başlamak istersen<br />Yeni bir hayata<br />Gölgeni yedek<br />Bırak ardında<o:p></o:p></span></p> <p style="line-height:150%"><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%; font-family: Tahoma; ">Hayat tekrarları sever<br />Yeniden başlamayı<br />Kuşlar dalları sever<br />Kanatlarsa uçmayı.<span class="Apple-style-span" ><o:p></o:p></span></span></p></div>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-15919925879174639922011-02-01T08:14:00.000-08:002011-02-01T08:20:19.939-08:00Ak ile kara ve ille de mükemmeliyet<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2rlJ5ukd7pOkAAFpSdod_5PygeVrz-ZKw8LavtIpOHRL79qla-laKhulbZ8h082_mJWbRyhJoXptuvFMtsjPgHwpvApqhkCM31r00K-UzOPfZIq8HlfndAXpLTIwvfSQAF97sPDUC3-ns/s1600/5270356190_aceb333159_b_cr.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 378px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2rlJ5ukd7pOkAAFpSdod_5PygeVrz-ZKw8LavtIpOHRL79qla-laKhulbZ8h082_mJWbRyhJoXptuvFMtsjPgHwpvApqhkCM31r00K-UzOPfZIq8HlfndAXpLTIwvfSQAF97sPDUC3-ns/s400/5270356190_aceb333159_b_cr.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5568755681397093266" /></a><br /><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Tahoma; line-height: 28px; font-size: 19px; "><b><span class="Apple-style-span"><br /></span></b></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Tahoma; line-height: 28px; font-size: 19px; "><b><span class="Apple-style-span">ALPER TURGUT</span></b></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><b>“Siyah Kuğu”</b>ya (Black Swan) dek, kimse bana bale, bale belgeseli, bale filmi (operayı saymıyorum bile) izletemezdi, sevmezdim, beğenmezdim, istemezdim. Sonra işte Siyah Kuğu’yu izledim, her dem karşı çıktığım, hatta burun kıvırdığım, işte bu sanat değil diye kanaat getirdiğim bale, gözüme nasıl da güzel göründü, anlatamam. Önyargımı yıktı bu film benim, bale için korkunç bir efor, büyük bir emek ve müthiş bir konsantrasyon gerektiğini öğrendim. Ve içeriğinde de; Hırs, azim, nefret, kibir, mutluluk, mutsuzluk, yani insana dair her şey vardı.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic">Evet, Darren Aranofsky, “Pi”, “Bir Rüya İçin Ağıt”, “Hayat Ağacı” ve “Güreşçi” ile rüştünü ziyadesiyle ispatlayan bir yönetmen. Siyah Kuğu ise onun, irtifa kaybetmeden yoluna devam ettiğini gösteriyor, artık ustalık döneminde neler izleriz, kim bilir? Salt siyah ile beyazdan oluşan, griden muaf senaryo, Mark Heyman ve Andres Heinz’e ait. Başrollerde ise Natalie Portman, Mila Kunis, Winona Ryder, Vincent Cassel, Barbara Hershey var. Çocukluğundan beri takip ettiğimiz, büyüyüp serpildiğine ve giderek yetkinleştiğine şahit olduğumuz Natalie Portman, hayatının performansını ortaya koyuyor, en iyi kadın oyuncu dalında Oscar’ın tartışmasız favorisi… Ne diyelim? Hak ediyor, kesinlikle… Mila Kunis, ayrı döktürüyor, Barbara Hershey ayrı. Vincent Cassel, zaten Nefret’ten (<st1:personname productid="La Haine" st="on">La Haine</st1:personname>) bu yana sevdiğimiz bir aktör, iyi oynaması şaşırtıcı değil. Kısacık bir rolü olan meşhur kleptomanımız Winona Ryder da forever Winona dedirtiyor (Aslında eski manitası Johnny Depp dövme yaptırmıştı böyle).<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic">New York’ta yaşayan balerin Nina, kusursuzluk arayışındadır ve bu onu kontrol manyağı haline dönüştürmüştür. Nina’nın, mükemmel olmak arzusu, baskıcı ve hırslı annesi Erica tarafından kamçılanmaktadır. Eski bir balerin olan Erica, Nina’ya adeta kendi pişmanlıklarını yıkmaktadır. Oyun yönetmeni Thomas Leroy, ünlü Kuğu Gölü balesini uyarlamaya karar verir ve yıldızı olarak Nina’yı seçer. Yeni baş balerin Nina, sorunlu ve yaşı ilerlemiş selefi Beth MacIntyre’i saf dışı bırakmıştır. Ancak bu kez de devreye, dünya yansa umurunda olmayacak bir tip olan güzeller güzeli Lily girer. Lily, Nina’nın tam zıddıdır ve bu hal, rekabeti ve yeni doğacak bir yakınlığı körükler. Evet, iyilik timsali Beyaz Kuğu ile karanlığın güzeli Siyah Kuğu’yu canlandırmak, hep bembeyaz yaşamış Nina’yı eninde sonunda dönüştürecektir.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><span style="mso-spacerun:yes"> </span></span><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-fareast-language:TR"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic">Sesin kullanımı, müzik, koreografi, görsellik, haliyle filmin artıları… Giderek artan gerilim, şık bir final, karakterin dönüşümü, yan karakterlerin desteği, diyaloglar, hemen her şey neredeyse tastamam. Ama neredeyse… Siyah Kuğu,<span style="mso-spacerun:yes"> </span>bir başyapıt olamaz. Ambalajı çok güzel ama kusursuz değil. Kişilik dışında meselesi yok. Senaryo ise mevzubahis, “Başlangıç” (Inception) var, üzerine düşünmek ise istenilen “Biutiful” ile “Benim Hikâyem” (Barney’s Version) ne güne duruyor.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic">Şimdi filmin ayrıntılarına daha da girmek isterdim lakin “spoiler” derler, belki de demezler, çünkü Siyah Kuğu gösterime girmedi ama neredeyse izlemeyen de kalmadı. Yine de bu filmi, sinemada seyretmeli, inanın çok daha farklı, buna kesinlikle emin olabilirsiniz.<span style="mso-spacerun:yes"> </span><span style="mso-spacerun:yes"> </span><u><o:p></o:p></u></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic">Peki, bir daha bale ile ilgili bir şey izler miyim? Sanmam, öncelikle çok aristokrat işi buluyorum. Kanımca estetiğin fazlası da zarardır. Yani sentetik geliyor, sempatik gelmiyor. İşte öyle bir şey…</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 150%"><span style="font-size:14.0pt;line-height:150%;font-family:Tahoma; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:TR;mso-bidi-font-weight: bold;mso-bidi-font-style:italic"><b><span class="Apple-style-span">Cinedergi </span></b><o:p></o:p></span></p>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-9906268364293759562011-01-28T08:03:00.000-08:002011-01-28T08:08:43.983-08:00Kurtlar Vadisi: Mavi Marmara<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuPCSjHicZ5kIn8gnXrYBscdODSkNJF7a-0KwFjSiTPmSKSB6sHJYGGi9q2kynLx4GOOHizjdWSwwPVrzYt-EWa7bog8ZHl8j9quh-LGD-FfCBXdw7DaW1H9TLG4nR5mMlQg3tIuNIKKL3/s1600/kurtlar+vadisi+afi%25C5%259F.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 280px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuPCSjHicZ5kIn8gnXrYBscdODSkNJF7a-0KwFjSiTPmSKSB6sHJYGGi9q2kynLx4GOOHizjdWSwwPVrzYt-EWa7bog8ZHl8j9quh-LGD-FfCBXdw7DaW1H9TLG4nR5mMlQg3tIuNIKKL3/s400/kurtlar+vadisi+afi%25C5%259F.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5567268994795569010" /></a><br /><p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt"><b><span class="Apple-style-span" >ALPER TURGUT</span></b><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 19px; "><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 19px; ">Neredeyse tamamı çatışma sahnelerinden oluşan ve resmen İsrail’e savaş açan bir intikam filmi görünümündeki <b>“Kurtlar Vadisi Filistin”</b>, tek kelimeyle misillemeye dair. Mavi Marmara gemisinde, İsrailli askerler tarafından gerçekleştirilen ve dokuz can alan kanlı baskına, Kurtlar Vadisi’nin takım elbiseli ve gerçekten oyunculuktan bihaber elemanları, beyazperdeyi kırmızı perdeye çevirerek karşılık veriyorlar. Bu yapım, inanç ve duygu sömürüsü odaklı ve elbette, tek hedefi gişe… <span style="mso-spacerun:yes"> </span><span style="mso-spacerun:yes"> </span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt">Filmin yönetmeni Zübeyr Şaşmaz, yapımcısı Raci Şaşmaz. Senaryo ise Raci Şaşmaz, Bahadır Özdener ve Cüneyt Aysan’a ait. Kurtlar Vadisi Filistin’in başrollerinde Necati Şaşmaz, Gürkan Uygun, Kenan Çoban, Nur Aysan, Erdal Beşikçioğlu, Erkan Sever, Zafer Diper, Umut Karadağ ve Mustafa Yaşar var.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt">Kurtlar Vadisi Filistin, salt aksiyon üzerine kurulu, hatta şu ana kadar, Türk sinemasında bu ölçekte ve teknik açıdan bu yetenekte bir film çekilmedi. Ancak bitmek bilmeyen sıcak çatışma sahneleri, bir süre sonra hem gerçeklikten kopmanıza neden oluyor, hem de baygınlık vermeye başlıyor. Hatta bilgisayar veya Playstation’da bir savaş oyununu oynuyorsunuz hissine kapılıyorsunuz. Misal “Call of Duty” diye bir oyun var, sürekli adam öldürmek, helikopter düşürmek, tankları durdurmak zorundasınız. Ancak, film ile bu oyun arasında işte böyle bir benzerlik var bile diyemiyoruz. Çünkü yeni nesil savaş oyunlarının senaryosu, emin olun ki; Kurtlar Vadisi Filistin’den çok daha iyi. Diğer yandan çatışmalar dindiğinde yaşanan diyaloglar, inanın saçmalıktan öte değil. Filmin tek dili hamaset… Bir de filmin ortasında, bir zikir sahnesi var, niye çekilmiş belli değil, kesinlikle eğreti duruyor. Filmde bazı İsrailli askerler dışında hemen herkes Türkçe konuşuyor, karakterler oturmamış, karikatürize ve ucuz duruyor. Kurtlar Vadisi Filistin, Mavi Marmara ile açılıyor ve ardından yarım yamalak bir öç öyküsü başlıyor. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:14.0pt">Evet, Polat Alemdar, Memati ve Abdülhey’den oluşan Türk vurucu timi, Mavi Marmara’nın sorumlusu olarak gördükleri saçını atkuyruğu yapan asri zamanlar kovboyu Behzat Ç.’nin peşine düşüyorlar. Affedersiniz, ekip, İsrailli komutan Moşe Ben Eliezer’in öldürmek istiyor. “Hayat Var” ve “Bal”da harikalar yaratan Erdal Beşikçioğlu, zaten filmi izlenir kılan yegâne şey. Şimdilerde adeta fenomene dönüşen “Muhteşem Yüzyıl”da, Kanuni’nin ilk gözdesini canlandıran Nur Aysan ise filmde, bizim muhteşem üçlüye katılmak zorunda kalan Amerikalı Yahudi tur rehberi rolünü üstleniyor. Film boyunca, iyi olan tek Yahudi’de o, çünkü Polat Alemdar, tüm İsrailli şahinlere, vaat edilmiş topraklar yerine, toprak altını öneriyor. Neyse… Sevgiden muaf, ürkek ve hapla sorunlarını aşmaya çalışan bu Yahudi kadın, altın kalpli Müslüman Filistinlilerden çok etkileniyor, hatta onların kıyafetini giyiyor. Neredeyse din de değiştirecek ama film bitiyor. Kanı kan ile yıkama heveslisi, şiddet yanlısı, barışı değil savaşı savunan bu filmi, önermemiz mümkün değil.<o:p></o:p></span></p>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-17378301274005464622011-01-07T07:13:00.000-08:002011-01-07T07:18:03.076-08:00Hür Adam: Dinmeyen bir öfkeye dair<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtpGRNsGEcex-Jeje7U_56mOd7ZB6g-qcS4JVVk1fqRr9-89_IFcp3ccJ9SaRZ8oeG2sNzod9aUgNw9JUsrsgjiWjYwC_zrsv3hnbcAQnlJAMmL9SahAgdkOv1-babnSzYGtNtfozRJICn/s1600/h%25C3%25BCr+adam+afi%25C5%259F.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 280px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5559463305014623202" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtpGRNsGEcex-Jeje7U_56mOd7ZB6g-qcS4JVVk1fqRr9-89_IFcp3ccJ9SaRZ8oeG2sNzod9aUgNw9JUsrsgjiWjYwC_zrsv3hnbcAQnlJAMmL9SahAgdkOv1-babnSzYGtNtfozRJICn/s400/h%25C3%25BCr+adam+afi%25C5%259F.jpg" /></a><br /><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;"></span></strong></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;"></span></strong></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT<br /></span></strong><br /><strong>“Hür Adam: Bediüzzaman Said Nursi”</strong>ye dair ne söylenebilir; bir özyaşamöyküsünden ziyade, tarikat odaklı, dini motifli, Cumhuriyet ve laiklik karşıtı bir siyasi propaganda için çekildiği zaten malum iken. Belki, Cumhuriyet tarihi boyunca hiçbir filmin yapamadığı oranda ve günümüz koşullarının da yardımıyla hatlarını gayet belirgin çizdiğini, hedefini direkt belirlediğini vurgulayabiliriz. Elbette, sistem eleştirilebilir, yanlış sorgulanabilir, bir dönem masaya yatırılabilir. Ancak bunca hınç ve öfke niye? Sonuçta; doğruluğu tam olarak kanıtlanmamış bilgilerle bir kurmaca film çekiyorsunuz, hayali de değil, somut olarak algılansın istiyorsunuz. Peki, bu, “mevcut” düşmanlığı körüklemekten öte ne işe yarıyor?<br /><br />Film, henüz vizyona girmeden önce hakkında Ankara Cumhuriyet Başsavcılığı'nca soruşturma açılmıştı. Yönetmen Gani Rüzgar Şavata da “Hür Adam'ın senaryosunun kendisine ait olduğunu iddia ederek, filmin yapımcısı, yönetmeni ve senaristi Mehmet Tanrısever hakkında suç duyurusunda bulundu.<br /><br />Şimdi bu soruşturma ve iddiaların, alenen cemaat ve tarikat propagandası yapan, biyografiden çok, Atatürk ve Cumhuriyet ile hesaplaşmayı eksenine oturtan Hür Adam'ın, gişede ekmeğine yağ süreceğini düşünüyorum. Evet, reklâmın iyisi, kötüsü olmaz. Filmin yönetmeni Mehmet Tanrısever'i daha çok “Minyeli Abdullah” ile hatırlıyoruz. Hür Adam'ın basın gösterimi çıkışında, bizlere, Tanrısever'in “Varolmanın Yolunda Zengin Olmak” adındaki kitabı dağıtıldı. Kendi deyimiyle “Sıradışı bir hayatın öyküsü”nde, Tanrısever'in aynı zamanda bir sanayici olduğunu da öğrenmiş olduk. Bazen yönetmenler (ister ve arzu ederlerse), filmlerinde oynayabilir, tonla örneği var. Ancak bir yönetmenin, biyografide, yani gerçeklik taşıdığı iddia edilen bir filmde, üstelik aynı dönemde yaşamadığı halde, kendi adıyla dâhil olduğunu ilk kez gördük. Mehmet Tanrısever, cemaat ile birlikte resmen sıraya girmiş Saidi Nursi'den helallik alıyor ve din adına yaptıkları için Saidi Nursi, onu tebrik ediyor, sinema tarihinde böyle bir şey yok. Filmin, 160 dakikayı aşan süresi ve sıkça ve illallah dedirtecek denli tekrara düşmesi de, bir başka eksik yanı. Isparta’ya bağlı Barla’ya sürgüne gönderilen Saidi Nursi’nin, gelecekte okullar açacağız, dünyanın her yerinde şubelerimiz olacak sözüyle de, sanki günümüze atıfta bulunuluyor. Gelelim, Hür Adam’daki Saidi Nursi’nin Atatürk ile karşılaştığı o tuhaf sahneye. Film boyunca hep alçakgönüllü olan, kimseye sesini yükseltmeyen Saidi Nursi, Atatürk’ün karşısında bacak bacak üstüne atıyor ve bir anda gürlüyor, bildiğiniz fırça atıyor. Dini ulema, aniden siyasete soyunuyor. Amaç mı? Bırakın, bunu sağır sultan bile biliyor.<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">KÜFÜRSÜZ DE KOMEDİ OLABİLİYOR İŞTE<br /></span></strong><br />“Eyyvah Eyvah” geçen yılın sürprizi idi, komikti, romantikti, sempatikti, dinamikti. Hem beğenildi hem de gişede karşılığını aldı. Film, yaklaşık 2,5 milyon kişiyi sinemaya çekti. Şimdi sırada Eyyvah Eyvah 2” var ve bence ilk filmden bile daha iyi. Üstelik üçe, beşe, yediye uzatmadan, tadında bırakarak son noktayı koymuşlar, isteseler İvedik serisi gibi yine ve yeniden devam filmi çekebilirlerdi. Evet, para her şey değildir ve istismara hiç gerek yoktur, bel altına inmedikleri, küfür ile güldürme ucuzluğuna düşmedikleri için film ekibini tebrik etmek gerekir. Eyyvah Eyvah 2, Türkiye’de 300, Avrupa’da da 100 kopyayla gösterime girdi.<br /><br />Bu BKM projesinde, senaryo Ata Demirer’e, yönetmenlik koltuğu ise Hakan Algül’e ait. Belli başlı rollerde Demet Akbağ, Ata Demirer, Özge Borak, Salih Kalyon, Tanju Tuncel, Tarık Ünlüoğlu, Ayşi Nil Şamlıoğlu, Meray Ülgen, Hande Dane ve Alican Yücesoy var. Ana karakterler olsun yan roller olsun hiçbiri sırıtmıyor, finale doğru “Trakyalı Şrek”in, yavuklusunu kurtarma bölümü biraz uzun tutulmuş ama ufak tefek aksaklıklara karşın bu film, gülmek ve eğlenmek adına şık bir seçim. İddiasız ve fazla kasmayan bir öykü, müzikler, espriler, komik tipler, Geyikli, Bozcaada ve dahası. Sımsıcak bir film bu, izleyeni mutluluk ve güzel bir gülümsemeyle uğurluyor. Seyretmeli.<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">DİYARBAKIR CEZAEVİ VE İNSANLIK SUÇU<br /></span></strong><br />46. Antalya Altın Portakal Film Festivali’nde, 42. SİYAD Ödülleri’nde ve 21. Ankara Uluslararası Film Festivali’nde “en iyi belgesel film” seçilen ‘5 No’lu Cezaevi’, nihayet vizyona giriyor. Cuntanın yarattığı kanlı geçmişin izlerinden derlenilen tek bir kopyayla Yeşilçam Sineması’nda gösterilecek bu can yakıcı belgeseli, sakın kaçırmayın. Çayan Demirel’in (ilk belgeseli “38”, Tunceli’de yasaklanmıştı) yönettiği 5’Nolu Cezaevi belgeselini, hayli zaman önce İstanbul Film Festivali’nde seyretmiş ve yakın tarihimizde yaşanan tarifsiz acılar karşısında bir kez daha kanımızın donduğunu hissetmiştik.<br /><br />Yüzü aşkın tanık ve 50’den fazla röportajdan anlaşılacağı üzere, 12 Eylül (Cunta) karanlığının en koyusu hiç kuşkusuz Diyarbakır 5’Nolu Cezaevi’ne yansıtılmıştı. “İşkence Okulu”, bugün dahi kapanmayan yaraların açılmasına neden olmuştu. Vahşetin, dehşetin ve şiddetin adı 5’Nolu idi. Hem ahlak hem insanlık dışıydı, yaşananlar. Ve tüm bunlar, mahkûmların (üstelik çoğu henüz hüküm giymemiş) cezasını çekmesi için yapılmış olamaz, özellikle tepeden tırnağa bir zulüm mevzubahisken... İşkencede yitenler, ölüm orucunda can verenler ve protesto için kendilerini yakanlar... Dile kolay,1981–1984 tarihleri arasında cezaevinden 34 tabut (Mazlum Doğan’dan Kemal Pir’e, Ali Erek’ten Cemal Arat’a, M. Hayri Durmuş’tan Orhan Keskin’e... ) çıktı, yüzlerce kişi yaralandı. Diyarbakır 5’Nolu Cezaevi’nde yaşananlar, şiddet ve dramın en üst seviyesini oluştursa da tek örnek değildi. Cunta, tüm ülkeyi hapishaneye çevirmeyi (toplam 644 sivil ve askeri hapishane, 650 bin gözaltı, siyasi davalardan yargılanan yaklaşık 100 bin kişi, tutuklanan on binlerce insan) başardı. Hayat, acılara sırt çevireni, başkalarının yangınına yaşlı gözlerle bakmayanı affetmez. Unutmak, unutturmak, cunta karanlığına boyun eğmektir. Mutlaka seyretmeli.<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">GÜZEL BİR HAYAT DÜŞLERKEN<br /><br /></span></strong>“Güzel Bir Hayat Düşlerken” (Cirkus Columbia), kuşkusuz haftaya dair en iyi seyirlik. Filmin Bosna Hersek’li yönetmeni Danis Tanovic’i, en iyi yabancı film dalında Oscar’ı kucaklayan 2001 tarihli savaşı mizahla izah eden yapıtı “Tarafsız Bölge” ile sevmiş ve takibe almıştık. Sonraki filmleri “Hell” ve “Triage”, hatırı sayılır yapımlardı ancak onun kalibresindeki bir yetenekten beklediğimiz daha fazlaydı. Tanovic’in, Güzel Bir Hayat Düşlerken ile yeniden bir ivme yakaladığını rahatlıkla söyleyebiliriz. Filmin oyuncu kadrosu, Miki Manojlovic, Boris Ler, Mira Furlan, Jelena Stupljanin, Mario Knezovic ve Milan Strljic’den oluşuyor. Fona, değişen Balkanlar’ı oturtan yapım, özetle trajik ve romantik bir sevi öyküsünü kurguluyor. İntikam, hasret, gurbet. Gitmek, kalmak, var olmak. Ve küllenmek nedir bilmeyen bir yaman sevda. Seyretmemek olmaz. </span></div>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-21960764165136164302010-12-31T10:08:00.000-08:002010-12-31T10:14:42.468-08:00“Şeylerin Boktanlığı”, Roy Orbison ve “Çölde Kutup Ayısı”<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkM7V5W5ncFZmGbCsEzNL1w6xjxLhNFCSfs6R_lDy8Mmn30h9WqpcaTsSM9jHoZSOVWqJabFgoe2nrW9XpHzrAEINX8lzGAWq_SwdQEoW84ntkMZuJwcbZCbd8YP4c4x06TEqrqroqVnNh/s1600/5394_colde-kutup-ayisi_1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 280px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkM7V5W5ncFZmGbCsEzNL1w6xjxLhNFCSfs6R_lDy8Mmn30h9WqpcaTsSM9jHoZSOVWqJabFgoe2nrW9XpHzrAEINX8lzGAWq_SwdQEoW84ntkMZuJwcbZCbd8YP4c4x06TEqrqroqVnNh/s400/5394_colde-kutup-ayisi_1.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5556910589596619586" /></a><br /><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" ><b><br /></b></span></p><p class="MsoNormal"><b><span class="Apple-style-span" ><span class="Apple-style-span" >ALPER TURGUT</span></span></b></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large; "><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large; ">29. Uluslararası İstanbul Film Festivali'nde, Şakir Eczacıbaşı anısına verilen “Altın Lale Uluslararası Yarışma Ödülü”nü kucaklayan “Şeylerin Boktanlığı” (De Helaasheid Der Dingen), nihayet dokuz ay sonra 21 Ocak 2011 günü tam üç (3) kopyayla, “Çölde Kutup Ayısı” adıyla vizyona giriyor. Bahtsız Bedevi ile çöldeki Kutup Ayısı'nın ilişkisi elbette namahreme giriyor ve böyle ‘boktan şeyler’, nitekim bizi ırgalamıyor. Şaka bir yana, Şeylerin Boktanlığı, gerçekten şiir gibi bir film. Sert, haşin ve hüzünlü… Hınzır, edepsiz ve gülünç… Lümpen ve kaybeden… Zarif ve kaba saba… Evet, evet, bu film, ziyadesiyle aykırı, tipik bir ayrıksı ve tam tekmil öteki… Tutunamayanlara ve zavallı masumiyetimize dair…</span></p> <p class="MsoNormal"><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" >Belçika'nın yeni kuşak yönetmenlerinden Felix van Groeningen, “Steve + Sky” (2004) ve “With Friends Like These”in (2007) ardından 2009'da Şeylerin Boktanlığı ile bizlerden kocaman bir alkış alıyor. Dimitri Verhulst'un kitabından uyarlanan filmin senaryosu ise Christophe Dirickx ve yönetmenimiz Felix Van Groeningen'e ait. Şeylerin Boktanlığı, nam-ı diğer Çöldeki Kutup Ayısı'nın belli başlı rollerinde, Kenneth Vanbaeden, Valentijn Dhaenens, Koen De Graeve, Wouter Hendrickx, Johan Heldenbergh, Bert Haelvoet, Gilda De Bal ve Natali Broods var.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" >Film, resmen kadife sesli ünlü ABD’li şarkıcı ve söz yazarı Roy ‘Kelton Orbison’a (1936 – 1988) adanmış, hani “Only the lonely” ve “Pretty woman”ı yaratan adama. Karısını motosiklet kazasında, iki oğlunu da yangında yitiren kaderin sillesini yemiş Orbison ile filmin marjinal kahramanları, duygudaşlık kurarlar. Bu özdeşleşme o denli yoğundur ki; Orbison battığında, onlar da çuvallar, yükselişe geçtiğinde, mutlu ve güzel günler kapıdadır. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" >Kahramanlarımız derken, 13 yaşındaki Gunther’in, alkolik babası ile delibozuk üç amcasından söz ediyoruz. Belçika’da el kadar bir kasabada, yoksul, cahil ve çılgın dört koca adam, ana ocağına geri dönmüştür. Melek muadili pamuk gibi bir anne, bu baş belası tiplere, adeta kol kanat germiştir. Küçük Gunther, tuhaf, tatlı ve ıstıraplı ergenlik yıllarını, işte bu dingonun ahırında geçirecektir. Arada kadın gibi giyinerek partilere koşan, çırılçıplak bisiklete binen, en çok alkol tüketme yarışlarına katılan, uluorta seks yapan, annelerinin astığı çamaşırlara pislediği için komşunun kuşlarını tüfekle vuran, kumarbaz, ağızları bozuk, kavgacı ve büyümemeye yeminli çocuklar bunlar. Aslında Strobbe’ler, birbirlerine sımsıkı bağlı, tertemiz kalpli adamlar, zararları daha çok kendilerine ama Gunther’in de hayatını mahvediyorlar, haberleri bile yok. Filmde bir sahne var; oğullarından birinin kumar borcu yüzünden eve haciz memuru gelir, annenin tek keyfi, TV izlerken uyumaktır. Memur, dört iriyarı çocuktan ürkmesine rağmen, fakirhanede işe yarar tek şey olan, televizyona göz dikmiştir. O esnada anne, televizyonun tozunu almaya başlar, oğulları ona çıkışır ve anne yanıt verir; “Böyle tozlu tozlu verilmez, ayıptır”. Öyle işte, hem absürt hem de ana gibi sıcak bir film bu.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" >Arada Gunther’in yetişkin olduğu döneme geçeriz, sorunlu çocuk ve sorunlu büyük çocuk Gunther diye iki koldan ilerler yapım. Bizim delikanlı, yazar olmak istemektedir, anlatmak istediği yegâne şey ise aylaklıkla örülü kendi öyküleridir. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" >Yaşamı anlatıyor bu film, kâh acıtarak, kâh okşayarak. Günlük hayatın gülünçlüklerini, kapitalizme küfreder gibi, sarhoş eder gibi kurguluyor. Oyunculuklar nefis, öykü bildik, kirişi kırmak ve şans kapısını aralamak, basitliğinde, özetle. Arada çaktırmadan siyasi mesajlar da veriyor, kadın-erkek ilişkilerini, çocuk dünyasını, evlat sevgisini, pek çok iğrençliği ve anlamlı-anlamsız her şeyi ne de güzel harmanlıyor. Ezcümle; bu film kaçmaz.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></p>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-8398523539415669402010-12-31T09:50:00.000-08:002010-12-31T09:54:58.755-08:00Ne hakiki, ne de sahte; ‘Aslı Gibidir’<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl_3AyhyphenhyphenrUok8UbSyopJwhy8ZXglmFmWInnwn8AyLaH4IXYgECvRx8rVErdz11E3q6xNsSXjG9ra95G02O1vKkeiA_da7A-XrOzfQnei6LSxOscBB0tWpz3kXpa0MK9jVVsbe2yDCpc3F0/s1600/asl%25C4%25B1+gibidir+afi%25C5%259F.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 278px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl_3AyhyphenhyphenrUok8UbSyopJwhy8ZXglmFmWInnwn8AyLaH4IXYgECvRx8rVErdz11E3q6xNsSXjG9ra95G02O1vKkeiA_da7A-XrOzfQnei6LSxOscBB0tWpz3kXpa0MK9jVVsbe2yDCpc3F0/s400/asl%25C4%25B1+gibidir+afi%25C5%259F.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5556905855154134658" /></a><br /><p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span class="Apple-style-span" ><b><br /></b></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><b><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: red; "><span class="Apple-style-span" >ALPER TURGUT<o:p></o:p></span></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large; "><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; "><br /></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large; "><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; ">2010’u, yedi yeni film ile uğurluyoruz. İçlerinden en iyisi ise İranlı usta </span><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; ">Abbas Kiarostami’nin yazıp, yönettiği “Aslı Gibidir” (Certified Copy), kesinlikle. İtalya’yı fona oturtan İranlı yönetmen, sanat ile hayatı harmanlıyor, kadın-erkek ilişkisinin, dillerin ve milliyetlerin ötesinde, evrensel bir kimliği olduğunu fısıldıyor. Üstelik bu ilişkinin gerçek olması da şart değil, ama hiçbir şekilde sahte de değil. Hani orijinale yakınlığı onaylansın ve belli bir resmiyet kazansın diye “Aslı Gibidir” damgası vurulur ya, işte o hesap. Filmi, ünlü Fransız aktris Juliette Binoche ile daha önce oyunculuk deneyimi olmayan İngiliz opera sanatçısı, bariton William Shimell sürüklüyorlar. Oyunculuk adına müthiş bir iş… Hatta Binoche, Cannes Film Festivali’nde en iyi kadın oyuncu ödülünü aldı. Bu performans, hak ediyor, emin olun. </span></span></p> <p class="AralkYok" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; "><span class="Apple-style-span" >James Miller (Shimmel), Toscana’ya sanat tarihi üzerine yazdığı kitabını imzalatmaya gelmiş bir yazardır, Elle (Binoche) ise memleketi Fransa’yı terk ederek İtalya’ya yerleşmiş ve sanat galerisi açmış bir çocuk sahibi bir kadındır. Elle, James’e hayrandır, ona şaraplarıyla meşhur Toscana’yı gün boyu gezdireceği için heyecanlı ve mutludur. Tanışma faslından sonra saatler ilerledikçe yakınlaşır ve kaynaşırlar, gerçekliği sorgularlar, hayattan, sanattan ve ilişkilerden konuşurlar. Sonra karı koca rolüne soyunurlar. Yeni mi tanıştılar, yoksa yıllardır bir aradalar mı? Her şey karmakarışık bir hale gelir. Bu yeni başlangıçtır belki de, ya da tükenen bir ilişkinin son demleri. Tartışırlar, küserler, yalnızlıklarına çare, aşka bahane ararlar. Ne hakikidir, ne kopyadır, ne gerçektir ne de sahtedir, hayat bazen “Aslı Gibidir”. Bu güzel film, ne yazık ki, iki kopyayla gösterime giriyor. Yine de kaçırmamalı.<o:p></o:p></span></span></p> <p class="AralkYok" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: silver; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="AralkYok" style="line-height:150%"><b><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: red; "><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></b></p><p class="AralkYok" style="line-height:150%"><b><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: red; "><span class="Apple-style-span" >HAYDE BRE<o:p></o:p></span></span></b></p> <p class="AralkYok" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: silver; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="AralkYok" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; "><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></p><p class="AralkYok" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; "><span class="Apple-style-span" >Orhan Oğuz’un filmlerine karşı son dönemde oluşan önyargımı yıkan yapımdır, “Hayde Bre”. Antalya ‘Altın Portakal’ Film Festivali’nin yarışmacılarından olan bu seyirlik, bazı kötü oyunculuklar, kimi karakterlerin altının boş olması, tekrarlar ve küçük aksaklıklar dışında beğenimizi kazandı. Büyük kentte adeta boğulan eski pehlivan Şaban Aga rolündeki Şevket Emrulla ile üç çocuklu, kocası felçli, İstanbul’da hayata tutunmayı çabalayan Balkan göçmeni Saadet karakterini canlandıran Nilüfer Açıkalın, gerçekten iyi oynamışlar, solcu rolündeki İlker İnanoğlu ise filmin yumuşak karnı, resmen olmamış, tökezlemiş, iğreti durmuş. Orhan Oğuz, 10 yıldır üzerinde çalıştığı bu projeyi, kendi çocukluğundan yola çıkarak oluşturmuş. Makedonya ve İstanbul arasında mekik dokuyan film, gurbette olmak, sıla özlemi, yalnızlık, çaresizlik, kesişme, yoksulluk ve yoksunluk üzerine. İzlemeye değer.<o:p></o:p></span></span></p> <p class="AralkYok" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: silver; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><b><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: red; "><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><b><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: red; "><span class="Apple-style-span" >MEMLEKETİN ‘SİNEMA’ MESELESİ<br /><!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br /><!--[endif]--><o:p></o:p></span></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; "><span class="Apple-style-span" >“Memlekette Demokrasi Var”ın şokundan yeni kurtulmuştuk ki, karşımıza bu kez “Memleket Meselesi” çıktı, tamam, memleketi sürelim beyazperdeye lakin sinemaya dair bir meselemiz de olsun. Ne yazık ki; Yok… Ahmet Uğurlu ve Füsun Demirel, bu memleketin en iyi oyuncularından, hiç şüphesiz, ancak onlar ne yapsın senaryo zaaf taşırken. Siyasi mesaj, sululuktan okunmuyor, bir eğitim emekçisinin, polisten yediği tokat ve devamında gelişen olaylar, seyirciyi etki altına almıyor. Dizilerden gelen ve ilk kez bir sinema filmi yöneten İsa Yıldız, umarım gelecekte TV’den beyazperdeye sağlam bir geçiş yapar. İşte tam da bu yüzden, noksanlıkları, acemiliğe verelim ve daha fazla da detaya inmeyelim. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: silver; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><b><span lang="EN-US" style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: red; "><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><b><span lang="EN-US" style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: red; "><span class="Apple-style-span" >KÜÇÜK ÜLKENİN ZAMANE DEVİ <o:p></o:p></span></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span lang="EN-US" style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: silver; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="AralkYok" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; "><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></p><p class="AralkYok" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; "><span class="Apple-style-span" >“Gulliver'in Gezileri” (Gulliver's Travels), eski bildik öyküye sırtını dönmüş, üç boyutlu bir asri zamanlar masalı. Gülüver, güldürüver, gülücükver, güdüver gibi abuk sabuk ve bin kez tekrarlanmış kelime oyunu odaklı anti-espri girişimleriyle bu filmi anlatmayacağız, rahat olun. Öncelikle Gulliver’in 285 yıllık harika serüvenini, kendince modernize eden ve popüler kültür öğeleriyle bezeyen bu yapım, hem derinlikten yoksun, hem de kopuk kopuk. Klasik bir uyarlama, kendi adıma tercihimdir, itici bir tip ve zorlama bir komik olan Jack Black’in Gulliver rolüne soyunması ise film adına büyük bir şansızlık. İrlandalı yazar Jonathan Swift’in klasik eserinden uyarlanan filmi, çektiği animasyonlarla (Monsters vs Aliens ile Shark Tale) tanınan Rob Latterman yönetti. Filmin belli başlı rollerinde, Jack Black dışında Emily Blunt, Jason Segel, Amanda Peet ve Billy Connolly var. Sevda uğruna, Bermuda Şeytan Üçgeni’ne doğru yola çıkan Gulliver, kendini minicik insanların vatanı Lilliput’ta bulur. Evet, kesinlikle önermediğimiz bir film bu, kısaca zaman kaybı. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="AralkYok" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: silver; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><b><span lang="EN-US" style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: red; "><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><b><span lang="EN-US" style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: red; "><span class="Apple-style-span" >KUKURİKU: KADIN KRALLIĞI<o:p></o:p></span></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span lang="EN-US" style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: silver; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span class="Apple-style-span" ><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; "><br /></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span class="Apple-style-span" ><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; ">Müsamere muadili “Kukuriku: Kadın Krallığı”nı Hasan Özsoy yazdı, </span><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; ">Serkan Ok yönetti. Filmin oyuncu kadrosu ise şu isimlerden oluşuyor; Levent Ülgen (Kaldıray), Didem Erol (Kodurgalı), Ali Düşenkalkar (Dübürük), Serap Aksoy (Zambak), Ceren Soylu (Ambar), Çağıl Taşbaşı (Kadife), Necip Memili (İmdat), Ayşen Gruda (Sülüklü Albız), Cenk Gürpınar (Abış), Melike Öcalan (Perihan), Bahattin Doğan (Babaruhi), Ayta Sözeri (Beton), Ufuk Karali (Dursun), Hüseyin Akşen (Göbelek) ve Göksel Bekmezci (Yeter). Hiç üşenmedim ve neredeyse tüm oyuncuları yazdım, çünkü üstüne konuşacak fazlaca bir şey yok. İktidar kadına geçince ne olur? Elbette, kadın, erkekleşir. İşte bu minvalde ilerleyen kötü, abartılı ve bel altı bir masal, Kukuriku, tam olarak. Kukuriku gibi filmleri çekmeye devam edersek, sittin sene, “Şalvar Davası”nı da, “Kibar Feyzo”yu da aşamayız. Tavsiye etmiyoruz. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: silver; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%;tab-stops:261.0pt"><b><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: red; "><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%;tab-stops:261.0pt"><b><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: red; "><span class="Apple-style-span" >ÇAPKINLAR DA DUVARA TOSLAR <o:p></o:p></span></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%;tab-stops:261.0pt"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: silver; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%;tab-stops:261.0pt"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; "><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%;tab-stops:261.0pt"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; "><span class="Apple-style-span" >“Hallam Foe”, “Asylum” ve “Young Adam-Tutku Nehri”nin İngiliz asıllı yönetmeni David Mackenzie, “Çapkın” (Spread) ile Hollywood’un, jigolo hikâyelerinden asla vazgeçmeyeceğini bizlere yeniden hatırlatıyor. Bu kez jigolomuz Ashton Kutcher, hani fena da oynamamış. Ayrıcalıklı bir hayat için karizmasını, yakışıklılığını ve doğal olarak bedenini, zengin kadınlara sunan Nikki, Los Angeles’i mesken eylemiştir. O, lüks yaşam için kadınları fetheder, yaman bir avcıdır, avlananlar ise kalpleri kırılana dek bundan hoşnuttur. Eğlence, keyif, zevk sürer gider, ta ki jigolonun “asla âşık olma” kuralı yıkılana dek. Hele bu sevda öyküsünde, karşı taraf senin kadın bir benzerinse, yandın demektir. “Şampuan”, “Tiffany’de Kahvaltı” ve “Amerikan Jigolo”nun izinden giden Çapkın, öyle ahım şahım bir yapıt değil, şaşırtmıyor, sürüklemiyor, sarsmıyor. Konu ilginizi çektiyse gidin, yoksa boş verin derim. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><b><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: red; "><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><b><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: red; "><span class="Apple-style-span" >YAPILMIŞI VARDI ZATEN <o:p></o:p></span></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span class="apple-style-span"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span class="apple-style-span"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; "><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%"><span class="apple-style-span"><span style="line-height: 150%; font-family: Tahoma; color: black; "><span class="Apple-style-span" >Hollywood işi “The Experiment”, Alman yönetmen Oliver Hirschbiegel’in 2001’de çektiği meşhur ve güzelim “Deney”in (Das Experiment) yeniden çevrimi, özetle. Her ne kadar Adrien Brody ve Forest Whitaker gibi Oscar’lı iki aktörü, mahkûmlar ve gardiyanlar içerikli kanlı deneyinin odağına oturtsa da, eski versiyonunun etkileyiciliğinden fersah fersah uzakta, bu yapım. Önerimiz, Almanya orijinli asıl filmin DVD’sini alıp, izlemeniz yönünde. Zaten yapılmışı var, üstelik tokat gibi bir film, kötü bir taklide şans tanımamak gerek.<o:p></o:p></span></span></span></p>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-18235721850636190262010-11-07T04:12:00.000-08:002010-11-07T04:27:10.274-08:00Cesur, güzel ve Akdenizli...<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFSMaloEMYUFu5_q9pumiuba-HP-lmVBsbjFTd-48yvX8zMA0LwOSjppxHd9TE08o18NNhL5df6Eqm5J8Hvp3VnjKtVKCst-795b1sMfcHQrgBU88e8DH7ULLCpKR8ViboeHWITDZlsk6F/s1600/IMG_2375.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5536781839988848914" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 267px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFSMaloEMYUFu5_q9pumiuba-HP-lmVBsbjFTd-48yvX8zMA0LwOSjppxHd9TE08o18NNhL5df6Eqm5J8Hvp3VnjKtVKCst-795b1sMfcHQrgBU88e8DH7ULLCpKR8ViboeHWITDZlsk6F/s400/IMG_2375.JPG" border="0" /></a><br /><br /><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;"></span></strong></span></div><div><strong><span style="font-size:130%;color:#ff0000;"></span></strong></div><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;"></span></strong></span> </div><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT<br /></span></strong></span></div><div><span style="font-size:130%;"><br />Altın Portakal'da yarışan Ali İlhan idaresindeki “Sinyora Enrica ile İtalyan Olmak” adlı filmde Sicilyalı fettan dilber Valentina’yı canlandıran <strong>Lavinia Longhi</strong>, olaylı festivalin en güzel yüzüydü, hiç kuşkusuz... İri ve dolgun dudaklar, ateşli gözler, Akdeniz sıcaklığı ve sıfır ego, bu genç kadını fark etmemek mümkün değildi. Lavinia'nın yaşıtı olan bizim yerli yıldızlarımız, ondan ders almalılar. Çünkü onlar, kasıntı, şımarık ve kendini beğenmiş gibi yaftalar edinmekte son derece ısrarcı ve hünerliler, ne yazık ki... Neyse... İtalyan Sineması'nın genç yeteneği Lavinia, ülkesinde geleceğin Ornella Mutti’si olarak anılıyor. İki yıl önce tartışmasız dünyanın en güzel kadınlarından yurttaşı Monica Bellucci ile “Sanguepazzo” adlı filminde, lezbiyen sevişme sahnelerinde karşılıklı oynayan Lavinia, en iyi kadın oyuncu dalında Altın Portakal'a uzanan efsanevi Claudia Cardinale ile aynı filmde yer almaktan son derece memnun. Lavinia, İtalya'da hayli tanınan Ferzan Özpetek'ten daha çok “Duvara Karşı”dan beri hayranı olduğu Fatih Akın’ı beğeniyor ve onun çekeceği bir filmde oynamak istiyor. Röportaj biterken, hiç Türkçe bir kelime öğrendiniz mi? diye soruyoruz, yanıt gecikmiyor; o, bize, Sezen Aksu’nun “Gidiyorum Bütün Aşklar Yüreğimde” şarkısını söylüyor.<br /></div></span><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5536782043289333250" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 267px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMP1C20MFkeJMtaw7k7HuDgrrM4q-HEIFxak950eZYiq5h1_p1S-k4H1IxwVU7ux1GXS5IqLgqZKprVqz4LdiWq3z4DU0Vrp6XoPxWEGh0HSiGTEe5CkPq2RcgYTX8a_R0UEZ71zEyVkkp/s400/IMG_2379.JPG" border="0" /><br /><div><span style="font-size:130%;"></div></span><br /><div><span style="font-size:130%;"><br /><strong><em>-Bugüne dek kaç filmde rol aldınız ve sevişme sahneleri sizi zorluyor mu?</em></strong><br /><br />Her şeyi kısaca anlatmak kolay değil. Bugüne kadar altı sinema filminde rol aldım. Mesela Sanguepazzo gerçekten önemli bir çalışmaydı, Monica Belluci gibi büyük bir isimle çalışmak ise onur vericiydi ama şimdi düşününce o tarihte oldukça deneyimsiz olduğumu görüyorum. Konu cesaret değil, oyuncu olarak her türlü sahneye zaten varım. Sevişme sahnelerini çok sevdiğim söylenemez ancak rol neyi gerektiriyorsa onu yaparım. Sinyora Enrica ile İtalyan Olmak ise benim kendimi daha rahat, hazır ve başarılı hissettiğim bir film oldu. Ali İlhan'ın senaryosunu okuduğum için tüm sahneleri biliyordum ama yine de sevişme sahnelerinde çok çıplak kalmak istemediğim konusunda yönetmenle pazarlık yaptım. Bu yüzden sevişme sahnesinde yakın çekim yapıldı, beni sadece sırtımdan gördüler. Çekim sırasında sette sadece yönetmenimiz Ali İlhan, Claudia Cardinale, İsmail ve ben vardık. Buna karşın sinemada o sahneyi ilk defa görünce utandım. Yeni bir ortam ve başka bir ülkede olduğum için elbette çekingenliğim vardı, yanlış anlaşılmadığını görünce rahatladım.<br /><br /><strong><em>-Sinyora Enrica ile İtalyan Olmak'ta en başından hangi rolü üstleneceğiniz belli miydi ve karaktere neler kattınız kendinizden?</em></strong><br /><br />Ya rahibeyi canlandıracaktım ya da Valentina'yı... Ama rahibe olmak istemiyordum. Kuzey İtalya’da doğdum, güneyin lehçesini, Sicilyalı'yı oynayabilmek için bir süre ders aldım. Lavinia’dan yüzde 30 koydum o karaktere... Ben asla tamamen Valentina gibi olamam.<br /><br /><strong><em>-Filme nasıl dahil oldunuz?</em></strong><br /><br />Roma'dayken ajansım “Tükiye'den bir film için oyuncu arıyorlar” diyerek beni bilgilendirdi. Onlar, menajerimle görüştüler ve yönetmen showreel'imi izledi. Sonra bana senaryoyu yolladılar ve gerçekten çok hoşuma gitti. Yapımcıyla konuştuğum zaman “İstanbul'a gelmek ve çalışmak istiyorum” dedim. Sinyora Enrica sayesinde çocukluğumdan beri kurduğum İstanbul’a gelme hayalim gerçekleşmiş oldu. Asya’ya hep ilgi duydum, belki de yarı İtalyan, yarı Karadağlı olduğum için...<br /><br /><strong><em>-Claudia Cardinale...</em></strong><br /><br />Claudia Cardinale, İtalyan Sineması'nın efsane isimlerinden. Sergio Leone nasıl sinema tarihinin bir parçasıysa Cardinale de öyle. Muhteşem bir tecrübe oldu. Bu film beni büyüttü. Sanki ben de sinema tarihine girmiş gibi oldum. İnanılmaz güzel bir duygu. Böyle bir isimle bu kadar uzun ve derin sahneleri paylaşmak benim için büyük bir şanstı. O yaşına rağmen bir kez olsun kötü bir laf etmemesi, bir yorgunluk belirtisi göstermemesi, hiç şikâyette bulunmaması benim için gerçekten hayat dersi oldu.<br /><br /><strong><em>-Türk Sineması'nın genç kuşak aktörlerinden İsmail Hacıoğlu ile karşılıklı oynadınız...</em></strong><br /><br />İsmail ile hiç diyaloğumuz yok. Çünkü ortada bir lisan bariyeri var. Benim Türkçem ve İngilizcem yok, o da İtalyanca bilmiyor. Ama kamera karşısında o bariyerlerin hepsi kalkıyor. Çünkü gözlerimize bakınca ne yapmak istediğimizi biliyorduk. Galibada başarılı da olduk. Filmde aynı dili konuşmayan insanların hikâyeleri anlatılırken, gerçekte de bu yaşandı.<br /><br /><strong><em>-Klasik bir soru, oyunculuk çocukluk düşünüz müydü?</em></strong><br /><br />Aynen öyle, çocukluğumda başlayan bir rüya idi oyunculuk... Hep ilgimi çekti, kuzenim dansçıydı ve beni tiyatroya götürüyordu. Tiyatroda çok mutlu oluyordum. Aslında benim tiyaroya büyük aşkım vardı ve bütün kalbimle tiyatroya devam etmek istiyordum. Bu benim için çok önemli bir ilk adımdı. Sonra Milano'ya sinema okumaya gittim. Bir tez yazmam gerekti ve Sergio Leone'yi seçtim. Ona başlayınca birdenbire sinemaya aşkım başladı. Bu aşk beni Cladia Cardinale gibi büyük bir isme kadar götürdü. Birlikte film çektik. Sergio Leone bana sinema aşkını başlattı. Roma daha çok imkanlar olduğu için bende Milona'dan taşındım ve sinema hayatım başladı.<br /><br /><strong><em>-İtalya'da oyuncu olmak, kolay olmasa gerek...</em></strong><br /><br />Kesinlikle kolay olmadı ve kimse oyunculuğun kolay olduğunu zannetmesin. Ben bir sürü hayır duyduktan sonra ancak ayağa kalkabildim. Torpilim, tanıdığım yoktu ama üstesinden gelebildim. Çok ufak rollerle başladım ve yavaş yavaş bu dünyaya girmeyi başardım. Türkiye'deki gibi İtalya'da da televizyondan sinemaya geçiş var ama bizde sizin gibi diziler ve dizi çılgınlığı yok. İtalyanlar, daha çok yabancı dizileri izlerler.<br /><br /><strong><em>-Türk yönetmeni Ferzan Özpetek, İtalya'da oldukça tanınıyor.</em></strong><br /><br />Şaşırmayın ancak benim için Ferzan Özpetek'ten daha ziyade Fatih Akın, gerçek bir Türk yönetmen. Ferzan daha çok İtalyan. Çünkü filmlerini İtalya’da İtalyanca çekiyor. Ben bir Türk yönetmenle çalışacaksam o kişinin Fatih Akın olmasını tercih ederim. Duvara Karşı’ filmini taparcasına seviyorum. Ferzan Özpetek'in sineması hakkında bir yorumda bulunmuyorum, yanlış anlaşılmasın, o çok büyük bir yönetmen. Ama ben Fatih Akın’ı daha çok beğeniyorum. Fatih Akın’ın Türkler’le çalışması da benim için daha ilgi çekici. Tamam, tamam, her ikisini de ayrı ayrı seviyorum diyelim. Birol Ünel'i de çok beğeniyorum. Benim için Türk aktörü, odur. Aynı filmde rol aldığım Teoman Kumbaracıbaşı dışında Serra Yılmaz, Sibel Kekili ve Sezen Aksu'yu da biliyorum.</span></div><br /><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div></div>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-17637437652830468182010-08-18T14:07:00.000-07:002010-08-18T14:21:13.760-07:00Turizm, Ege’yi birleştiriyor<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkkjDLG_hfPXuVFu6Do7eHjlBbHoJ8kvXNT1bcXvk5QbdthgSKlCHIDs9qHFTnnKWyJ2jr9B5kmlntpbMXBLse8X68XMz_0y4KfIVyuvJyQsHch-Yx36gzM-8PrvHni0LecsLvUjspzf_S/s1600/mikonos+adas%C4%B1.jpg"></a></div><div></div><div></div><div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 260px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5506862320780947314" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuBAQrKLyrHRlsT6YQ3FyE6oUd2exttqzKU6dhk-dsMMAwtG8CZVQBqLMHJQnUP3AKAGi5k65Z0L6ARt8LlwIqFqERc59UmlzqkNKDYw2W2erCUBIsPwpVZ6ODsZCTSsNS1E7lVwtVQmV6/s400/Santorini2.jpg" /><br /><br /></div><div><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;"></span></strong></span></div><div><strong><span style="font-size:130%;color:#ff0000;"></span></strong></div><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;"></span></strong></span></div><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT</span></strong><br /><br />Turizm gelirinin ülkeler için önemi çok büyük, geçen yıl Türkiye’ye gelen 26 milyon turist, 21 milyar dolardan fazla bir para bıraktı. Vizelerin kaldırılmaya başlanması ile bu sayı ve ülke kasasına girecek para daha artacak, hiç kuşkusuz. Ancak aklımıza takılan bir soru var. Denizlerin ülkesi Türkiye’nin neden bir tane bile yolcu gemisi yok? Oysa işçilerin kanı pahasına gelişen tersanelerimizle övünürüz, ultra lüks yatlarından dev petrol tankerlerine dek her türlü deniz taşıtını inşa ederiz. Üstüne limanlarımıza uğrayan büyük yolcu gemilerinin haberlerini de okuruz. Umarız, gelecekte bizim de dünyanın dört bir yanına ulaşabilen yolcu gemilerimiz olur. Bu yıl yerli Cruise Holidays firması, bir ilke imza atarak dört aylığına Portekiz bayraklı kruvaziyer gemisi Ocean Majesty’i kiraladı ve bizim turistleri, vizesiz Yunanistan ve adalarına doğru taşımaya başladı. Komşuya ziyaretçi akını sürüyor, bu yolculuğa katılacak Türk turist sayısının bu yıl 20 bini, toplam kruvaziyer yolcusu sayısının ise 30 bini bulması bekleniyor.<br /><br />Şu ana dek dokuz bin yolcuyu Ege’nin karşı kıyısına taşıyan Ocean Majesty’e biz de bindik, İzmir’den demir alıp, Selanik, Pire, Atina, Santorini, Mikonos hattında mekik dokuduk. Altı katlı gemide, çoğunluk 55 yaş üstü yolculara aitti, en mutlular ise havuzun başından ayrılmayan çocuklardı. Kumarhanesinden free shop alışverişine, sinemasından animasyon ekibinin gösterilerine dek yolculuk sırasında herkes kendine uygun bir meşgale buldu. Bizim İzmir’den tam 14 saat sonra gemi, küçük İzmir de denilen Selanik’e yanaştı. Elbette ilk durak, Atatürk’ün doğduğu ev, yüzlerce yolcu, gruplar halinde Türk başkonsolosluğunun bahçesindeki evi ziyaret etti, duygusal anlar yaşandığı bir gerçek. Beyaz Kule, Eski Türk mahallesinin üstündeki surlardan kente kuş bakışı, bir iki Osmanlı hamamı, caddelerinde göğüs dekoltesi ile podyuma çıkmış gibi yürüyen güzel kadınlar, ellerde milli içecek haline dönüşmüş buzlu kahve frappe. Selanik güzel bir kent, inci gibi dizilmiş balkonlu evleri ve görece sakinliğiyle ancak sanki bir şeyler eksik, ruhunda veya aromasında kayıplar yaşamış, yüz yıl öncesinin çok renkliliğinden eser kalmamış.<br /></span></div><br /></div><div><br /><div><span style="font-size:130%;"></div></span><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5506861922841645522" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ8DQCDaazkuWilTZOcbrxaJ-mC46jVPASMA5o5Ei2LzH3YlIzXivKrPHyFZvrcdYhRRd3iwckt8srgL109HPWslHyogllJaHpfZaTWL-NK18g8XzMWaTH410fnUh9fctXePhqHSQw2KEY/s400/mikonos+adas%C4%B1.jpg" /><br /><div><span style="font-size:130%;"><br />Gemi ertesi sabah Pire’ye yanaştı, Selanik’ten sonra ülkenin üçüncü büyük kenti Pire, beş milyonluk Atina’nın büyüyüp denize doğru meyletmesi nedeniyle başkentin limanı haline dönüşmüş. Adları değiştirilmiş olsa da Türk Koyu, Paşa Limanı hala halkın dilinden düşmemiş. Limandan iner inmez taksiciler etrafınızı sarıyor, taksimetre açtırırsanız 10 avro ile kurtarabilecekken pazarlık yaparsanız birkaç kat fazla ödemek zorunda kalabilirsiniz. Neden mi? Kendi aramızda Türkçe konuştuğumuzu duyan bir Yunanlı imdadımıza yetişti, ondan öğrendik. Ülkeyi yedi yıl inim inim inleten ünlü Albaylar Cuntası’na karşı (darbeciler, tüm ada evlerini, milliyetçilik rüzgarıyla mavi beyaza boyatmış ve farklı renkleri yasaklamıştır), Politeknik öğrencilerinin, 17 Kasım 1973’teki büyük direniş ve ayaklanmalarının ruhu, başkente hala hâkim. Komünist ve anarşistler, her an eylem yapmaya hazırlar, üstelik Atinalıların desteğini de almışlar. Atina’da gezecek yer çok, başta tüm kenti doruktan seyreden Akropol olmak üzere, eski Yunan medeniyetinin izleri bariz ortada. Arka sokaklara gittikçe ekonomik krizin yansımaları belli oluyor, Afrikalı göçmenler ve dilenciler hemen her yerdeler.<br /><br />Sırada Santorini var. Bu katırları, eşekleri ve manzarasıyla meşhur volkanik ada, Hollywood ünlüleri George Clooney ile Angelina Jolie-Brad Pitt çiftinin kendilerine ev almasıyla adeta bir cazibe merkezine dönüşmüş durumda... Adanın en iyi fotoğraf veren noktası İa (Oia) köyü, konaklama fiyatlarının astronomik olduğunu söylemeye gerek yoktur sanırım. Tepelere ulaşım teleferik, farklı limanlardan kalkan otobüsler ve katırlarla sağlanıyor. Ülkemizde birçok kentin havalimanı yokken, ada da havaalanı var, işte turizme verilen önem burada başlıyor. Yunanlılar, İspanyol ve İtalyanlar gibi siestadan vazgeçemiyorlar, kendileri yatıyor, Arnavutlar, Filipinliler ve diğer milletlerden insanlar ucuz iş gücüyle hayatlarını idame ettirmeye çabalıyorlar. Akdenizlilerin boş vermişlik hali bu, gözden kaçmıyor. Santorini şarabıyla meşhur, bu tatlı beyaz şarap, turistler tarafından kapışılıyor. Volkanik kayaların rengine göre, beyaz, kırmızı ve siyah plajlar, seçmek size kalmış.<br /><br />İzmir’den önce uğranılacak son ada, Mikonos. Eşcinsellerin uğrak noktası... Santorini kafa dinlemek için ideal, Mikonos ise tam tersi, salt eğlence diyenlere hitap ediyor. Ona günah adası diyorlar. Beş bin beş yüz kişi nüfuslu 85 kilometrelik bu çılgın ada, yazın 15 plajıyla on binlerce kişiyi ağırlıyor. Ancak şunu da belirtmek gerekiyor, bu adalar gerçekten pahalı, Türkiye’den akın var ama bunlar, maddi durumu iyi olanlar, paran yoksa zaten tatil nedir ki ve aslında hepimiz eşitiz değil mi?<br /><br /><strong><em>Cumhuriyet Gazetesi Turizm Eki</em></strong> </span></div></div>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-37233662246207183402010-08-08T13:47:00.000-07:002010-08-08T13:52:08.233-07:00Belanın sevdiği adam<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqvzvBz21RmSIzr6XKWKn0AwutkvUjjWioNLq7efcizr4z2aVIMpxcRxOM9Te2FAq3YJM37qkcZvTgUS90p7TVU2ydjOdeyUYMWFKjVZL3CUulEAt6eDD4pbP0sSJQmp0Y7TlICpj-jxPD/s1600/ciddi+bir+adam.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 278px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5503144197114744018" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqvzvBz21RmSIzr6XKWKn0AwutkvUjjWioNLq7efcizr4z2aVIMpxcRxOM9Te2FAq3YJM37qkcZvTgUS90p7TVU2ydjOdeyUYMWFKjVZL3CUulEAt6eDD4pbP0sSJQmp0Y7TlICpj-jxPD/s400/ciddi+bir+adam.jpg" /></a><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT<br /></span></strong><br />Coen kardeşler, istisnasız her şeyle dalgalarını geçtiler ve bitti sanmıştık. Ne gezer. Kendi çocukluklarını es geçmişiz, biraderler, kara mizahla harmanladıkları, absürtlük, bıkkınlık ve yılgınlık ile körükledikleri, üstelik din motifli, tuhaf ve kişisel bir dönem filmini inşa edivermişler bile. <strong>“Ciddi Bir Adam”</strong> (A Serious Man), yaşadıkları, pişmiş tavuğun başına gelenlere rahmet okutan bir aile babasını anlatıyor, bela bu adamı gerçekten çok seviyor. Çok üstüne gitmişler çok, darmadağın etmişler herifi (Coen kardeşlerin babası olsa gerek), yazıktır ve devamında günahtır.<br /><br />“Kansız”, “Miller’s Crossing”, “Barton Fink”, “Bir Şirket Komedisi”, “Fargo” (külttür), “Büyük Lebowski” (tek geçerim), “Orada Olmayan Adam”, “Nerdesin Be Birader?”, “Dayanılmaz Zulüm”, “Kadın Avcıları”, “Aramızda Casus Var”, “İhtiyarlara Yer Yok” ... Joel Coen & Ethan Coen varsa hizmette sınır yok. Eğlenceyse eğlence, düşündürtmekse o da var ve artık şüphesiz usta kategorisindeler. Coen biraderler, Ciddi Bir Adam’ı hafif ama karanlık bir dönem filmi olarak tanımlıyorlar. Filmin başrollerini Michael Stuhlbarg, Richard Kind, Fred Melamed, Sari Lennick ve Adam Arkin omuzluyor. Oyuncular tek kelimeyle şahane, layıkıyla görevlerini yapıyorlar.<br /><br /><strong>OTURAKLI BİR FİNAL BEKLEYEN AVUCUNU YALAR</strong><br /><br />Film, evlilik kurumunu hırpalıyor, Yahudi cemaatini tiye alıyor, sistemi kurcalıyor, vs. Etik, ahlak ve kuru gürültü. Düzensizliğin düzeni, yozluk ve fırtına... Sıkışmışlık hissi, yalnızlık ve çaresizlik... Hah final minal de beklemeyin ve asla ne oldu şimdi demeyin. Eksiklik hissi mutlak, hiçbir şekilde akıcı değil, bunaltmaya ve huzursuz etmeye baştan razı... Bu tekinsiz film, 6 Ağustos günü vizyona girecek, bir kısım sevecek, geri kalanı nefret edecek. Ben mi? Kendi adıma hayli deneysel, ince esprili ve özgün bulduğum Ciddi Bir Adam’ı, cidden çok beğendim.<br /><br /><strong>ZAVALLI KAHRAMANIMIZ FİZİKÇİ GOPNİK</strong><br /><br />Yaman bir ıssızlığı, kasaba ölçeğinde zihnimize sokuşturan film, 1967 yılının Minnesota’sında geçiyor. Vaat edilmiş toprakların bir hayli uzağındaki bu Yahudi kasabası, inanın resmen karabasan gibi... Ancak başa dönelim, birkaç dakikalık bir giriş bölümü var ki, tam evlere şenlik. Aslında o istikamette ilerlese değişik bir yapıt ile haşır neşir olurmuşuz, neyse... Biz, öykümüze ve kahramanımız fizik profesörü Larry Gopnik’in uğursuz yaşam kesitine geri dönelim. Öncelikle zavallı Gopnik, meteliğe kurşun atmaktadır, Uzakdoğulu bir öğrencisiyle başı derttedir, terfisini istemeyenler vardır, hastaneye kontrole gitmiştir (burada da bir pis bir durum var sanki), sorun yumağı evlatlar, oğlu Danny ile kızı Sarah da cüzdanından para aşırmaktadır. Bitti mi? Yok, daha yeni başlıyor. Aylak ve hasta kardeşi Arthur, sürekli başına işler açmaktadır, kâh kumar oynamaktan kâh tacizden dolayı yakalanmaktadır. Polis, fakirhanelerinin kapısını adeta yol eylemiştir. Ve asıl bomba, çok sevgili eşi Judith’in, onu hımbıl, üçkağıtçı ve antipatik bir tip olan Sy Ableman uğruna boşayacak olmasıdır. Hatta Judith ile Sy ikilisi, Larry ve ağabeyi Arthur’u evden de sepetlemek isterler. Komşunun uyuşturucu müptelası seksi karısı da hikâyeye dalmakta sakınca görmez.<br /><br /><strong>HAHAM DERDİME BİR ÇARE...</strong><br /><br />Şimdi Yahudi cemaati içerisinde dini esaslara dayalı bir boşanma gerekmektedir ve bizim fizikçi, (avukat bile bir yere kadar) üç hahama başvurma kararı alır. İlk haham gençtir ve dünya yansa umurunda değil gibidir, ikincisi boş boş konuşur, anlattığı öykü, bir tür şizofrenik sayıklamadır. Zaten filmdeki herkes bir gariptir, üzerinde durmaya değmez. Üçüncüsü ise en zorlusudur, öyle yaşlıdır ki, ulaşmak mümkün olsa dahi bunadığı su götürmez bir gerçektir. Anlaşılacağı üzere, dini otoriteden yardım ummak, Godot’u beklemek kadar sonuçsuz bir süreçtir. Topyekûn çaresiz ve pasifliği ile çıldırtan Larry, giderek daha da çamura batmaktadır, istisnasız her geçen an aleyhine işlemektedir. Kendisinin bile inanmadığı kurtuluş ise kabul buyurun ki, uzak bir düştür. Evet, karmaşa salt karmaşa... Ve film ne anlatıyor dediğinizi duyar gibiyim, gerçek hayatta bazen izahı olmayan bir kara mizah değil midir? </span></div>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-47544930660822008062010-03-31T03:25:00.000-07:002010-03-31T09:04:48.267-07:00Sinemada “emperyalist açılım”<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTGYDDiiHXn9d4W6iPhjlSmoWQeBwe2WImYBiHGx3F4u7eXyzC_L9ne5r-EKblYjO4fGY8FqX3fBvJpPke8IlVi4iNTwNV881Eht2gSUnt_i_hFpbNdmBEHqLuFXD7MUdhwIzHaKT4O3kw/s1600/KathrynBigelowHurtLocker_gallery_primary_cr.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 342px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5454752453496782866" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTGYDDiiHXn9d4W6iPhjlSmoWQeBwe2WImYBiHGx3F4u7eXyzC_L9ne5r-EKblYjO4fGY8FqX3fBvJpPke8IlVi4iNTwNV881Eht2gSUnt_i_hFpbNdmBEHqLuFXD7MUdhwIzHaKT4O3kw/s400/KathrynBigelowHurtLocker_gallery_primary_cr.jpg" /></a><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">Geçen yıl kapitalizm, bu yıl militarizm<br /><br /><br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT</span></strong><br /><br /><br /><br />“Ölümcül Tuzak”a (The Hurt Locker) önce İngiliz Film ve Televizyon Sanatları Akademisi (BAFTA) ardından da Amerikan Film Akademisi altışar ödül verdi. Alt metnini işgalci zihniyetin kelimeleriyle ören ve kürsüye her çıktıklarında “Vay bizim anlı şanlı kahramanlarımız” nutku çeken film ekibi, ayna işlevini gördüler ve yine ve yeniden tırmanan sömürgeci iştahının beyazperdeye yansımasına katkı sağladılar. İngiltere’de ödülleri kapması, filmin yapımcısının akademi üyelerine ulaşıp “Ne olursunuz bizi seçin” diye ağlayıp yalvarmasına rağmen( ki bu yüzsüzlük-yalakalık ters tepmedi), milliyetçiliğin tırmanışın tam gaz devam ettiği ABD’yi de avucunun içine aldığına dair bir göstergeydi. Tüm dünyayla “Biz demokrasi havarisiyiz” diyerek dalgasını geçen pervasız ABD-İngiliz işgal ortaklığı, hala ve inadına can almayı sürdürüyor. Acı olan ise bebek kanlarından demlenen bu amansız, gaddar ve lanet güç birliğinin, 7. Sanat adına baş tacı edilmesidir. Bunun adı rezillik, bunun adı ölümün kutsanması, bunun adı cinayeti alkışlamak ile eşdeğer, ötesi yok.<br /><br /><br />Kırmızı halısı, ünlüleri, şatafatı ve moda dünyasına yaptığı hizmetle albenisini katlayan Oscar, milyonları ekran başına çekebildiğine göre göz boyamada ustadır. Akademinin heykelleri, bir önceki yıl da, kapitalizm şakşakçılarına gitmişti. Bildik İngiliz küstahlığının, eski sömürgesi Hindistan’da eteklerinden döktüğü, “Ey fakir kalabalık, etinizi kemirdik, iliğinizi emdik ancak yine de kurtuluş umudunuz var. Bireyleşin, zenginleşin” sayıklamasının izdüşümüydü “Milyoner” (Slumdog Millionaire) filmi. Sekizi Oscar 108 ödül kazanan bu yapımın, “Kim 500 milyar ister” programının aşkla meşkle harmanlanmasından başka bir ederi yoktu oysa...<br /><br /><br />Neyse... Biz yine Ölümcül Tuzak’a dönelim, işgal karşıtlığına dillendiren ve sinema tarihinin en büyük gişesine imza atan Avatar, kendisinden 100 kat daha ufak ölçekteki bu militarist yapıma nasıl boyun eğdi? Bush’un ardından dünyanın sebepsiz yere bayram etmesine vesile olan Obama, hem verdiği sözleri tutmadı, hem de işgal ordusunu geri çekmedi. Ancak Obama, kötü bir şaka gibi Nobel Barış Ödülü’nü almasını bildi. Hal böyleyken meşhur Sam Amca, yine de Obama’dan memnun değil. Çünkü Güneyli kovboyların kana susamışlığı henüz dinmedi.<br /><br /><br />Oscar’ın verildiği gün ise çok manalı... Birçok insan, büyük bir saflıkla eski kocası James Cameron’a karşın zafer kazandığı gerekçesiyle Kathryn Bigelow’u ayakta alkışladı. Doğru ya; 82 yıl süren erkek egemenliği yıkılmıştı, mağdur kadınlar kürsünün en tepesine tırmanmıştı, nihayet. Peki, “Yedi Güzeller” ile Lina Werhmüller, “Piyano” ile “Jane Campion, “Bir Konuşabilse” ile de Sofia Coppola niye heykelciğe kavuşamamıştı da niye militarist bir erkek türküsü söyleyen Bigelow, taç giymişti? Erkek egemen toplum, başarı için erkekleşen bir kadını ödüllendirmişti. Acı ama gerçek.<br /><br /><br />Evet, üstte 8 Mart demiştik değil mi? Yer; ABD’nin New York kenti. Tarih; 8 Mart 1857... Tam 40 bin işçinin grevini kırmak isteyen hâkim güçler, polis aracılığıyla büyük bir saldırı başlatır. Bir fabrikada mahsur kalan 129 işçi yanarak can verir, hayatlarından olan emekçilerden çoğu kadındır. Ertesi gün cenazeleri, on binlerin omuzlarında yükselir. Dünya Emekçi Kadınlar Günü, işte böyle doğar. Kathryn Bigelow ve filmi Ölümcül Tuzak, işçi sınıfının değil, can düşmanı kapitalizmin ödülünü aldılar, bu kadar basit.<br /></div></span><span style="font-size:130%;"><br /><div><br /><a href="http://www.cinedergi.com/sayi/24/"><strong><span style="color:#ff0000;">http://www.cinedergi.com/sayi/24/</span></strong></a></div><br /><div></span></div>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-25110096671418736942010-02-28T13:33:00.000-08:002010-02-28T13:42:14.866-08:00Bildik bir öyküden alışılmadık bir film yaratabilmek<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJv_I4F1LKCwrKWyyOq_03QeCES_ZQdLKAkJMp7tn_f0TRyBC_vr7TGO27A6UcjmM0cVFLSmqQmaR1iGtt-4CQ9KBKVAdYDEfNBecqGCC_Z8JeneT67mjsYUHImSAv9n-7vC86N7sBNHqA/s1600-h/Shutter_Island.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 277px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5443412787133091538" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJv_I4F1LKCwrKWyyOq_03QeCES_ZQdLKAkJMp7tn_f0TRyBC_vr7TGO27A6UcjmM0cVFLSmqQmaR1iGtt-4CQ9KBKVAdYDEfNBecqGCC_Z8JeneT67mjsYUHImSAv9n-7vC86N7sBNHqA/s400/Shutter_Island.jpg" /></a>
<br /><p></p>
<br /><div>
<br /><span style="font-size:130%;"></span>
<br /><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT</span></strong>
<br /></span>
<br /><span style="font-size:130%;">
<br /><strong>“Zindan Adası”</strong> (Shutter Island), şayet Martin Scorsese gibi bir usta ve dahi yönetmenin elinden çıkmasaydı, emin olun facia kelimesine denk düşebilirdi. Bozuk bir psikoloji, hezeyanlar ve ana yolu unutturmaya çabalayan sapaklar. İşte aklımızın bizi oynadığı oyunlar ve bilcümle deliliğimize yaslanan, bilinçaltı dehlizlerinin ve yalın gerçeğin arasında mekik dokuyan bu model, neredeyse “Artık yeter, bıktık usandık” diyebileceğimiz kadar sıradan ve aşina... Evet, bildik bir metin, alışılmadık bir şölen ile yer değiştirebiliyorsa eğer, istisnasız tüm sinemaseverler, Scorsese’nin (Marty) varlığına şükretmek zorundadır.
<br />
<br />
<br />Zindan Adası, daha önce yazdığı satırlar aracılığıyla, “Gizemli Nehir” ve “Kızımı Kurtarın” adlı filmlerin yaratılmasına önayak olan Dennis Lehane’nin 2003 tarihli çoksatar gerilim romanından uyarlandı. Eski fetiş oyuncusu Robert De Niro ile “Kızgın Boğa”, “Taksi Şoförü” ve “Sıkı Dostlar”ı gibi müthiş yapıtlar kotaran Scorsese, uzunca bir süredir yeni vazgeçilmezi Leonardo DiCaprio ile yoluna devam ediyor. Scorsese yine yanlış ata oynamıyor ve bebek surat Leonardo giderek yetkin bir oyuncuya dönüşüyor. Zindan Adası’nda DiCaprio’ya, Mark Ruffalo, Ben Kingsley, Michelle Williams, Emily Mortimer, Patricia Clarkson ve Max von Sydow eşlik ediyorlar. Eyvallah, biricik Gandhi’miz Ben Kingsley, filmin ağır toplarından ancak gözlerimize bayram ettiren asıl unsur ise, hiç kuşkusuz bugün 81 yaşını sürdüren efsane İsveçli aktör Max von Sydow. O, tamı tamına 61 yıldır, tanrıdan şeytana canlandırmadık şey bırakmadı. Saygılar...
<br />
<br />
<br />Öncelikle Zindan Adası, sonuna dek merak hissini kamçılayan ve asla akıcılığına laf edemeyeceğiz güzel bir seyirlik. Trajik ve gotik... Amansız hatıralar, ayrıntılar denizi ve arka arkaya gelen bilmeceler... Nazizm, seri katiller, şiddete tapanlar, bilim adına işlenen cinayetler, kanı donduran deneyler... Gerilimli bir atmosfer, labirente dönüşen bir ada, zihin kontrolü, gerçeğe yakın halüsinasyonlar, komplolar ve film boyunca yakamızı bırakmayan heyecan... “Ya bir canavar gibi yaşamak ya da iyi bir adam olarak ölmek”... Bütünüyle algılarımıza seslenen bu filmin ana cümlesi ise bu... Pencerelerinizi açarsanız, sisin ardını görebilmeniz çok kolay. Finalle ilgili beklentinizi büyük tuttuğunuz takdirde ise aldanırsınız. Ve en önemlisi sakın ola tahminlerde bulunup, keyfinizi kaçırmayın. Üstelik isabet kaydetseniz dahi, elinize bir şey geçmeyecek. Unutmadan, 90 senelik Alman korku filmi “Dr. Caligari’nin Odası”na (The Cabinet of Dr. Caligari) göndermeler yapan Zindan Adası, 12 Mart günü vizyona girecek, mutlaka izleyin derim.
<br />
<br />
<br />ABD’yi esir alan Soğuk Savaş çılgınlığının tam ortasında, 1954 yılındayız. FBI şefi Teddy Daniels, yeni yardımcısı Chuck Aule ile Zindan Adası’ndaki bir kayıp vakasını çözmekle görevlendirilir. Firar etmenin mümkün olmadığı adadaki Aschecliffe Hastanesi’nde soluğu alan ikili, üç çocuğunu boğarak öldüren katil kadını aramaya başlarlar. Ancak gizem peşlerini bırakmaz, ada ise büyük bir bataklık gibidir, çırpındıkça batarlar. Sonra esrarengiz adayı vuran kasırga çıkagelir, Teddy ve Chuck, kayıp kadının bulunmasına karşın anakaraya ulaşamazlar. Psikiyatrlar, deliler ve korkunun egemenliği... İkinci Dünya Savaşı bitiminde Dachau Toplama Kampı’na giren ABD’li askerler arasında bulunan Teddy, geçmişe dair sanrılarıyla baş başa kalır. Artık mücadele ettiği olaylar örgüsüne kendi gerçekliği de eklenmiştir.
<br />
<br /><strong><span style="font-size:180%;color:#ff0000;">cinedergi.com</span></strong>
<br /></span>
<br /></div></span>
<br />Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-15693521122778302272009-12-28T13:09:00.000-08:002010-01-09T16:32:17.307-08:00Acı hatıralar ve “Kırık Kucaklaşmalar”<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjK3f4FY9WZurUCqQFQBDIdZxJMzEvbjw-q4bj5tBoK04u5lfp7lJy0pc6aKeFSZmNkgS0Mxe2F_12XIieIPWWsCl498YFqFHN-bii07XUwNA4v___vBqpn1Z6q6sxJ7vrEWU9cyQUIQDwt/s1600-h/4190008799_62dbb4b067_b.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 278px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5420401075612807266" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjK3f4FY9WZurUCqQFQBDIdZxJMzEvbjw-q4bj5tBoK04u5lfp7lJy0pc6aKeFSZmNkgS0Mxe2F_12XIieIPWWsCl498YFqFHN-bii07XUwNA4v___vBqpn1Z6q6sxJ7vrEWU9cyQUIQDwt/s400/4190008799_62dbb4b067_b.jpg" /></a>
<br /><div><div><strong><span style="font-size:130%;color:#ff0000;"></span></strong></div>
<br />
<br /><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT
<br /></span></strong></span></div><span style="font-size:130%;"></span></div><span style="font-size:130%;"></span>
<br /><span style="font-size:130%;">
<br /><strong>“Kırık Kucaklaşmalar”</strong> (Los Abrazos Rotos), hayatının biricik aşkını yitirmesinin ardından eski kimliği ve kişiliğinden vazgeçen ve acı hatıralar denizinde tereddütsüz kaybolan bir adamın hüzünlü türküsüdür. Ve kahramanımız, tek bir şartla geri dönecektir. Kadınının çarçur edilen filmini, yeniden kurgulamak için...
<br />
<br /><strong></strong>
<br /><strong>“Sinir Krizinin Eşiğindeki Kadınlar”, “Çıplak Ten”, “Annem Hakkında Her Şey”, “Kötü Eğitim”, “Konuş Onunla”, “Dönüş”</strong>... Akdeniz esintili ve ziyadesiyle lezzetli... Tutkun, saplantılı ve özgün bir sinema dili bu... Yaratıcısı ise Oscar’lı İspanyol yönetmen <strong>Pedro Almodovar</strong>, elbette. Pedro Usta’nın son yapıtı Kırık Kucaklaşmalar, film içinde film de diyebileceğimiz, allak bullak bir senaryodan demleniyor. Öyle doldurmuş ki heybesini, ne ararsanız onu bulmanız işten bile değil. Alınyazısı, kıskançlık, nefret, çekişme, itişme, intikam, iktidar... Hayata dair tüm duygular, hala acıtan hatıralarını gizlemeye çalışan acemi tipler ve zekâya dair örgüler. Ve bitmek nedir bilmeyen sorunlu ilişkiler ağı... Yer yer ağlak, çokça savruk ve karmakarışık. Hatta dilerseniz, Yeşilçam’dan tatlar dahi alabilirsiniz. Filmin başrollerini, Almadovar’ın Hollywood’a armağan ettiği fetiş oyuncusu <strong>Penelope Cruz</strong> ile birlikte <strong>Lluis Homar, Blanca Portillo, Jose Luis Gomez, Ruben Ochandiano</strong> ve <strong>Tamar Novas</strong> üstleniyorlar. Hemen hepsi işlerini layıkıyla kotarmışlar, dozunda ve tam ayarında... Sadede gelirsek şayet; Kırık Kucaklaşmalar, kesinlikle Almadovar’ın en iyi filmi değil. Ama inadına davetkâr ve seyredilmeye değer. 8 Ocak 2010’da gösterime girecek, mümkünse kaçırmayın. </span>
<br /></span>
<br />
<br />
<br /><span style="font-size:130%;">
<br />
<br /></span><span style="font-size:130%;"><p><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 295px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5420400850368385858" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcyxmLsiLrA-ICoXM8mngyXYYro5AtXkUX8qWSiUwj9OfnMgLhyOxTV0CC0IWWmMVy22UHeYrEnU7qAs13Gm2ZKH8f8vna0V6vTUnv2o19vNNAEONQMV4wZP4A4t2at5dn0ukXUUB-r995/s400/4135458162_aca549fccc_o.jpg" />
<br /></p><p>Görme engelli yazar Harry Caine ve 14 yıl önce sırra kadem basan yetenekli yönetmen Mateo Blanco... Tek bir adam ve iki ayrı kimlik ve kişilik... Sevdiği kadının kaybetmek, Mateo’yu, Harry’e çevirmiştir. Trajik öykü, güzeller güzeli Lena’nın trafik kazasında ölmesiyle başlar. Mateo ise kazadan gözlerini bırakarak kurtulur. Artık kapkaranlık bir dünyanın içerisindedir, yazarak ve çizerek unutmaya çalışır. Ama ne fayda... Delice bir aşk, bir kara sevda, unutulabilir mi? O, için için sevmeyi sürdürür.
<br />
<br /></p><p>Edebi metinler ve senaryolar yazarak yaşamını idame ettiren Harry Caine’in en yakın dostları ise yönetmenlik döneminden beri yanından ayrılmayan vefalı yapımcısı Judit Garcia ve onun oğlu Diego’dur. Delikanlı, yazılarını kâğıda dökmesi için Harry’e yardımcı olur. Gözleri görmese de çapkınlıklarını sürdüren ve çektiği çile belli olmasın diye alaycı bir adama dönüşen Harry, sürekli reddettiği ve bu dünyadaki izlerini silmeye çabaladığı Mateo’dan kaçabilecek midir?
<br />
<br /></p><p>Sonra bir gece, Judit çok uzaklardayken Diego kaza geçirir. Hastaneye kaldırılan gencin başından ayrılmayan Harry, taburcu olduktan sonra da onu kendi evine taşır. Diego fırsatı kaçırmaz. Çünkü annesi Judit’in sırlarla dolu bir geçmişi vardır ve yanıtlarını alacağı yegâne kişi ise Harry’dir. Ve Harry, yıllar sonra ilk defa anlatmaya başlar. Konuştukça rahatlar, rahatladıkça Mateo geçmişten çıkagelir. Hayat kadınlığından kurtulmak isterken zengin ve hırslı işadamı Ernesto Martel’in kölesi haline gelen Lena ve genç kadını bir filminde oynatmaya karar verdikten sonra hayatı rayından çıkan Mateo... Sonra Judit’in suçluluk duygusu, Martel’in eşcinsel oğlu Ray X derken gizem aydınlanmaya başlar. Herkes Mateo’ya âşıktır, Martel ve Mateo ise Lena’ya... Ve aşk bölüşüldükçe bela daha da büyür.
<br />
<br /><strong>http://www.cinedergi.com/</strong></span></p>
<br />Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-31855669444498485562009-12-08T16:10:00.000-08:002009-12-08T16:16:03.360-08:00Bozkırın hüzünlü bilgesi<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg_QmJSbUSzVeqgqct5G9gea5LHOT-6Alo2IkkTsW4z-vNlFF225Q8b9vTT2sMRAAs7Aiz2R85s1B6OrwsNIifzADVNBLIElcW8ar1_IcCpNo0tnpD1KGRUAELxbmQJkrd7puzjfALWe7M/s1600-h/c160800.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 234px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413023497172104306" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg_QmJSbUSzVeqgqct5G9gea5LHOT-6Alo2IkkTsW4z-vNlFF225Q8b9vTT2sMRAAs7Aiz2R85s1B6OrwsNIifzADVNBLIElcW8ar1_IcCpNo0tnpD1KGRUAELxbmQJkrd7puzjfALWe7M/s400/c160800.jpg" /></a><br /><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;"></span></strong></span></div><br /><div><strong><span style="font-size:130%;color:#ff0000;"></span></strong></div><br /><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT</span></strong><br /><br /></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"><strong>Ahmet Uluçay</strong>, büyülü dünyaya delicesine tutkundu, hayatını, sinemaya ve imkânsızı olanaklı kılmaya adadı. Taşradan, dünyanın bütününe hitap edebilecek farklı ve özgün bir dil yakalayabilmek, ezber bozmak ve çığır açmak değil de nedir? O, küçük bir bütçeyle bile dev ve unutulmaz bir film yapılabileceğini gösterdi. Ahmet Uluçay, genç sinemacıların kılavuzudur artık...<br /><br />Bozkırın büyük ozanı Cengiz Aytmatov, “Bozkır uçsuz bucaksız, insan ise küçüktür. İnsan çok güçlü ve hünerli olmalıydı burada” der. Tüm zorluklara karşın, ömrünü bir sevdaya adayan Ahmet Uluçay, başka nasıl tarif edilebilir ki? Üstelik “Karpuz kabuğundan gemi değil, Titanik bile yaparsın. Para değil, yürek meselesi” diyebilecek denli enteresan ve tutkun bir adam bu... Kütahya’nın Tavşanlı ilçesine bağlı Tepecik Köyü’nde sinema yapmaya soyununca, Ahmet Uluçay’ın adı köyün delisine çıktı. Ama o yılmadı, rengârenk düşlerini, tuval olarak kullandığı beyazperdede resmedebildi. O, orijinal, nitelikli, samimi ve naif bir dil kullanarak, evrensel sinemaya giden yolun kapılarını açmıştır.<br /><br />Ahmet Uluçay’ın kısa film serüveni ise 1993’te ‘Optik Düşler’ ile başlar, sonra sırasıyla ‘Koltuk Değneklerinden Kanat Yapmak’ , ‘Bizim Köyün Orta Yeri Sinema’, ‘Minyatür Cosmosda Rüya’, ‘Epileptic Film’ ve ‘Exorcise’ gelir. Her sinemasever, Ulaçay’ın kısa filmlerini mutlaka seyretmelidir. Göreceksiniz ki, sıcacık ve yumuşacık filmler yapabilen bu adamın, aynı zamanda korku-gerilim türünde de söyleyeceği çok şey vardır. Sinemamız, tekdüze bir yönetmeni değil, geniş bir yelpazede eserler verebilecek büyük bir yaratıcıyı yitirmiştir.<br /><br />Ahmet Uluçay’ın, uzun metrajlı mirası ‘Karpuz Kabuğundan Gemiler Yapmak’ ve Sicilyalı usta yönetmen Guiseppe Tornatore’nin kült yapıtı “Cennet Sineması” (Nuovo Cinema Paradiso / 1988)... Bizim Gımıldak Recep ve düş ortağı Mehmet ile makinist Alfredo’nun gözü kulağı olan küçük Toto... Ne çok benzeşirler, her iki filmden de aldığınız lezzet, hemen hemen aynıdır.<br /><br />Yalın bir hikâyeden, 40 ödüllü bir başyapıt çıkartmak, herkesin harcı olmasa gerek... Ancak film gibi bir hayatınız varsa işler değişir. Hem öykü, şiir ve senaryo yazacaksınız, hem de aynı anda yem fabrikasında hamallık yapıp film çekeceksiniz. Kamyonlarda direksiyon sallayıp, inşaatlarda ve tavuk çiftliğinde çalışacak, beyninizdeki tümörü hiçe sayıp son soluğunuza dek sinema diyeceksiniz. Evet, daha henüz 12 yaşındayken sinema yapmayı aklına koyan Ahmet Uluçay’ın azim ve kararlılıkla örülü yaşam öyküsü, değme senaryolara taş çıkartır. Umarım mesaj alınmıştır.<br /><br />Bugün bize has bir sinemadan bahsedemiyorsak ve hala birbirinin kopyası gişe filmleri ve 7. sanat ile alakası olmayan girişimlerle avunuyorsak şayet, Ahmet Uluçay’lar yaşarken kıymetlerini bilmediğimizdendir. Bozkırın hüzünlü bilgesi, kuşkusuz son bir ders vererek veda etti bizlere, değerbilmezliğimizi gösterip, geleceğe dair sorumluluklar yükleyerek... Yönetmen Cemal Şan, onun ardından “Çok değerli bir sinema tutkununu kaybettik. Hastalığı sırasında ona gereken yardımı yapamadığımız için utanıyorum” dedi. Bu utanç hepimizin... Dileriz ki; üzgün, kırgın ve borçlu giden bu yalnız adam, çoğalmamıza vesile olur. Ve vefasızlık illeti, Ahmet Uluçay ile sonlanır ve herkes, Türk Sineması adına ellerini taşın altına koyar. Unutulmamalı, sinemayı var eden kolektif bir çabadır ve bu sanat, sadece ekip ruhuyla kotarılır. Uluçay’ın, 2007’de başladığı ancak hem hastalığı hem de maddiyatsızlık nedeniyle bitiremediği ‘Bozkırda Deniz Kabuğu’ adlı yapıtını, yönetmenlerimiz, imece usulü çalışarak nihayete erdirecekler. Dört gözle bekliyoruz.<br /><br /><strong><em>CUMHURİYET GAZETESİ</em></strong></span> </div>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-4529304450531815252009-11-29T05:17:00.000-08:002009-11-29T05:38:42.235-08:00Bir bira daha içmeden nereye be birader?<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO4PYgCi0LLo49AGWxBnyaCtY5HuQTWnvs0XyHK8Z0DQljRGkrGi-I9sZSj2sMyexlzN628zGofRTzisr43HmBRsOYRC7ifJnggC2x3KXO14KNfl02M4HHpQ16nv4mvtf1abHJsrcH9UOj/s1600/img_01_cr.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 357px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5409519344153558386" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO4PYgCi0LLo49AGWxBnyaCtY5HuQTWnvs0XyHK8Z0DQljRGkrGi-I9sZSj2sMyexlzN628zGofRTzisr43HmBRsOYRC7ifJnggC2x3KXO14KNfl02M4HHpQ16nv4mvtf1abHJsrcH9UOj/s400/img_01_cr.jpg" /></a>
<br /><div>
<br />
<br /><div>
<br /><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT
<br /></span></strong></span></div><div><span style="font-size:130%;">
<br /><strong>“Şark Oyunları”</strong> (Eastern Plays), Balkanlar’da tırmanan milliyetçi şiddeti ve Türk düşmanlığını kurgulayan, ikili ilişkiler bazında komik ve hüzünle buluşup damarımızı bulduğu anlarda ise trajik, orta ölçekte bir seyirlik. Ve film bitiyor ve sinema salonundan, gün boyu yakamızı bırakmayacak katmerli bir üzüntüyle uğurlanıyoruz. Ancak bu kasvetin nedeni, asla senaryoyla ilintili değil. Burukluğumuzun yegâne tetikleyicisi, film boyunca oynamayıp, resmen kendini yansıttığı için ruhumuza değebilen uyuşturucu bağımlısı <strong>Christo</strong> <strong>Christov</strong>’un (1969–2008) elvedasıdır. </span></div>
<br /><span style="font-size:130%;"></span></div><span style="font-size:130%;"><div>
<br /></div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 224px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5409519057908005906" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0uj6PN9yE6qZEMyN8KsQDjHViTCgpmtwH-r-w7PqZSpCWMPfyyZYQL6C8lxCwi3gJNQeeW8NAzoys2XjaXebFrPZUMd0qLLQZqex7akfKa6__UVafJrkh8KyI6TmX5OhI7e0yagEVNBnD/s400/img_03.jpg" />
<br /></span>
<br /><span style="font-size:130%;">Şark Oyunları, daha çok reklam filmleri ve video klipleriyle tanınan Bulgar asıllı <strong>Kamen</strong> <strong>Kalev</strong>’in ilk uzun metraj denemesi... Bulgaristan-İsveç ortak yapımı filmin irili ufaklı rollerini ise Christo Christov (yönetmenin çocukluk arkadaşı), <strong>Ovanes Torosian, Nikolina Yancheva, Krasimira Demirova, Ivan Nalbantov, Velislav Pavlov</strong> ile ülkemizden <strong>Saadet Işıl Aksoy, Hatice Aslan</strong> ve <strong>Kerem Atabeyoğlu</strong> üstleniyorlar.
<br /></span>
<br /><span style="font-size:130%;">
<br />Sofya’nın geceleri tekinsizdir. Politikacılar, el altından kanunsuzluğu beslemiş, Güzelim kent, nefret, şiddet ve tahammülsüzlüğün esiri olmuştur. İşte belalı bir gece daha... Aşırı milliyetçi güruhun, bu kez hedefinde bir Türk ailesi var. Ve uzun zaman önce birbirlerinden kopan iki kardeş... Ağabey Itso, Türklerin yardımına koşarken toy kardeş Georgi, saldırganların arasındadır. Itso’nun yaralanmasına karşın olgun bir tavır sergilemesi ve Georgi’yi deşifre etmemesi, genç adamın kendini sorgulamasına yol açar. O, artık Nazi çetesinden uzaklaşacak, iletişimsizliğe son verip, önce rol modeli bellediği ağabeyine ardından da aşka yakınlaşacaktır. Bir mobilyacı atölyesinde ömrünü tüketen ve öteden beri sadece ressam olarak yaşayacağı başka bir kente göçmeyi hedefleyen Itso, gün geçtikçe umutsuzluğa meyletmektedir. Uyuşturucudan kurtulmak için tedavi gören ve anlaşmakta güçlük çektiği güzel sevgilisinden ayrılan tepeden tırnağa huzursuz Itso’nun en yakın dostları bira şişeleridir. Kendi olduğu, kendini bulduğu tek yer evidir. Çünkü alkol alıp, resim yapabilecektir. Itso’nun aradığı kurtarıcı yoksa aşk mıdır demeye kalmadan bizim eleman ve Türk ailesinin alımlı kızı Işıl, yakınlaşırlar.
<br />
<br />
<br />Şark Oyunları’nı, Antalya Altın Portakal Film Festivali ve Filmekimi’nde kaçırmıştım, nihayet Bursa İpek Yolu Film Festivali’nde izleyebildim. Ben bu filmi, açık ve net söylüyorum; psikolojisiyle resmen savaşmaya soyunan Christo’nun hatırına sevdim. Evet, Şark Oyunları, başroldeki Itso karakterini canlandıran Christov’un ilk ve son filmi. Onun yaşamı, film montaj masasındayken “altın vuruş” ile sonlandı. (Tokyo Film Festivali’nde en iyi erkek oyuncu ödülünü kazandığını da es geçmeyelim) Hiç kuşkusuz Christo’nun, film boyunca, dünya dertlerini ötelemek için çırpınışına tav oldum. Hem “bir bira daha içelim mi?” diyerek konuyu değiştirmesine hem de sevgilisiyle giriştiği amansız ve anlamsız diyaloglara gülümseyebildim. Aktörlük deneyimi olmayan Christo, belki filmi hafifletmiş ve inandırıcılık ekseninden uzaklaştırmıştır. Bu durum ve karikatürize tipleme, en kötü ihtimalle şiddete tepki gösteren metni, sırf ona odaklandığımız için çarçur etmiştir. Varsın olsun, bu film, yitip gidene adansın. Teşekkür Christo, geçmişimi düşündürttüğün, hayata dair kırgınlıklarımı ve ilk gençliğimi hatırlattığın için. Bakalım sizlere neler anımsatacak.
<br />
<br />
<br />Film bitiminde Hatice Aslan’ı telefonla aradım, konu Christo’ya gelince sesinin rengi değişti; O, yetenekli bir heykeltıraş ve güzel bir adam idi... Ve henüz 39 yaşındaydı. Artık çok geç ama yine de bizi duyar umuduyla soralım; “bir bira daha içmeden nereye be birader?”</span>
<br />
<br />
<br /><span style="font-size:130%;color:#ff0000;"><strong>http://www.cinedergi.com/</strong></span>
<br /></span>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-59195107449251923292009-10-28T14:22:00.000-07:002009-10-28T14:48:58.476-07:00Tanımsız bir karabasan<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinygMG7K7jU26fFDytfPZuSYxXt4m84tosqObEAjACQ-XxVj_5Oxlws04wWDhMQFnStYQNspMfXiLqXEaJtytLFghyJGEG-jLccsFOmiFnRWynqQ7x6Q6XgGQUeLfR5c4inqBVg8WLYHk-/s1600-h/antichrist.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 291px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5397770948804169362" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinygMG7K7jU26fFDytfPZuSYxXt4m84tosqObEAjACQ-XxVj_5Oxlws04wWDhMQFnStYQNspMfXiLqXEaJtytLFghyJGEG-jLccsFOmiFnRWynqQ7x6Q6XgGQUeLfR5c4inqBVg8WLYHk-/s400/antichrist.jpg" /></a><br /><div><span style="font-size:130%;"><strong></strong></span></div><br /><div><strong><span style="font-size:130%;"></span></strong></div><br /><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT<br /></span></strong><br />Kuzey’in görece deli ve dahi yönetmeni <strong><span style="color:#ff0000;">Lars Von Trier</span></strong>, ta öteden beri tabu deviren olmaya meyletmişti, kabul... Ancak <strong><span style="color:#ff0000;">“AntiChrist”</span></strong> (Deccal) ile kendi sınırlarını dahi aştı, izleyenlerin ise haliyle feleği şaştı. Evet, AntiChrist, eleştirmenleri bölen, seyirciyi de salondan kaçırtan, hazmı ziyadesiyle zor ve ekstra tuhaf bir seyirlik. Trier, sinemaseverleri provoke etmeye bayılıyor ama bu kez çektiği filmi kendisi de tanımlayamıyor.<br /><br />Nudist (bildiğin cıbıldak) bir Yahudi ailenin oğlu olan Lars Von Trier, 1956 yılında Danimarka’da doğdu. Henüz 11 yaşındayken kendisine hediye edilen “Süper 8” kamera ile film çekmeye başlayan Trier, farklı dünyaları kurgulamak adına yönetmenlikte karar kıldı ve 1979 yılında Danimarka Film Okulu’na yazıldı. 1984–1991 yılları arasında Avrupa üçlemesini (Forbrydelsens element / Epidemic / Europa ) kotaran Lars Von Trier’e, hayatın da sürprizleri vardı. Annesi ölüm döşeğindeyken (1995), Lars’a gerçek babasının adını fısıldadı. Gerçek baba, Lars ile yan yana gelmeyi reddetti. Yönetmenimiz de geçmişine sırtını çevirdi ve dinini değiştirip Hıristiyan oldu. Asıl çıkışını “Dalgaları Aşmak” (Breaking the Waves / 1996) ile yapan Trier, “Geri Zekalılar” (Idioterne / The Idiots) ve “Karanlıkta Dans” (Dancer in the Dark) ile ününü pekiştirdi. </span></div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-size:130%;">“Fırsatlar Ülkesi Amerika” üçlemesinin ilk iki bölümü “Dogville” ve “Manderlay” ile büyük beğeni toplayan Trier, sacayağını “Wasington” ile tamamlayacak. Lars Von Trier’in geleceğe dair en büyük projesinin adı ise “Dimension”... Trier, tam 33 yıl sürecek bu uzun soluklu projeye, 1991’de start verdi. Demek ki; Avrupa’nın farklı bölgelerinde demlenen Dimension’u izleyebilmek için 15 yıl kadar daha bekleyeceğiz. Bugüne dek çeşitli festivallerden 60 ödül kazanan Trier, aynı zamanda senarist, yapımcı ve görüntü yönetmeni olarak sinemaya hizmet ediyor. O, hala tartışılan “Dogma 95” akımının da yaratıcılarından.<br /><br />İşte 62. Cannes Film Festivali’ni şöyle bir çalkalayan AntiChrist (altı Avrupa ülkesinin ortak yapımı), beyazperdeye durmadan deneysel ve marjinal filmler taşıyan Lars Von Trier’in elinden çıktı. Trier, büyük Rus yönetmen Andrey Tarkovski’ye adadığı AntiChrist’in senaryosunu ise güzelim “Adem’in Elmaları”nı (Adams æbler) çeken yurttaşı Anders Thomas Jensen ile birlikte kaleme aldı. Filmin başrollerini ABD’li usta ve yetkin aktör Willem Dafoe ile Rus asıllı Fransız müzisyen Serge Gainsbourg ve İngiliz aktris Jane Birkin’in 13 yaşından beri kamera karşısında yer alan kızları Charlotte Gainsbourg (Cannes’da en iyi kadın oyuncu ödülünü kazandı) sırtladı.<br /><br />Kadınlara yönelik şiddetin tarihçesiyle ilintili yüksek lisans tezi hazırlayan anne ve terapist baba, şehvet nöbetinde kendilerinden geçerken biricik oğulları, pencereyi aralar ve kendini ölümün kollarına atar. Açılışa “Lascia Ch'io Pianga” adlı arya bulaşır, kahreden görüntü daha da ağırlaşır;<br /></span></div><div><span style="font-size:130%;">“Bırak da ağlayayım</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">zalim kaderim</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">ve özgürlüğüm için iç çekeyim.</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">Hüzün kırsın zincirlerini</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">ıstırabımın, merhamet aşkına.”<br /><br />Evladın kaybı, anne ve babayı perişan eder. Acı eşiği kişiden kişiye değişir. Baba, içinde fırtınalar kopsa da soğukkanlılığını korumaya çabalar, anne ise suçu kendinde bulur ve pişmanlıkla desteklenen ruh hali, dibe vurur. Masumun yitimi, annenin içindeki şeytanı tetikler. Ve zamanla kötücül bir anti-kahramana dönüşen kadın, resmen zıvanadan çıkar. “Kader”, “Acı”, “Umutsuzluk” ve “Üç Dilenci”... Her bölümde şiddetin dozu daha da artar.<br /><br />Terapist koca, karısının tedavisini kendisi üstlenir. Kadının, tezini rahat rahat yazabilmek için oğluyla birlikte yaz tatilini geçirdiği ormanın en ücra yerindeki kulübeye giderler. Adam karısını anlayabilme ve tanıyı koyabilme süreci, belalı, yorucu ve yıpratıcıdır. Dini ritüeller çoğalır, şeytan işi alt metin iyice belirginleşir. Kadın garipleşir, hayvanlar garipleşir, doğa garipleşir. Ve bu alengirli gidişat, bir türlü adamı silkeleyip kendine getirmez. Zavallı koca, hala karısını eski haline döndürecek yöntemin peşindedir. Kader ise ağlarını örmektedir, kim kurban kim avcı, kim mazlum kim zalim açığa çıkacaktır. Karanlığın ve aydınlığın mücadelesinden çok, insanın iç dünyasına ait yansıma, yanılsamadır bu... Kaldı ki; savaş vardır ancak kazananı yoktur.<br /><br />Yeterince lak lak yaptık. Sadede gelelim. Kendi adıma, AntiChrist’in ayrıntılarına hayran oldum ve onu üstüne kafa yorulacak filmler kategorisine koydum. Sevip sevmemek, beğenip beğenmemek, bilinçaltının tersyüz edilebildiği böylesi ender yapımlar baz alındığında hayli basit kaçıyor. Yapıt, istisnasız birçok eğilimden besleniyor, seks ve şiddet ise filmin omurgasını oluşturuyor. Bu karabasan muadili film, hem insanı gerim gerim geriyor hem de yer yer mide bulandırma işlevini görüyor. Kadınlara yönelik bakış açışı, feministlerin gadrine uğradı bile... Hayvan hakları savunucuları da teyakkuza geçmekte gecikmedi. Gösterime girdiği ülkelerde kopan yaygaradan bahsetmeye ise sanırım gerek yoktur. </span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;">Asıl merak konusu; Hıristiyanlığın sembolü haçı tersine çeviren AntiChrist’in, (bağnaz izleyiciler, çoktan şeytani bir film olarak belledi) kilise tarafından ne zaman aforoz edileceği? Her şeye rağmen Trier, tüm bu şamatayı gülümseyerek izliyor (Usta yönetmen, filmi için kimseden özür dilemeyeceğini açıkladı). Ve gelelim ülkemize... AntiChrist’in sinemalarımızda “sansürsüz” gösterilmesini beklemek, inanın safdillik olur. Zaten kan akan penis ve kesilen klitoris görmek, asla genel bir tahammüle göre değil. </span></div><br /><div><br /><strong><span style="font-size:130%;color:#ff0000;">http://www.cinedergi.com/</span></strong></div>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-17369858861724610712009-10-25T08:45:00.000-07:002009-10-25T09:07:27.376-07:00Diyarbakır sokaklarından film setine<a href="http://www.medyaironik.com/images/news/6478.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 397px; DISPLAY: block; HEIGHT: 500px; CURSOR: hand" border="0" alt="" src="http://www.medyaironik.com/images/news/6478.jpg" /></a><br /><div><br /><br /><div><span style="font-size:130%;">Kürtçe çekilen bir film <strong><span style="color:#ff0000;">“Min Dît”</span></strong>, hem adı hem içeriği nedeniyle oldukça tartışıldı Altın Portakal’da. Beklenen ödülleri almadı belki ama çocuk oyuncularının Oscar’lık akranlarını aratmayan performansı büyük beğeni topladı. Şenay, Muhammed ve Suzan ilk başrollerinin ardından yeniden Diyarbakır sokaklarına ve yaşamlarına döndüler, geleceğe dair umutlarla...<br /><br /><strong></strong></span></div><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT</span></strong><br /></span></div><span style="font-size:130%;"><div><br />Altın Portakal’ın en çok tartışılan, kimilerince karşı çıkılan ve kimilerince de ayakta alkışlanan yapımı “Min Dît” (Ben Gördüm) idi. Her üçü de 13 yaşında olan Şenay Orak (Gülistan), Muhammed Al (Fırat), Suzan Ilır’ın (Zelal), inanılmaz ölçüde üretken ve tam tekmil yürekten oyunculuklarına ise hiç kuşkusuz kimsenin edecek bir lafı yoktu. Çocuk oyuncular, yetişkinler kadar rol yapmayı beceremedikleri için haliyle yapmacıksız bir performans sergilerler. Saf ve duru, acıtan ve gülümseten, şaşırtıcı ve akılda kalıcı... Evet, dünyanın en yetenekli aktörü dahi, bir çocuk kadar hüzünlü bakamaz ve gözlerine asla bin anlam katamaz. Türkçe veya Kürtçe, hiç fark etmez, çocukların ruhlarında barınan, öncelikle basitin (asla sıradan değil) ve masumiyetin dilidir. İşte bu ortak dil, Şenay, Muhammed ve Suzan’ın, Hintli akranları sayesinde “Milyoner” (Slumdog Millionaire), sekizi Oscar olmak üzere toplamda yüz ödül kazandı. Brezilya’nın iliklerine dek yoksul favelalarından çıkan yeniyetmeler ise, “Tanrı Kent”i (Cidade de Deus), inadına çarpıcı ve sürükleyici bir destana çevirdiler. </div><div><br /><br />Yönetmen Miraz Bezar, Min Dît’i “Diyarbakır’ın Çocukları”na adadı. Hal böyleyken “Kız Kardeşim”den (Mommo) bu yana gördüğüm en harika işe imza atan çocuk oyuncularla söyleşmemek olmazdı. </span></div></div><div> </div><div><br /></div><div><span style="font-size:130%;"><br /></div></span><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5396566731561982818" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ2oQuvcKmz4Z02ueBBHmIGXHAAaZCzzOohJiSyTUXVCaEJOn4QI_utlVujNJxU8-y-ccvTvY0qQhzEqB0UgQemk0RoXlgZhMF3DFZsaxAnMD5qo_lH9F_yzIx5UGD29DQPojZ7gw4N4fe/s400/DSCN2343.JPG" /><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;">Şenay, adamakıllı düzgün cümleler kuruyor ve istisnasız herkesin bu filmi izlemesi gerektiğini söylüyor. Ancak bir şartı var; o da önceden kuşanılan eleştiri oklarının bir kenarı bırakılması... Hem onlar, hem de aileleri, Min Dît’i seyretmiş ve çok beğenmişler. Sadece Şenay’ın inşaat işçisi olan babası filmi izleyememiş, ailesine ekmek parası getirebilmek için Irak’ta çalışıyormuş. Unutmadan, Muhammed’in babası tütün doğrama işinde, Suzan babası da hayvan alım-satımı ile uğraşıyor. Ardından Diyarbakır’da çocuk olmanın zorluklarını anlatıyorlar teker teker, fakirlikten, işsizlikten, göçten ve çatışma ortamından söz ediyorlar. Birinin halası İzmir’e, diğerinin eniştesi Ankara’ya göç etmiş. İstanbul’da ve yurtdışında yaşayan akrabaları da sayarsak yerimiz yetmeyecek. Onlar, keşke diyorlar; kentimize birçok fabrika kurulsa, ailelerimiz işsiz kalmasa ve babalarımız Diyarbakır’dan hiç gitmese... Şenay’ın üç, Muhammed’in dört, Suzan’ın ise dokuz kardeşi var. Anne ve babalarının dilekleri ise ortak; sizler kati suretle okuyun ve bizim yaşadıklarımızı yaşamayın.<br /></span><br /><span style="font-size:130%;"><br /></span><span style="font-size:130%;"></span><span style="font-size:130%;">Sorum her çocuğa sorulabilecek cinsten, büyüyünce ne olacaksınız? Suzan avukat olmak istiyor, Muhammed ise oyunculuğa iyiden iyiye ısınmış, düşlerini aktörlük süslüyor. Ama yine de işini şansa bırakmak niyetinde değil. ‘Hadi bir filmde oynadın’, diyor, ‘ya sonrasında uzun bir müddet teklif gelmezse, aç ve açık kalabilirsin. Büyüdüğümde, anamın ve babamın eline bakmak istemem.’ Şenay ise çocuk doktoru, kalp-damar cerrahı veya avukat olmak istiyor. Gerekçeleri mi? Avukatlık; ezilenleri ve suçsuz yere cezaevlerine atılanları savunmak için... Kalp-damar cerrahı; kalp hastası olan babasına şifa vermek adına... </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;"><br /></span><span style="font-size:130%;"><br /><br /><p><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5396565998247117058" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf8Pp2MgZrQpykwHj1yJwLUqawcCW5YTNgh5AoExZ5GxBk3sVQEF15J8cg-reiyKsllD-_SbyAj07DYFizZHXRe7oUSpxFE0X4rMTXy3TEdgl2exgNzofP-axBSHdLWvy0cpyvQ62n6-is/s400/DSCN2344.JPG" /> </p><p><br /> </p><p>Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi’ne bağlı tiyatro kursunda iki ay eğitim gören Muhammed ve Şenay, filmi için çocuk oyuncu arayan Miraz Bezar ile Urfa ve Mardin gezisinde tanışmışlar. Yolculuk sonunda Miraz, iki başrol oyuncusunu bulduğundan tereddütsüz emin olmuş. Suzan ile Miraz’ın tanışmaları ise resmen tesadüf eseri. ‘Bana verilen listede Suzan’ın adı vardı ancak telefon numarası değiştiğinden ona ulaşamıyordum. Filmde dede rolünü oynayacak kör bir ihtiyar aramak için mezarlığa gittim. Suzan, mezarlıkta su satıyordu ve birden tüm parıltısıyla karşıma çıkıverdi.'<br /><br /></p><p>Çocuklar, senaryolarını da alıp evlerine dağılmışlar. Aileler, evlatlarının tehlikenin kol gezdiği sokaklarda oynamaları yerine film setinde hünerlerini sergilemeleri konusunda hemfikir olmuşlar. Üstelik filmin Kürtçe çekileceğini öğrenen ebeveynlerin heyecanı bir kat artmış, sadece Muhammed'in babası bir şart koşmuş; 'Diyarbakır'ı kötüleyen bir filmde katiyen oynayamazsın, onun dışında kendini geliştirmen yerinde olur.'<br /><br /></p><p>Çocuklar evde Kürtçe, okulda ise Türkçe konuşuyorlar. Türkçe okuma ve yazmayı, okulda öğrenmişler. Muhammed, 'Diyarbakır şivesiyle konuşabildiğimiz bir Türkçe bu' diyor ve ekliyor; 'Okulda, Kürtçe öğrenmek isteyen öğretmenlerimiz var, sanırım kendi aramızda ne konuştuğumuzu bilmek istiyorlar.'<br /><br /></p><p>Miraz Bezar, Min Dît'in çekimleri sırasında çocukların okulunun devam ettiğini ve bu yüzden öğretmenlerinden izin aldıklarını söylüyor. Çocuklar zehir gibi olunca, çekimler de sanılanın aksine kolay geçmiş ve 'bana sadece yönlendirmek kaldı' diyen yönetmen, dört tekrarın ardından istediği sonucu alabilmiş. Filmde, anne ve babalarının katiliyle karşılaşan Gülistan ve Fırat karakterlerinin, neden farklı tepkiler verdiğini soruyorum. Miraz, kardeşlerin tepkisinin aslında Kürt toplumuyla benzer özellikler taşıdığını vurguluyor; 'Biri donuyor, çaresiz bir burukluk içinde kendini savunmasız hissediyor. O, hep içine atıyor ve günü gelince patlama kaçınılmaz oluyor. Diğeri ise tepki vermeyi, arayış içine girmeyi, mücadele etmeyi ve çözüm üretmeyi seçiyor.'<br /><br /></p><p>Son söz yine Miraz'ın; 'Çok şanslıyım. Çocuklar ve aileleriyle tanışma süreci keyifli ve öğreticiydi. İlişkimiz burada sonlanmayacak, çünkü onlarla kader birliği yaptık. Şimdi tek öncelikleri eğitimlerine devam etmek, ben de takipçileri olacağım.' Biz, Miraz Bezar ile vedalaşırken oturmaktan ziyadesiyle sıkılan çocuklar, soluğu, 'o, çok iyi bir amca ' dedikleri usta oyuncu Erol Günaydın'ın yanında alıyorlar. </span><br /></p><span style="font-size:130%;"></span><br /><br /><span style="font-size:130%;">Cumhuriyet Pazar Dergi / 25 Ekim 2009</span>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-88721850954950795902009-10-04T14:52:00.000-07:002009-10-04T15:32:58.099-07:00Futbolun hırçın kralı sinemada<a href="http://filimadami.com/afisler/Looking_for_Eric(2009).jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 444px; DISPLAY: block; HEIGHT: 592px; CURSOR: hand" border="0" alt="" src="http://filimadami.com/afisler/Looking_for_Eric(2009).jpg" /></a><br /><div><br /><br /></div><div><span style="font-size:130%;">Kavga, dışlanma, emeklilik, geri dönüş, kahramanlık; <strong>Eric Cantona</strong>’nın henüz 31 yaşında bitirdiği iniş ve çıkışlarla dolu futbol kariyerinin satır başları. Old Trafford’un kralı artık yeşil sahalardan uzakta; <strong>Ken</strong> <strong>Loach</strong>’ın yönettiği <strong>“Hayata Çalım At”</strong>la Film Ekimi Festivali’nde izleyicinin karşısına çıkıyor.<br /></div></span><div><br /><br /></div><div><span style="font-size:130%;"></div></span><div><span style="font-size:130%;color:#ff0000;"><strong>DENİZ ÜLKÜTEKİN<br /></strong></span></div><div><span style="font-size:130%;color:#ff0000;"><strong></div></strong></span><div><br /><br /></div><div><span style="font-size:130%;">Eric Cantona futbol sahalarından emekli olalı çok oldu. Sonra ne yorumcu ne teknik direktör olarak yeşil sahalara adım attı. O artık bir aktör, yeteneklerini beyaz perdede sergiliyor. Başrolünü üstlendiği “Hayata Çalım At” isimli film, Film Ekimi Festivali'nde sinemaseverlerle buluşacak. 1998'de Elizabeth isimli filmde Cate Blanchett'le birlikte rol aldıktan sonra bu kez Ken Loach'un yönetmenliği altında hayatı tepetaklak olan Manchester’lı postacı Eric Bishop'ın karşısına çıkan 'melek' olarak izleyeceğiz kendisini. Cantona için aslında yabancı olduğu bir rol değil bu. Sadece beş yıl birçok futbolcunun, bir menajerin, bir kulübün hatta bir kentin kaderini değiştirmesine yetmişti...</span></div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><span style="font-size:130%;"><div></div><div></div><div></div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 460px; DISPLAY: block; HEIGHT: 276px; CURSOR: hand" border="0" alt="" src="http://www.todayfm.com/Libraries/Breakfast%20Show/Ken%20Loach%20and%20Eric%20Cantona.sflb" /><br /><div></div><div> </div><div> </div><div>2008'in soğuk bir Kasım akşamında İngiltere'nin güneyindeki liman kenti Southampton'da iliklere kadar işleyen yağmur ve soğuk insanları dışarıya davet edecek cinsten değildi. Yine de St. Mary's Stadı'nın sol köşesini dolduran sadık Manchester United kalabalığının keyfi yerindeydi. 'Kırmızı Şeytanlar' Southampton karşısında daha ilk yarıda maçı koparmış ve kalan dakikaları taraftarları için eğlenceye çevirmişti. Araya Sırp defans oyuncusu Nemanja Vidic için bestelenmiş “Katil Nemanja” ya da Koreli Ji Sung Park'a adanan “Ülkende köpek yiyor olabilirsin ama daha kötüsü de olabilirdi. Liverpoollu olup belediye binasında fare yerdin” temalı melodiler sıkışsa da, en yüksek ses “Kral Eric için içelim” ve “Cantona'nın on iki günü” şarkılarında çıkıyordu. Eric Cantona, Old Trafford'da geçirdiği beş yılda silinmesi zor izler bırakmıştı...<br /></div><br /><div></div><div><strong><span style="color:#ff0000;"></span></strong></div><div><strong><span style="color:#ff0000;">EMEKLİ BİR KRAL</span></strong><br /></div><div></div><div> </div><div> </div><div>Oysa Manchester United'a katılmadan iki yıl önce neredeyse futbol hayatı sona ermek üzereydi. Ülkesi Fransa'dan adeta dışlanmıştı. Nasıl dışlanmasın ki? 1987'de Auxerre'deki takım arkadaşı Martini'ye yumruk atmış, ertesi yıl Nantes'lı Zakarian'ı sakatlayarak ceza almıştı. Elbette sabıka dosyası bunlarla sınırlı değildi. Doğduğu kentin takımı Marseille'ya gittikten sonra bir hazırlık maçında oyundan alınınca adeta çıldırmış, formasını yere atıp taraftarların üzerine top fırlatmıştı. Birkaç ay geçmeden Fransa teknik direktörü Henri Michel'e canlı yayında ağır hakaretler savurması da milli takım kariyerini sekteye uğratacaktı. Franz Beckenbauer'in Marseille'dan ayrılmasıyla Cantona da Nimes'e gönderilecek, bu küçük ve hedefsiz takımda iyice bunalacaktı. Bir maçta hakemin üzerine top fırlatacak, üç ay ceza alacak ve futbolu bıraktığını açıklayacaktı. </div><div></div><div></div><div><br /> </div><div>Tam bir yıl futbol oynamadı. Neyse ki Michel Platini devreye girdi ve Cantona'nın futbola geri dönmesi için İngiliz kulüpleriyle görüşmeler yapmaya başladı. Manchester United'ın ezeli rakibi Liverpool'un hocası Graeme Souness “takımdaki arkadaşlık havasının bozulacağını” öne sürerek Platini'nin teklifini reddetti ve belki de İngiliz futbol tarihini değiştirecek kararı verdi. Sheffield Wednesday ise Cantona için on günlük deneme süresi talep etmiş dolayısyla baştan kaybetmişti. Cantona, Leeds United'da kendisine bir yer buldu. Maçlara genelde yedek olarak başlamasına karşın takıma önemli katkılar yaptı. Ancak 1992 Aralık'ında Leeds United, Fransız oyuncusu Eric Cantona'yı en büyük rakibi Manchester United'a satıyordu.</div><div></div><div></div><div><br />O ana kadar United'da işler yolunda gitmiyordu. Sekiz sezondur takımın başında olmasına karşın yıllardır beklenen şampiyonluğu getiremeyen İskoç menajer Alex Ferguson için, birçoklarına göre görevi bırakma zamanı gelmişti. Cantona'yla birlikte kulübün talihi tersine döndü. Fransız hem golleri hemde arkadaşlarına yarattığı fırsatlarla takımın en önemli ismi haline geldi. Yine de beladan uzak duramadı. Büyük protestolar altında oynadığı Leeds United deplasmanında bir taraftara tükürmekten ceza aldı. Sezon sonunda United yıllardır beklenen şampiyonluğu kazandığındaysa her şey unutulmuştu. Sonraki sezon United şampiyonluğun yanına bir de FA Cup eklemiş Cantona'ysa kulübün efsane isimleri arasındaki yerini almıştı. George Best ve Dennis Law'dan sonra beklenen 7 numara bir Mesih gibi Old Trafford'a inmişti. </div><div> </div><div> </div><div><strong><span style="color:#ff0000;">KUNG FU CANTONA<br /></span></strong></div><div><strong><span style="color:#ff0000;"></span></strong> </div><div>Cantona'nın karakteristik özellikleri Manchester United'a birebir uyuyordu. Onu United'ın lideri yapan tüm bu özelliklerinin üzerine eklediği tartışılmaz futbol yeteneğiydi. Ve lider takımını yalnız bıraktığında başarısızlık kaçınılmazdı. 25 Ocak 1995'te belki de kariyerinde tüm gollerinden daha fazla akılda kalan karesi ortaya çıktı. Crystal Palace deplasmanında kendisine ırkçı sözler sarf eden bir taraftarı ustaca kung fu darbesiyle yere serdi. Bu dokuz ay futboldan men edilmesi demekti. Olay sonrasında basın toplantısındaki sözleri yıllarca gizemini korudu: “Martılar, sardalyelerin denize atılacağını düşündükleri için balıkçı gemilerini takip eder.”<br /></div><div></div></span><span style="font-size:130%;"><div> </div><div>Fransız yıllar süren sır perdesini birkaç ay önce katıldığı bir televizyon programında araladı. “O anda iyice bunalmıştım ve basından bir an önce kurtulmak istiyordum. Derin anlamları olduğu düşünülebilecek bir şeyler söyleyerek toplantıyı terk ettim. Açıkçası o sözler hiçbir şey ifade etmiyordu.”</div><div></div><div></div><div><br /> </div><div>Cantona'sız geçen dokuz ayda United, önce şampiyonluğu Blackburn Rovers'a kaptırdı, sonraki sezon yılbaşına Newcastle United'ın on puan ardında girdi. Cezası bitince İngiltere'den ayrılacağı söylenen Cantona, Alex Ferguson'un ısrarıyla takımda kalmıştı ama nasıl bir performans göstereceği belirsizdi? Ancak United birçok maçını Cantona'nın attığı tek golle 1 – 0 kazanarak Newcastle'ı yakaladı ve belki de İngiliz futbolunun en çılgın sezonunda rakibini son haftalarda geçmeyi başardı. Sonraki yıl United bu kez kolayca şampiyon oldu. Fakat sezon sonunda Cantona'nın beklenmedik emeklilik kararı kulüpteki herkesin sevincini kursağında bıraktı.<br /></div><div></div><div> </div><div>Futbolun Rimbaud'u kısacık beş yılda bir kulübün tarihini değiştirmişti ve artık gitme vaktiydi. Sonrasında kendisini reklamlarda ya da plaj futbolu oynarken gördük. Çoğu United taraftarı için Alex Ferguson'un yerini alacak kişiydi ama kulübü satın alan ABD'li iş adamı Malcolm Glazer görevde olduğu sürece Old Trafford'a dönmeyeceğini açıkladı. Ona göre kulüp Glazer'la birlikte işlevsel ama ruhsuz bir hale bürünmüş, yetenekli ama kişiliksiz futbolculara yatırım yapmaya başlamıştı. Yine de Old Trafford kalabalığı 1966'yı İngiltere'nin Dünya Kupası'nı kazandığı yıl olarak değil, Cantona'nın doğduğu yıl olarak hatırlamayı sürdürüyor ve hala yakasını asla kıvırmayan krallarının dönüşünü bekliyor.</div><div></div><br /><br /><div><strong>Cumhuriyet Pazar Dergi / 04 EKİM 2009</strong></span></div>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-13287639165088960502009-10-03T04:31:00.000-07:002009-10-03T04:48:52.617-07:00“ÇAĞIMIZIN EN MÜKEMMEL İNSANI”<div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 350px; DISPLAY: block; HEIGHT: 500px; CURSOR: hand" border="0" alt="" src="http://farm4.static.flickr.com/3065/2753345641_f91df4aab4.jpg" /><br /><br /><a href="http://mixcraftmedia.files.wordpress.com/2009/01/che_poster2.jpg"></a><div><br /></div><p><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT</span></strong><br /></span></p><div><br /><br /></div><p><span style="font-size:130%;">Oscar’lı yönetmen Steven Soderbergh'in kurgulayıp, yetenekli aktör Benicio Del Toro’nun omuzladığı “Che 1 – Arjantin” (Che Part One: The Argentine) ve “Che 2 – Gerilla” ‘Che Part Two: Guerrilla), nihayet Filmekimi kapsamında seyirciyle buluşacak.<br /></span></p><p><span style="font-size:130%;">Baştan söyleyelim; Arjantin ve Gerilla, hiç kuşkusuz ince bir işçilik ile yoğun bir emeğin ürünü... Soderberg ve Del Toro, toplam uzunluğu 4,5 saate ulaşan ve bu nedenle iki ayrı parça halinde gösterime sokulabilen film için tam yedi yıl süren bir ön hazırlık yapmışlar. </span></p><p><span style="font-size:130%;"></span> </p><p><span style="font-size:130%;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 272px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5388338686235180434" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuRyKVfZKsmrc6M64xY3vo3wbWIiQZ21K1_X11u_6yXepWrLIhPKdAnHcTJvPlbLjcqJvQYqwmzk6ksgAfBroQ2OvlytfyMvsFolNelnLMX5XimnXcjxJ9SHQU5e5OezRZpZDfPi4-OLpX/s400/che-lg.jpg" /><br /></span><span style="font-size:130%;"></span></p><p><span style="font-size:130%;">“Seks Yalanları”, “Erin Brockovich”, “İyi Alman”, Ocean’s 11”, “Ocean’s 12” ve “Ocean’s13”. ABD’li yetkin rejisör Soderberg, resmen canı ne istediyse onu çeker. Festival filmlerini de yöneten odur, gişeye oynayan yapımları da... Üstelik yönetmelik dışında, senaryo yazarlığı, editörlük, görüntü yönetmenliği ve yapımcılıkla da haşır neşirdir. Arjantin ve Gerilla, “Olağan Şüpheliler”den beri mercek altına aldığımız Porto Rico doğumlu yıldız oyuncu Benicio Del Toro’nun, Soderberg ile yaptığı ilk ortaklık değil. Daha önce Soderberg’in “Trafik”i (Traffic) ile Oscar kazanan Del Toro, Che rolüyle de Cannes ve Goya’da en iyi erkek oyuncu ödüllerini kucakladı. Evet, aksanı, boyu posu ve daha birçok noktadan eleştirilse de hakkını da vermek gerek; Benicio Del Toro, filmin hemen her şeyi...<br /><br /></span><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;"></span></strong></span></p><p><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">“CHE’Yİ KEŞKE ÇEKMESEYDİM”<br /></span></strong></span></p><p><span style="font-size:130%;">Steven Soderberg, “The Guardian”a verdiği röportajda, oldukça mutsuz ve umutsuz bir portre çizdi. O, kariyerinin sonuna geldiğini düşünüyordu; “İki üç yıl içinde zaten kara listedeki bir yönetmen haline gelirim. Bir filme başladığımda her sabah ‘umarım proje hala devam ediyordur’ diye kalkmaktan sıkıldım. Hayatım boyunca yapmayı düşlediğim 3–4 proje kaldı. Onları da tamamlayınca sessizce kaybolmayı düşünüyorum. Artık yeni şeyler hayal edemiyorum”. Soderberg, Che filmiyle ilgili soruya ise şu yanıtı verdi; “Keşke Che’yi hiç çekmeseydim. Olağanüstü küçük bir bütçe ve takvimle çalışmak zorunda kaldık. Filmden memnunum ama hayatımı en az 3–4 yıl kısalttı. Herkes projeden biraz korktu. Hem onu sevenler, hem de ondan nefret edenler tarafından çok sıkı bir şekilde eleştirildik. Sadece oyuncular değil, tüm ekip bu eleştirilerden rahatsız oldu, motivasyonları düştü ve istediklerimizi gerçekleştiremedik”.<br /><br /></span><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;"></span></strong></span></p><p><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ARJANTİN UMUT, GERİLLA YILGINLIK</span></strong><br /></span><span style="font-size:130%;"></span></p><p><span style="font-size:130%;">Arjantin, devrime yürüyen Küba’yı, Gerilla ise isyana sırt çeviren Bolivya’yı anlatıyor. Biri yengiyi, diğeri yenilgiyi kurguluyor. Özetle; birinin adı umut, diğerinin ki yılgınlık. Asi güçlerin, cangılda, dağlarda ve zor şartlarda verdiği mücadele renkli, Che’nin, Birleşmiş Milletler (BM) toplantısı için 1964’te New York’a gidişi (bu bölüm filme belgesel havası katıyor) ise siyah beyaz çekilmiş. Santa Clara’nın gerilla tarafından zaptı sırasında yakalanan takdire şayan görsel zenginlik, Soderberg tarzı ani geçişler, özenilmiş yakın plan çekimler. Ve dahası...<br /><br /></span><span style="font-size:130%;"></span></p><p><span style="font-size:130%;">Filmde: Fidel ve Raul Castro, Bolivya’daki çatışmada yaşamını yitiren Almanya kökenli “Gerilla Tania” (Haydée Tamara Bunke Bider), Fransız gazeteci ve Che’nin arkadaşı Jules Régis Debray, geçtiğimiz günlerde yitirdiğimiz devrimci komutan Juan Almeida Bosque ve Che’nin adını oğluna verdiği can yoldaşı Camilo Cienfuegos (27 yaşında hayatını kaybetmiştir) da var. Che’nin hayat arkadaşı Aleida March ile Fidel’in biricik aşkı Celia Sanchez Mandula’yı da es geçmeyelim. Ve her koşulda “dağlara geri dönelim” çağrısını yineleyen İnti Peredo ve kardeşi Coco Peredo... Trinidad doğumlu iki kardeş, Bolivya’da can verirler. Anneleri Selvira Lei ise bir metanet anıtıdır: “Eğer doğurganlığımı yitirmemiş olsaydım, Latin Amerika’nın özgürlüğü için birkaç çocuk daha doğururdum.”<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;"></span></strong></span></p><p><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">AŞK, DEVRİMCİNİN EN ÖNEMLİ ÖZELLİĞİDİR</span></strong><br /></span></p><p><span style="font-size:130%;">Ernesto “Che” Guevara de la Serna Liync. Arjantin’de doğan, doktor önlüğü yerine mavzere sarılan ve sosyalizm bayrağını Guetemala’ya, Küba’ya, Kongo’ya ve Bolivya’ya taşıyan adam. Kadın gazeteci “devrimin sahip olduğu en önemli özellik nedir? diye sorar, Che yanıtlar; “Aşk! Bir devrimci, müthiş bir aşk ile yönetir kendini. İnsanlık aşkı, doğruluk ve adalet aşkı...”<br /><br /></span><span style="font-size:130%;"></span></p><p><span style="font-size:130%;">Politik yönden bu filmi eleştirmeye yerimiz yetmez. İnsan yönünü verelim derken tepeden tırnağa zaafları olan, zavallı ve aciz bir komutanı resmetmek, ne özgünlüktür ne de tarafsızlıktır. Bence her şeyden önemlisi yapıt, sıcaklıktan ve sevecenlikten muaf, haliyle tutku ve ateş mağduru... O büyük sevdadan eser yok. Che, Küba devriminin komutanı Fidel’i “devrimciliğin olanca ateşiyle kucaklar”... Che’den yaklaşık beş yıl sonra gençlik önderlerinden Deniz Gezmiş, darağacına yürümeden önce ailesine bıraktığı son mektubunda; aynı cümleyi kurar. Devrimcilik, dünyanın en zor mesleği değil midir? İnanç, sevgi ve cesaret ile kurulan bir büyük yapının ustasıdır Che, “dünyanın neresinde haksız yere bir tokat patlasa birinin yüzünde, onu yüreğinde hissedebilmektir” diyebilendir.<br /><br /></span><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;"></span></strong></span></p><p><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">SENİN İKONUN, BENİM REHBERİMDİR</span></strong><br /></span></p><p><span style="font-size:130%;">Tartışmasız 20. yüzyılın en büyük filozofu Jean Paul Sartre, sıkı bir Che hayranı olduğunu her fırsatta dile getirmiştir. Sartre, Che’yi, “çağımızın en mükemmel insanı” diye tanımlar. Peki, sorarım sizlere, onu sadece ruhsuz bir idol olarak görmekteki ısrar niye? Hadi can düşmanı kapitalistler, Che’den nemalanmak istiyor, kirli elleriyle onu içi boşaltılmış bir ikona çevirmeye çabalıyorlar.</span><span style="font-size:130%;"><br /><br /></p><div>Yakışıklı, karizmatik ve dünyanın en bildik yüzü olduğu için bu anlaşılır. Ancak çaresiz kalacaklar. Çünkü dünya halklarının, ezilenlerin, kurtuluş ve özgürlük uğruna dövüşenlerin yüreğine ve bilincine, sureti, adı, andı, yapıtları ve yaptıkları çoktan işlemiştir. Evet, 42 yıl önce bedenen aramızdan ayrılsa da onun ışığı giderek büyüyor, büyülüyor. Biz de son zamanlarda ülkemizde ona karşı başlatılan hayasız saldırılara karşı inatla Che’yi “yeni insan”ı muştulayan ölümsüz bir “rehber” olarak belledik.<br /><br />Binbaşı Ernesto; inandığı gibi yaşadı ve ölümü de bilerek ve isteyerek göğüsledi;<br /></div></span></div><div><span style="font-size:130%;"><div>“Hadi gidelim dostum<br />asi yıldızlar parlasın alınlarımızda<br />yenemezsek<br />ölürüz<br />ne çıkar”<br /><br /></div><div>İngiliz yazar ve şair Christopher Logue ise, onun ardından şöyle seslenir;<br /></div><div>“Aralık. Geç kalmış kuşlar kanat çırpıyorlar.<br />Bir otomobilin karla kaplı ön camına şunları yazıyorum:<br /><strong>CHE YAŞIYOR</strong>!”<br /><br /><strong><em>Cumhuriyet Gazetesi Hafta Sonu eki / 03 Ekim 2009</em></strong></span></div></div>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-83466553022628138532009-09-28T05:52:00.000-07:002009-09-28T11:12:18.316-07:00HEY UZAYLI BURASI “GETTO”<a href="http://earthsmightiest.com/images/users/uploads/6/D-9%20Movie%20Poster.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 600px; CURSOR: hand" border="0" alt="" src="http://earthsmightiest.com/images/users/uploads/6/D-9%20Movie%20Poster.jpg" /></a><br /><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT</span></strong><br /><br /><strong>“District 9”</strong>, garibim uzaylıları dünyaya geldiklerine bin pişman eden vahşi insanoğluna dair, zeki, etkileyici ve kafa karıştırıcı bir bilimkurgu filmi. Hayli matrak, tek kelimeyle tuhaf ve inadına güzel bir film bu... Üstelik tümden sosyal içerikli ve kara kara düşündürtmeye meyilli de... Ucundan kıyısından ırkçılığa eğilimli olması ise tehlikeli (alt metinden yedirseler de biz uyandık ve bu durum canımızı sıkmadı değil)... Filmi sırtlayanlar mı? Ziyadesiyle yetenekli ve şeytani...<br /><br />Filmi, 30 yaşındaki Güney Afrikalı sinemacı <strong>Neill Blomkamp</strong> yazdı ve yönetti. 30 milyon dolara mal olan District 9’un yapımcılığını ise Yüzüklerin Efendisi’nin Yeni Zelandalı rejisörü <strong>Peter Jackson</strong> üstlendi. Türler arası fuhuş, <em>“uzaylılar giremez”</em> yazılı dükkânlar, yaratık eti yiyen çete reisi, sadece uzaylıların kullanabildiği eksantrik silahlar ve çok amaçlı robotlar, kara büyü, Güney Afrika’da ne aradıkları anlaşılmayan ve film boyunca aşağılanan Nijeryalılar... İşte aksiyon, atraksiyon, atmasyon... Kâfi ölçüde mizah ve bilcümle heyecan bu filmde... Dünya yaşamına ayak uyduramayan uzaylıların öyküsü (Alien Nation) 20 yıl kadar önce de işlenmişti ancak tam gaz yol almaya ve hızını kesmek isteyen klişelerden sakınmaya çabalayan bu filmin tadı bambaşka... District 9, Türkiye’de 6 Kasım 2009 günü gösterime girecek. Sakın kaçırmayın. <br /><br />Yıl; 1982... Gaipten gelen dev ve oldukça teferruatlı uzay gemisi, yerküreyi ziyaret eder. Ve ne hikmetse üzerinde asılı duracağı kenti, bilindiği üzere hiçbir zamazingoyu kati suretle kaçırmayan ABD’den değil de, Güney Afrika Cumhuriyeti’nden seçer. Dünyamız büyük bir şaşkınlık içerisindedir, ülkenin en büyük kenti Johannesburg ise davetsiz misafirin yüzü suyu hürmetine esaslı bir ilginin odağı olmuştur. Sadede gelirsek, Johannesburg ile dünya dışı zımbırtı, uzun bir müddet karşılıklı bakışırlar. Sanırım herkesin o an aklındaki soru şudur; <em>“acaba bunlar, dost mu, düşman mı?”<br /></em><br />İnsanoğlu, doğası gereği sabırsızdır ya; sonunda dayanamayıp harekete geçerler ve uzay gemisinin kapısını, meşakkatli bir uğraşının ardından aralarlar. Gördükleri diz boyu sefalettir. Uzaylıların tamamı açlıktan bitap düşmüştür ve acil tarifesinden bir yardıma muhtaçtırlar. İnsanlar, zor durumdaki ve sağlıksız koşullardaki bedbaht yaratıklara acır <strong><em>(bu acıma hissi daha sonra kin, nefret ve öfke olarak geri dönecektir</em></strong>) ve zilyon tane uzaylı, Johannesburg’daki<strong> “9. Bölge”</strong> kampına yerleştirilir. Burada 40 yıl önce siyahların şiddet ve cebirle kovularak, sadece ve sadece mesut beyazların yaşamasına müsaade edilen yerleşim birimine nam-ı diğer District 6’ya bir gönderme mevcut.<br /><br /><strong><em>“Beyaz azınlık efendi, siyah çoğunluk köle olsun”</em></strong> ... Güney Afrika Cumhuriyeti ve onun kanlı apartheid rejimi... Afrika’nın Antarktika’ya bakan ucu merhametsizlerin bembeyaz yurdu idi o zamanlar, sahip çıkanların da yüzlerini şeytan görsün! Bu nasıl bir ironi? Bütün siyahlar bitti, şimdi de uzaylıları tıktılar mülteci kamplarına...<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;"> “GETTO”, SİNEMA VE TARİHİN TEKERRÜRÜ</span></strong> <br /><br />Gettolar, toplama kampları, tehcir kampları, çalışma kampları, mülteci kampları... <em>(Bu “Getto” terimi, İtalyan kökenli ve yaklaşık beş yüz yıl kadar eski... Venedik kentinde söz sahibi olanların, Yahudileri bir arada yaşamaya zorladıkları mahallenin adından geliyor)</em> Soykırım, katliam, açlık, sefalet, zulüm... Meşhur <strong>Theodor Adorno, <em>“Auschwitz’den sonra şiir yazmak barbarlıktır”</em></strong> dememiş miydi? İnsanın insana ettiğini anlamak ve anlatmak ne zor... Ama bilinmeli tüm olup bitenler, bir daha yaşanmaması ise şayet tek dileğimiz; inadına ve ısrarla yazılmalı, çizilmeli, söylenmeli, aktarılmalı, çekilmeli, gösterilmeli... Yoksa <strong><em>“tarih tekerrürden ibarettir” </em></strong>martavalını torunlarımıza hatta onlarında torunlarına vasiyet bırakmış olacağız.<br /><br />Peki, gettolara dair filmler... Sinemada istisnasız bin bir örneği vardır. Misal; Varşova Gettosu en ünlüsüdür. <strong>Roman Polanski</strong>’nin 3 Oscar’lı eseri <em>“Piyanist”</em>, TV filmi <em>“Ayaklanma”</em> (Uprising / 2001)... Temcit pilavı demeye dilim varmıyor ama yetmez, yetemez... 1948 tarihli <em>“Sınır Sokağı"</em> (Ulica Graniczna), <em>“Generallerin Gecesi”, “Nackt unter Wölfen”, “Jeszcze tylko ten las”</em>... Madem sonu gelmeyecek noktayı biz koyalım. Biraz da Afrika’ya uzanalım mı? <em>“Hotel Rwanda”, “Shooting Dogs”, “Kanlı Elmas”</em>... Sonra Ortadoğu’dan <em>“Kaplumbağalar da Uçar”</em>, Sabra ve Şatilla Katliamı'nı anlatan <em>“Beşir’le Vals”</em>... Ya banliyöler... Başyapıt <em>“La Haine”</em> (Nefret / Protesto) ile başlarız, <em>“Banlieue 13”</em> (2004) ve <em>“Banlieue 13 – Ultimatum” </em>dan (2009) çıkabiliriz. Lanet olası Apartheid rejimini de boş geçmeyelim. Mücadele adamı <strong>Nelson Mandela</strong>’ya kameralarını çeviren <em>“Özgürlüğün Rengi” </em>(Goodbye Bafana) ne güne duruyor.<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">ADI KONULMAMIŞ BİR SAVAŞ, SÜRGÜN VE KEDİ MAMASI</span></strong><br /><br />İnsanların <em>“karides”</em> ve <em>“çöp yiyenler”</em> adlarını taktıkları bu yaratıklar, araba lastiği ve kedi maması lüpletmekten müthiş keyif alıyorlar. 9. Bölge Kampı’nı, Nijeryalı gangsterle paylaşan uzaylıların sayısı da aradan geçen 20 yılda çoğalıyor ve rakam 1,8 milyona dayanıyor (kürtaj zorunluluğu getirilmesine karşın uzaylılar gizliden gizliye yumurtluyorlar, filmin sonunda 2,5 milyon yaratıktan söz ediliyor). Zamanla Johannesburglular ile aralarında adı konulmamış bir savaş patlak veriyor. Ne yapsın zavallılar; araba yakmayı, trenleri raydan çıkarmayı eğlenceli buluyorlar. Taraflar zayiat vermeyi sürdürence bu kez devreye silahlı bir birimi de (kelle avcıları) bulunan Dünya Dışı Medeniyetler (MNU) adındaki şaibeli örgütlenme giriyor. MNU’ya bağlı Uzaylı İlişkileri Departmanı’nda operasyon saha şefi olarak çalışan <strong>Wikus van de Merwe</strong> (çiçeği burnunda aktör <strong>Sharlto Copley</strong> resmen döktürmüş), uzaylıları, kentten 200 kilometre ötede kurulan daha da rezil yeni kampa (<strong>10. Bölge</strong>) taşınmaya ikna etmekle yükümlüdür.<br /><br />Aslında MNU, dünyanın en önemli silah üreticisidir ve uzaylıların lazer güdümlü oyuncaklarına göz dikmiştir. Tahliye için yapılan tehdit içerikli ikna turları sırasında beklenmedik bir kaza olur. Aslen saf, silik ve sakar bir tipe karşılık gelen Wikus, yaratıkların en zekisi <strong>Christopher Johnson</strong>’un 20 yılda oluşturabildiği –Çünkü Christopher, kumanda modülüne sahiptir ve uzay gemisini tekrar çalıştırıp oğluyla birlikte dünyayı terk etmek istemektedir- yaşamsal öneme haiz uzay sıvısını üstüne bulaştırır. Artık her geçen saat Wikus için işkenceyi de beraberinde getirecektir. Önce kolu ardından da tüm bedeni... Karideslerle dalga geçen Wikus’un yaratığa dönüşme süreci başlamıştır. Biricik aşkı karısından ayrı düşmenin üzüntüsüyle yıkılan Wikus, bir anda dünyanın en değerli adamı haline gelmiştir. Uzaylılardan başka kimsenin ateşleyemediği silahlar, bir insanın elinde kükremeye hazırdır. Kendini, yaratıkların kesip biçildiği laboratuarda bulan kahramanımız, can havliyle kaçıp kurtulur. Şimdi uzaylı Christopher ile işbirliği yapma ve yeniden insan olabilmek için kavga etme zamanıdır.<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">METROPOLİS’TEN DISTRICT 9’A BİLİMKURGU SİNEMASI</span></strong><br /><br />82 yıllık <em>“Metropolis”</em>ten bu güne bilimkurgu sineması, rüyalarımızı süslemeyi sürdürüyor. Altı değil 66 film çekilse doyamayacağımız <em>“Yıldız Savaşları”</em>ndan iyi başlayıp sonunda da bir çuval inciri berbat eden <em>“Matrix”</em>e, çocukların pek sevdiği <em>“E.T.”</em>den çarpıcı seyirlik <em>“Yaratık”</em>a, kült klasik <em>“Bıçak Sırtı”</em>ndan bilimkurgu masalı <em>“Yapay Zeka”</em>ya neler neler var zulamızda... Sonra <strong>Stanley Kubrick</strong>’in şaheseri <em>“2001: Bir Uzay Destanı”</em>nı, <strong>Andrei Tarkovsky</strong>’nin <em>“Solaris”</em> ve <em>“Stalker”</em>i, <strong>Terry Gilliam</strong>'ın <em>“Brazil”</em>i, <strong>Hayao Miyazaki</strong>’nin<em> “Rüzgârlı Vadi”</em>si... Seriler halinde ilerleyeceksek eğer<em> “Maymunlar Cehennemi”, “Terminatör”</em> ve <em>“Geleceğe Dönüş”</em>ü tartışmasız liste başı yapabiliriz. Efsanevi <em>“Donnie Darko”</em>, dizisi ve filmleriyle pek meşhur <em>“Uzay</em> <em>Yolu”</em>... Ardından <em>“V”, “Şey”, “12 Maymun”, “Frankeştayn”</em>...<br /><br />Bir Uzakdoğu klasiği <em>“Bir Başkasının Yüzü” </em>(Tanin no kao), Sovyetler Birliği’nden <em>“Kin-Dza-Dza”</em>... 57 yıl aradan sonra yeniden çevrilen ve ne yazık ki; aynı tadı vermeyen <em>“Dünyanın Durduğu Gün”</em>. 1932 tarihli <strong>H.G. Wells</strong>’ten adapte edilen <em>“Kayıp Sırlar Adası”</em>. Bir bilimkurgu efendisi olan Wells’in <em>“Görünmez Adam”</em>, <em>“Zaman Makinesi”</em> ve <em>“Dünyalar Savaşı”</em>nı da unutmayalım. İki çevrimi de olmamış, kotarılamamış <em>“Dr. Moreau’nun Adası”</em>nı ise yekten unutalım.<br /><br />Henüz izleme fırsatı yakalayamadığımız 2007 tarihli Japon bilimkurgu animasyonu <em>“Evangerion shin gekijôban: Jo”</em> ile 2006’da çekilen <em>“Toki o kakeru shôjo”</em>... Hazır animasyon demişken <em>“Demir Dev”</em> ile <em>“Ghost in the Shell</em>”i (şimdilik üçlediler) de atlamayalım.<br /><br />Elbette, yakın tarihli filmler arasından da biz bilimkurgu hayranlarını mutlu eden yapıtlar çıktı. “<em>Son Umut”, “Serenity”</em>, çizgi roman uyarlaması <em>“Demir Adam”, “Dünyalı”</em> ve <em>“Vol.İ”</em>yi bir çırpıda sayabiliriz... Bu ay vizyona sokulacak olan <em>“Zaman Yolcusu’nun Karısı”</em> (Time Traveller’s Wife) ile<em> “Suretler”</em>i (Surrogates) de büyük bir merakla beklemekteyiz. Umarım, hüsrana uğramayız. Bunun dışında Filmekimi’nde de merak uyandıran iki bilimkurgu filmi var. Biri <strong>Shane Acker</strong>’ın <em>“9”</em>u... Yapımcılığını <strong>Tim Burton</strong> ve <strong>Timur Bekmambetov</strong> gibi iki delifişeğin üstlendiği 9, resmen iştahımızı kabartıyor. Öykü kısaca şu; yakın bir gelecekte makinelerin başkaldırıp insanları yok etmelerinin ardından dokuz bez bebeğe can verilir. Sizce de ilginç değil mi? Diğer filmimiz ise rock müzik yıldızı <strong>David Bowie</strong>’nin oğlu <strong>Duncan Jones</strong>’un (Zowie Bowie) yönettiği <em>“Ay”</em> (Moon)... NASA’nın Houston Uzay Merkezi’nde ders programına alınan bir bilimkurgu gerilim filmi... Ay, 1970’lerle 1980’lerin bilimkurgularına (Yaratık, Silent Running, Outland, Bıçak Sırtı) ithaf edilmiş. Ne denir? Yakışır.<br /><br /><strong>Not;</strong> IMDB’de şimdilik 134 uyarlaması görünen çocuk düşlerimizin kılavuzu <em>Jules Verne</em>’i de anmadan noktayı koymayalım.<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">http://www.cinedergi.com/</span></strong></span><br /><br /><div></div>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-67872662457787824022009-09-13T05:10:00.000-07:002009-09-13T05:49:55.991-07:00Adanalıyık, endüstriyel futbola karşıyık<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1vrKBFD6phedYypw7ODywn8kyeKo6qlIovkuQpIpr1n1I4EtGUPb7z_aAxqxewNGQC7jJ2SJNDLfX1q3VUj3d3qL68BYXDmDHt6uNYsSpztUmkY5AelzVBIzjm8ksR752BHf96zPHeQ6m/s1600-h/IMG_4175_cr.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 196px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380932045151498386" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1vrKBFD6phedYypw7ODywn8kyeKo6qlIovkuQpIpr1n1I4EtGUPb7z_aAxqxewNGQC7jJ2SJNDLfX1q3VUj3d3qL68BYXDmDHt6uNYsSpztUmkY5AelzVBIzjm8ksR752BHf96zPHeQ6m/s400/IMG_4175_cr.jpg" /></a><br /><div><div></div><div><br /></div><div><br /><strong><span style="font-size:180%;">Komünistlerin Beckham’ı</span></strong></div><div><span style="font-size:130%;"><br /></div><div>Bir peri masalı mı devrim hikâyesi mi bilinmez ama yarım kalmıştı. Livorno’nun ve solun yeşil sahadaki sancağı Cristiano Lucarelli Ukrayna’ya gitmişti. Kader bu yarım kalan hikâyeye göz yummadı. Lucarelli’yi doğup büyüdüğü kente geri getirdi. Üzerinde yükseldiği değerlere yeniden kavuşturdu. Belki eskisi kadar sivri dilli değil ama o hâlâ solun David Beckham’ı...<br /></div><div><br /></div><div></div><div><strong><span style="color:#ff0000;">HÜSEYİN ATAŞ<br /></span></strong></div><div><br /></div><div>Cristiano Lucarelli, endüstriyel futbolda romantik ruhlu bir futbol ikonu. Solcuların Beckham’ı da diyebiliriz. Adana Demirspor’la Livorno arasında oynanacak dostluk maçı için geldiği Adana’da sorularımıza cevap verirken İngiliz marka ve bayraklı spor ayakkabısını görünce puanını kırsak da o hâlâ bir idol. </div><div><br /><br /></div><div>Lucarelli’ye “son vuruşları çok iyi yapan bir santrafor”dan fazlasını ithaf eden elbetteki onun hayattaki duruşu üzerinde şekillenen hikâyesiydi. Torino’da top koştururken doğduğu kentin takımı Livorno’nun ikinci lige yükseldiği maçtan sonra sahayı işgal eden taraftarlardan biriydi. Ertesi sezon o da Livorno’ya döndüğünde yaşananlar sonu gelmeyecek bir devrim hikâyesine benziyordu.<br /></div><div><br /></div><div></div><div>Kimi futbolcular yüksek transfer ücretlerini kabul edip lüks içinde yaşıyordu. Ancak Lucarelli için o teklifler bir Livorno formasına değişilmezdi. Tutkusu ve inançları bazen tepki toplamasına da yol açıyordu. Attığı gollerden sonra Komünist Parti’den ödünç aldığı sol yumruğuyla taraftarlarını selamlaması, Livorno’nun İtalya milli takımından önce geldiğini açıklaması tartışmalı efsanesine bir çizik daha atıyordu hep.<br /></div><div><br /><br /></div><div>Verdiği cevaplardan fark edeceksiniz, ilerleyen yıllarla birlikte biraz durulmuş ama öyle bir hikâyesi var ki geçen yüzyılda hayallerindeki toplumu statların etrafına inşa edeceğini sanan diktatörler Lucarelli’yle tanışsa ne düşünürdü acaba?<br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 267px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380931571202498626" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrszvI7deZd8h-ozqFhk2v1JwmLxiLmYT1U1UtJf61xHdS0T4huqwImMQH1cohH7Yr4RDKPc9gJ0h8DF-SjHsQU_sd_x-j01fGEs8w8N9Pdi73Yknd6TgpfWJDSDwJToXdeUQWaWiBYyaz/s400/LUCARELLI01.jpg" /><br /><br /></div><div></div><div><strong>FUTBOL VE SİYASET İLİŞKİSİ</strong><br /></div><div><br /><br /></div><div></div><div><strong><em>- Futbol ve siyaset arasındaki ilişkiye nasıl bakıyorsunuz?</em></strong><br /></div><div><br /><br /></div><div>Futbolda siyaset her zaman var olacak. Hayatın her alanında olduğu gibi bu kaçınılmaz ama böyle olması bazen de oyunun önüne geçmiyor değil. Bu da futbolun ruhuna zarar veriyor.</div><div><br /><br /></div><div><strong><em>- Bununla bağlantılı olarak futbolcuların siyasi görüşlerini açıklamasını doğru buluyor musunuz?</em></strong></div><div><br /><br /></div><div>Sonuçta futbolcular da birer birey ve saha dışında sosyal yaşamları var. Her özgür insan gibi futbolcuların da siyasi görüşlerinin olması ve bunu açıklamaları bana gayet normal geliyor.</div><div><br /><br /><strong><em>- Livorno’nun solcu bir takım olarak anılmasına ne diyorsunuz?</em></strong><br /></div><div><br />Öncelikle şunu belirteyim kulüp değil, futbolcular ve taraftarlar solcu. Solcu kulüp diye bir ifade bana yanlış geliyor. Bizim taraftarımızın hayata bakışları aykırı. Buna da saygı duyulması gerekiyor.</div><div><br /><br /></div><div><strong><em>- Lazio ve Di Canio hakkında ne söylemek istersin?</em></strong></div><div><br /><br /></div><div>Dediğim gibi solcu, sağcı takım diye bir şey olmamalı. Lazio’ya da, Di Canio’nun görüşlerine de saygı duyuyorum.</div><div><br /><br /></div><div><strong><em>- İtalya’da “taraftar kartı” projesi gündemde. Ultra’lar (İtalyan Taraftar Grupları) fişleme operasyonu olarak gördükleri için karşı çıkıyorlar.</em></strong><br /></div><div><br />Bazı insanları eğitmek amacıyla herkesi cezalandıramazsınız. Ben de karşıyım bu projeye.</div><div><br /><br /></div><div><br /><strong><em>- Adana Demirspor - Livorno maçı sizin için nasıl bir anlam taşıyor?</em></strong><br /></div><div><br />İki takımında mazisi birbirine benziyor. Buraya Demirspor taraftarlarını onurlandırmaya geldik. Çok sportmen ruhlu bir maç oldu. Demirspor taraftarını ve Adana’yı çok sevdim özellikle havaalanındaki karşılama çok şaşırtıcıydı.<br /></div><div><br /><strong><em>- Küba ve Livorno’nun bir hazırlık maçında buluşmasını düşlediğinizi açıklamıştınız. Bu hayaliniz devam ediyor mu?<br /></em></strong></div><div><br /><br /></div><div>Evet, hâlâ aynı hayali kuruyorum. Böyle bir maç gerçekten harika olurdu.<br /></span><span style="font-size:130%;"><br /><br /></div><div><div><br /></div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 270px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380930600898157250" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDOSFrawQmrjqLbkp3kNq1n8TEmt8DUqS8m6z65_yY_l9NPCmlNWtYPncjpLiP8WwuK1dHDsUf1hmQwf9AEfte9O2z5fvDMoGbfuzc0CWwKEv5XUd_7sARfBvWQLzUrljAkU87Ds1dU1h8/s400/lucarelli_99.jpg" /><br /><br /><br /><div><strong>MİLLİ TAKIM UNUTULMAZDI</strong></div><br /><br /><div><strong><em>- Milli takım kariyerinizi nasıl değerlendiriyorsunuz? Gök mavili formayı daha fazla giymek ister miydiniz?</em></strong></div><br /><br /><div><br />Milli Takım’da geçirdiğim zamanlar unutulmazdı ve benim için çok özeldi. Tabi ki her futbolcu gibi milli takımımda olmayı isterim.<br /></div><div><br /><strong><em>- Takip ettiğiniz Türk takımları var mı?</em></strong><br /></div><br /><br /><div>Aslında yok ama denk gelirse Avrupa Kupası maçlarını izliyorum.<br /></div><br /><div><strong><em>- İtalya’da sürekli gündemi meşgul eden Mourinho hakkında ne düşünüyorsunuz?<br /></em></strong></div><br /><div></div><div>Ben açık sözlü her insanı severim. Mourinho da fazlasıyla açık sözlü bir insan o yüzden çok sempati ile bakıyorum, beğeniyorum.<br /></div><br /><div><strong><em>- Bu sezon Serie A’da kaç gol atmayı hedefliyorsunuz?</em></strong><br /></div><br /><br /><div>En az 15 gol atacağımı umuyorum.<br /></div><br /><div><strong><span style="color:#ff0000;">Yeşil sahadan taşan değerler</span></strong><br /></div><br /><br /><div>Bazıları için kabak tadı vermeye başlayan bir hikâye futbol ve siyaset arasındaki ilişki ama geçen hafta Türkiye’deki bir 2. lig takımı ve İtalya’nın orta halli takımlarından biri arasında oynanan dostluk maçının çıkardığı gürültü, futbola plazma televizyonun hacminden daha geniş anlam yüklemeyenler için merak edilesi bir konuydu. Her iki takımın da taraftarları arasında yarattıkları etki saha içindeki hacimlerinden kat be kat fazlaydı, çünkü yeşil sahaya çıkarken üzerine giydikleri formaların taşıdıkları değerler köklerini stadın çok uzağında bir yerlerden alıyordu.</div><br /><div><br />Evet Adana Demirspor işçilerin takımıdır, Livorno ise komünistlerin. Lazio’yu faşistler destekler, St. Pauli’yi ise anarşistler. Yakın gelecekte kalıplaşacak bu futbol kültürü hakkındaki basit çıkarımlar elbette ideolojik yandaşları derinden etkiler de, tek amacı sahaya çıkıp top koşturmak olan on bir adamın ayağında ne kadar değer bulur? Lucarelli iyi bir örnek, Livorno da öyle. Ancak bizzat Lucarelli’nin söylediği “kulüp değil taraftarlar solcu” sözü başka bir gerçeği daha işaret ediyor.<br /></div><br /><br /><div>“Bir futbol takımı için alınan sonuç mu önemli yoksa sahaya taşınılan değerler mi” sorusu günümüzde çok da pratik cevaplar üretebiliyor. İtalya’da taraftar kartı uygulamasıyla birlikte Livornolu taraftarlar İtalya’nın dört bir yanına Kızıl bayraklarını taşıyamayacaklarsa ya da St. Pauli birinci sınıf locaları olan stadını hizmete sokmak üzereyse ve sonuç olarak futbol böylesi değişimlere açık bir sektörse kulüplerin üzerine oturtulan değerlerin sembolik olduğu anlaşılabilir. Yine de endüstriyel futbola karşı olmak ya da taraftarlara uygulanan baskıları protesto etmek adına sergilenen ortak duruşlar nasıl futbol siyaset adına bir araç haline gelebiliyorsa bunun tam tersinin de gerçekleşebileceğini gösteriyor.<br /></div><br /><br /><div><strong><span style="color:#ff0000;">Adanalıyık, endüstriyel futbola karşıyık</span></strong> </div><div><br /><br /></div><div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 268px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380929476489528914" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7p3hh46rIqOV7EPi5q797RK6c6AtPWUxLwoelIRxjcmOW6avjyrM4WDFl7v-kCTTbU8PsVVT1_7z3jIaQWbET8Jk544-nygyTK1SvCEicTpRku-sw1NnPfFMSsUAy_fqZKnHDSk_lttQN/s400/LIVORNO_ADANA_YA_GELDI_463786304092009.jpg" /></div><br /><br /><div></div><div></div><div>Aylar öncesinden dostluk maçı için Adana’ya davet edilen, “gelir mi gelmez mi” denilen Serie A takımlarından Livorno davete icabet edip Şakirpaşa’nın pistine iniverdi. Türkiye’nin üç büyüklerinden birisi gelse Şakirpaşa böylesine şen olmazdı o an. Havaalanında Lazio’ya edilen küfürlerle karşılanan Livorno kafilesi “Adana’ya gelen soluğu kebapçıda alır” geleneğini gerçekleştirdi. Kebaplar hazırlanırken önlerine gelen pideleri en hızlı mideye indiren ise Inter’in Livorno’da kiralık oynayan futbolcusu Nelson Rivas oldu. Livornolu futbolculara kebabın yanında şalgam içmelerini ne kadar önerdiysek de tatmadılar. Halbuki şalgamın rengi olan bordo-kızıl, hem forma hem de siyasi renkleri.</div><br /><div><br />Stadın içinde neler yoktu ki! Adana Demirspor’un ateşli taraftarı ve Livorno taraftarının beraber söylediği Çav Bella’dan mı, yoksa Demirspor’un küçük amigosu Rafet’in 15 bin taraftara üçlü çektirdikten sonra Lucarelli’nin kucağında taraftar grubu olan Şimşekler’in huzurunda sol elle yumruk şov yapmalarından mı bahsetsek...<br /></div><br /><br /><div>5 Ocak Stadı’nda akıllarda kalanlar oyun içinden çok tribünde yaşananlar oldu şüphesiz. Bırakın Türkiye’yi dünyada rastlanamayacak bir tabloydu Che, Filistin, Sovyet Rusya ve TKP bayraklarının açılması. Bu maç 30 yıl önce oynansaydı, bu sahneden sonra kıyamet kopardı herhalde. Düşünsenize binlerce insan Çav Bella’yı söylüyor, tribünlerde hemen her komünist ülkenin bayrağı var ve MHP’li Belediye Başkanı kalabalığı selamlıyor.<br /></div><br /><br /><div>Bu tarihi maça sadece 15 bin futbolsever tanıklık edebildi. Adana Demirspor ve TRT arasında son ana kadar yapılan pazarlıklardan bir sonuç çıkmadı ve böylece maç hiçbir kanaldan yayınlanamadı. TRT yetkililerine göre maçın siyasi yönlere çekilmesi kararlarında etkili olmuştu. Ancak kimi iddialara göre TRT maçı, Adana Demirspor’a para ödemeden yayınlamak istemiş, isteği “doğal olarak” kabul edilmeyince de siyaset bahanesinin ardına sığınmıştı<br /><br /><br /><strong><em>anadoludanfutbol.blogspot.com</em></strong><br /><br /><strong>Not;</strong> Lucarelli’nin taktığı Demirspor atkısını bana hediye eden hemşerim Hüseyin Ataş ile röportajda büyük emeği geçen futbol sevdalısı Deniz Ülkütekin kardeşlerime sevgiler...</div><div></div><div>CUMHURİYET PAZAR DERGİ / 13 Eylül 2009</span></div></div></div>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-46274656930501936702009-09-05T06:58:00.000-07:002009-09-05T07:02:59.220-07:00Elimi siz tutar mısınız?<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dzOaTWfJI4VjK9CF93W_iLK688_dML9wdUq4J5pegCXD_a24Eu9bcnkz35nD_oQmkcRyWBShTwsjHbdaD1nNw' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-85390597157182770292009-08-27T16:23:00.000-07:002009-08-28T04:01:16.159-07:00Politik sinema umut ve yıkımın harmanıdır<a href="http://www.dinaview.com/wp-content/uploads/2008/06/z.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 485px; DISPLAY: block; HEIGHT: 671px; CURSOR: hand" border="0" alt="" src="http://www.dinaview.com/wp-content/uploads/2008/06/z.jpg" /></a><br /><div></div><br /><div><br /><span style="font-size:130%;"><br /><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT</span></strong><br /><br />Politikanın tanıdık hoyratlığıyla sinema dilinin emsalsiz kıvraklığını tek potada eritmek her zaman mümkün değildir. “Siyasi sinema”, her an kaba bir propagandaya dönüşebilir, yakıcı ve yıkıcı bir hal alabilir. Kıssadan hisse; sanatsal ve kalıcı bir zarafeti inşa etmek anlaşılacağı üzere hayli zordur. Bir süre önce meslektaşım Zuhal Aytolun ile birlikte magazine yem olmamış yönetmen ve oyunculara “Türkiye’de ‘siyasi sinema’ ne durumda ve yeni kuşak sinemacılar simge isim Yılmaz Güney'i aşabildi mi?” sorularını yöneltmiştik. Kimi Güney’in çıtasının daha da yükseklere taşındığını, kimi gerilediğimizi, kimi yerimizde saydığımızı ve hatta kimileri de Türkiye’de siyasi sinema diye bir şeyin olmadığını söyledi.<br /><br />Evet, 12 Eylül Darbesi’nin ardından çekilen bazı filimler ‘politik sinema’ açısından umut vericiydi ancak hep daha iyisinin, bir adım ilerisinin perdeye aktarılması beklendi. Siyasi sinema açısından konu sıkıntısı çekilmeyecek bir tarihe sahip ülkemizde neden yeterince cesur davranılmadığı tartışılıp durdu. Zihinlerimizde hep şu sorular asılı kalıyordu: “Türkiye’de politik içerikli filmler çekilebiliyor mu? Çekilenlere karşı ise gizli bir sansür mü uygulanmaya çalışılıyor?”<br /><br />12 Eylül Darbesi ve devamında gelen acımasız cunta rejimi, toplumsal hayatı darmadağın edip apolitik kuşaklar yetişmesine neden oldu. Sanırım çoğumuz bu konuda aynı görüşü paylaşıyoruzdur. Fikir, düşün, yazın, sanat, kültür... Cunta karanlığı her ne varsa altını üstüne getirdi, yaktı, yıktı, yasakladı, sürgüne yolladı, sansürledi ve susturdu. Türk sineması da bu amansız fırtınanın ortasında kalakaldı, zaten aksini iddia etmek resmen safdillik olurdu. Tartışmak, eleştirmek, önermek, savunmak mümkün değilken özellikle siyasi sinemadan bahsetmenin hiç âlemi yoktu. O koşullarda politik sinema büyük bir düş idi ve baskıcı düzenin emriyle tozlu raflara kaldırıldı, ister istemez... Yaprak bile kımıldamayan yılların ardından aydınlık beyinli yeni nesil yönetmenler, tüm toplumsal gevşemeye ve yaratıcılıktan yoksun rehavete karşın kollarını sıvadılar. Yeniden silkiniş, ayağa kalkış ikliminde, siyasi film denemeleri de peşi sıra geldi.<br /><br />Geleceğe umutla bakan, tartışma çeşitliliğinin arttığını savunan ve kendi deyimleriyle elini taşın altına koymaya hazırlananlar, yıllardır dayatılan zehirli apolitikleşme ilacının etkisinden kurtulduğumuzu öne sürüyorlar. Hepsinin ortak kanaati, el değmemiş nice olay ve kişinin bulunduğu bu ülkede konu sıkıntısı çekilmeyeceği yönünde... Demek ki, siyasi sinema adına adımlar atacak cesaret yavaş yerine geliyor. Ancak ve ne yazık ki; kafalarımız hala çok karışık... Dileriz ülkemiz her türden politik sinema yapacak denli özgürleşir ve toplum buna hazır olmayı öğrenir. (Örneğin İspanya'da siyasi filmler festivali yapılıyor)<br /><br />Politik sinema demişken yelpazenin en geniş halini görmemiz gerekir. Ülkemizin hali ortada, peki dünya ne durumda? Son yıllarda çekilmiş filmleri baz alırsak; “Beşir’le Vals”, “Persepolis”, “Frost/Nixon”, “V for Vendetta”, “Fidel’in Yüzünden”, “50 Ölü Adam”, “Il Divo”, “Ateş ve Citroen”, “Aleksandra”, “Firaaq”, “Bakış Açısı”... Liste uzayıp gidiyor. Mübalağa edelim, sonsuz sayıda film diyelim. Beyazperdeyi politika sosuna bulayan bu filmleri görünce gerçek apaçık ortaya çıkıyor, dünyanın derdi biterse siyasi sinema da biter. Ama dert bitmek nedir bilmiyor, haliyle sinemacılar da derman arıyor.<br /><br />Biraz eskilere gidelim. Costa Gavras’tan “Ölümsüz” ve “Kayıp” adlı unutulmaz klasikleri, Emile Zola’nın romanından devşirme pek meşhur “Tohum Yeşerince”, Fellini-Rossellini ortaklığında kotarılan “Roma, Açık Şehir”, Vsevolod Pudovkin’in Maksim Gorki’den uyarladığı “Ana”, Mark Semyonoviç Donskoy’dan Gorki’nin ünlü üçlemesi “Çocukluğum”, “Benim Üniversitelerim” ve “Ekmeğimi Kazanırken”… Sonra Elia Kazan’dan Viva Zapata, ardından tarihi kişiliklerden yola çıkan Spartaküs, JFF, Gandhi, Danton, Malcom X… Hitler’in son günlerini anlatan “Çöküş” (Der Untergang), bir itirafçının çarpıcı öyküsü “Kurt” (El Lobo), Japonların, Çinlilere yaptığı mezalimi dillendiren “Nanking Katliamı” konulu yapımlar, adedi bilinmeyen soykırım filmleri ve sinema tarihinin en çarpıcı seyirliklerinden “Gel ve Gör”... Sovyet sinemasından “Dünyayı Sarsan 10 Gün”, “Kronstadt’lıyız”, “St. Petersburg’un Sonu”... Siyasetin sol yüzü İngiliz usta Ken Loach’tan, “Carla’nın Şarkısı” ve “Özgürlük Rüzgarı”... İspanya İç Savaşı’nı masaya yatıran “Libertarias”, “Ülke ve Özgürlük ”, “Ana ve Kurtlar”… (Fırat Sayıcı arkadaşım bu filmleri geçen sayıda çok güzel anlattı, SİYAD üyeliği gerçekleşen meslektaşımı kutluyorum)<br /><br />Bilcümle savaş filmlerini atlamayalım. Alanı daraltırsak ve misal Bosna Savaşı’na odaklanırsak, pek çok film ile karşılaşırız. Altın Ayı kazanan “Esma’nın Sırrı” ise belki de bunların en tazesi… Ya diğerleri; Milcho Manchevski'nin çemberin asla yuvarlak olmadığını 'kelimeler', 'yüzler' ve 'resimler' ile haykırdığı muhteşem başyapıtı Yağmurdan Önce (Before the Rain), Balkan sinemasının yüz akı ünlü Emir Kusturica'nın acıyla mizahı harmanladığı Yeraltı (Underground) ve sonrasında Bir Mucizedir Yaşamak (Zivot Je Cudo) adlı eserleri, Isabel Coixet'in (Goya ödüllerini toplayan) bir kadın şahsında savaşı resmettiği filmi Sözcüklerin Gizli Yaşamı (La Vida Secreta de las Palabras) ile Ahmed Imamovic'ten tabiri caizse 'ortaya karışık' ve kısmen absürd bir deneme Batıya Git (Go West)… Evet, bunlar ilk akla gelenler...<br /><br />Unutulmamalı, siyaset hayatın her alanında ve istisnasız devinen her yanımızda... Politika umuttur bazen sımsıkı sarmalayan ve bazen de yıkımdır ne yazık ki... Ve gün olur, siyasetin beyazperdeye yansımasıyla (delibozuk propaganda filmleri değil asla) etkisi iç acıtan yapımlar kıt da olsa karşımıza çıkar. Aslında zordur siyasi sinema. Acıyı kurgulamak, kotarmak, yaranmak bela iştir... Özetle emperyalizmin, kapitalizmin, savaşın, işgalin, CIA'nın, işkencenin, tecavüzün ve her türlü melanetin başrolü kaptığı bu yapımlara parantezler açmayı sürdüreceğiz. Politik sinemaya –bu kulvar oldukça geniştir- ileriki aylarda devam ederiz, siyasi filmlerden vereceğimiz örneklerle dosyamızı şimdilik kapatalım. Not; Çıkış noktası politika olup, bir süre sonra raydan çıkanlar başka başka mecralara savrulan filmler de vardır. Siyasete uzak görünüp alt metinlerle en aşağılık ve ırkçı söylemlere sarılanlar da… Kışkırtmadan uzak sanata yakın filmler kuşkusuz önceliğimizdir.<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">Büyük bir öncü; Potemkin Zırhlısı<br /></span></strong><br />Efsanevi “Potemkin Zırhlısı” (Bronenosets Potyomkin / Battleship Potemkin) politik sinemanın, propaganda filmlerinin ve daha da ileri gidecek olursak modern sinemanın öncüsüdür. Lenin, ihtilalın ardından sinemayı devletleştirme kararı alır (1919) ve akabinde Devlet Yüksek Sinema Teknik Okulu’nu kurdurur. (1922). Stalin ise Lenin’in bıraktığı yerden devam eder. Büyük Ekim Devrimi’nin tüm sinemaseverlere hediyesi olan dahi yönetmen Sergei M. Eisenstein, adı geçen başyapıtı tam 84 yıl önce çekti. İşte Stalin’in direktifiyle kotarılan Potemkin Zırhlısı, 1905’te içten içe çürümekte olan çarlık rejimine karşı ayaklanan kahraman denizcilerin öyküsünü anlatır. Film, devrimci propagandayı (Bolşeviklerin ayaklanmanın 20. yıldönümüne saygı ve selam duruşudur) esas alır. O tarihte henüz 27 yaşında olan ve “Grev”den sonra ikinci filmini yönetmenin büyük heyecanını yaşayan Eisenstein, Potemkin Zırhlısı’nın senaryosunu Nina Agadjanova, Nikolay Aseyev ve Sergey Tretyakov ile ortaklaşa yazar. Eisenstein, filmin kolektif bir yapıma dönüşebilmesi için kimsenin öne çıkmasına izin vermez, tam da bu yüzden Potemkin Zırhlısı’nın başrol yerine binlerce gönüllü oyuncusu vardır. Yaratılmak istenen epik bir destandır ve Eisenstein bunu sinemada başaran ilk yönetmendir.<br /><br />Pek çok otoriteye göre; teknik açıdan devrim niteliği -çağına göre- taşıyan Potemkin Zırhlısı, dünyanın en iyi filmidir. Kimi sinemacılar ise Potemkin Zırhlısı ile ondan 16 yıl sonra çevrilen “Yurttaş Kane”i (Citizen Kane / Orson Welles) önemlilik ve ölümsüzlük konusunda yarıştırırlar. Sinema derslerinde de bu “öncü”yü irdelemek mutlak bir zorunluluk gibidir. Potemkin Zırhlısı ne yazık ki; Hitler’in sağ kolu, Nazi’lerin Halkı Aydınlatma ve Propaganda Bakanı Paul Joseph Goebbels’i de derinden etkilemiştir; “Eşi benzeri olmayan şaheser. Bu filmi izleyen insan bir Bolşevik olabilir.” Filmin ana eksenini tamamlayan beş parça şunlardır; “İnsanlar ve solucanlar”, “Limandaki drama”, “Ölümün çekişi”, “Odessa merdivenleri” ve “Filoyla randevu”... Özellikle Odessa merdivenlerinde yaşanan katliam bölümü, sinema tarihinin unutulmazları arasına adını çoktan yazdırmıştır. Ve hatta birçok yönetmen hala ünlü merdiven sahnesine göndermeler yapıp durur. Potemkin Zırhlısı, öte yandan şanssız da bir filmdi. Rusya dâhil pek çok ülkede yasaklandı, sansüre uğradı. Ve bundan beş yıl önce film, hummalı bir çalışmayla yeniden yapılandırıldı.<br /><br />Eisenstein’in bir diğer politik filmi de, Amerikalı gazeteci John Reed’in, “Dünyayı Sarsan On Gün, adlı ünlü romanından uyarlanan “Ekim” idi. “Yaşasın Meksika” ise Eisenstein'ın “bitmemiş başyapıt”ıdır<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">Evlatların için ağla ey Arjantin</span></strong><br /><br />“Resmi Tarih” (La Historia Oficial), siyasi sinemanın doruklarından... Naif, akılda kalıcı, sarsıcı ve kan dondurucu... .<br /><br />Cuntalar, Güney Amerika’nın makûs talihi gibidir (ülkemizin kaderi de benzer özellikler taşımaz mı?) ve bu kahredici ve bildik gerçek, hiç kuşkusuz ki; ötelenemeyen tüm acıların, tarifsiz yaraların ve kayıp ruhların yegâne sorumlusudur. Şili cehenneminde yitirilen insanlığın ortak değerleri Salvador Allende ve Victor Jara’ya birer selam çakalım ve asıl konumuz olan Arjantin Cuntası için ayrı bir paragraf açalım. Tarih 24 Mart 1976... Köşe başlarını tutan postallar, bütün renkleri boğan üniformalar ve caddelere kan ağlatan tank paletleri... Hain General Jorge Videla komutasındaki CIA güdümlü ordu, Başbakan İsabel Peron’u devirdi. Bilmeyenlere hatırlatalım; İsabel Peron, en ünlü Arjantinli Juan Domingo Peron’un üçüncü eşidir. İki kez başkanlık yapan eski asker Peron, bir dönem sekreterliğini de üstlenen İsabel ile efsanevi Evita’nın “Eva Peron” hayata erken vedasının ardından evlenmiştir. Madonna, Joan Baez, Sinead O’Connor ve Olivia Newton-John’un seslendirdiği Evita ağıtı “Don’t Cry For Me Argentina” (Benim İçin Ağlama Arjantin) unutulabilir mi?<br /><br />Darbenin ardından Arjantin genelinde 650 tutuklama merkezi oluşturulur ve 30 bin kişi yaratılan bu hayâsız kan gölünde katledilir. Askeri yönetim, muhalif bellediklerini, sonsuz işkencelerin ardından kargo uçakları ve helikoptere bindirir ve sonra ayaklarına ağırlık bağlayıp -diri veya ölü fark etmez- okyanusa atar. Bizim Cumartesi Anneleri’nin gözyaşlarıyla izlediği Arjantin orijinli politik film “Olimpo Garajı” (Garage Olimpo / 1999) son soluğunu azgın dalgalara bırakanları anlatır. Benzer bir canavarlığın yaşandığı Şili’de suya atılan ve cesedi kıyıya vuran genç ve idealist bir kadın öğretmen için de bir türkü yakılır; “O, denizden geldi”... Darbecilerin, gaddarlıkları bitecek gibi değildir; hamile kadınları işkencede öldürüp, 500’ü aşkın bebeği evlatlık olarak dağıtırlar. Uzun yıllar sonra bu çocuklardan sadece 80 kadarı gerçek aileleri tarafından bulunabildiler. İşte tam da bu yüzden diyoruz ki; sen, yine de metanetini bir kenara bırakma ancak hiç değilse bir kez olsun, en asil evlatların için ağla ey Arjantin.<br /><br />Gelelim filmimize; Tarih öğretmeni Alicia, ABD’li şirketlere danışmanlık yapan hukukçu kocası Roberto ve beş yaşındaki evlatlık kızları Gaby ile huzur, güven ve zenginlik içerisinde yaşamaktadır. Arjantin darbenin etkisinden gün be sıyrılmaktadır ve Alicia’nın korunaklı ve sırtını gerçeklere döndüğü dünyası da yıkılmak üzeredir. Resmi Tarih, Arjantinli yönetmen Luis Puenzo tarafından 1985 yılında çekildi. Siyasi filmler kategorisinden kısa bir sürede kült filmler listesine girebilen bir etkileyicilik, sanatsal bir işçilik ve yetkinliğe sahip bu yapıt, en iyi yabancı film Oscar’ı dâhil 22 ödül kazandı. Filmin başrollerini Norma Aleandro, Héctor Alterio, Chunchuna Villafañe ve Hugo Arana üstleniyorlar. Yıllar önce Türkiye’de de vizyona giren ve bu sene 12. Uçan Süpürge Uluslararası Kadın Filmleri Festivali’nde gösterilen Resmi Tarih’i sakın kaçırmayın (DVD’si Digital Kültür tarafından satılıyor)...<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">Tutkulu bir kadın aşksız da yaşayamazdı</span></strong></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"><br />“Rosa Luxemburg” (Die Geduld der Rosa Luxemburg) ise devrim hareketinin kuramcısı ve önderi bir büyük kadının öyküsünü resmeden şiir gibi bir seyirlik. Rosa Luxemburg, eski Çekoslovakya ve Batı Almanya ortak yapımı, 1986 tarihli bilcümle vurucu ve takdire şayan bir eser. Filmin yönetmeni ve senaristi Margarethe von Trotta... Başrolleri sırtlayanlar ise Barbara Sukowa, Daniel Olbrychski ve Otto Sander... 2007’de gerçekleştirilen 2.Uluslararası İşçi Filmleri Festivali’nde gösterilen bu güzide yapıtın, DVD’sini almanızı hararetle öneririm.<br /><br />Büyük şair Ahmed Arif’in “Suskun” adlı şiirinde selamladığı “Cihanın ilk umudu, ilk sevgilisi ve ilk gerillası Spartaküs”ün” iki bin yıl sonraki takipçisidir Rosa Luxemburg... Spartaküs Birliği’ni birlikte kurduğu ve aynı kaderi paylaştığı yoldaşı ise Karl Liebknecht’dir.<br /><br />Polonya’da doğan, genç yaşında teorisyenliğe soyunan ve ardından evlenip Almanya’ya yerleşen “Kızıl Rosa”, her zaman bıçak sırtında yürüdü, cezaevlerine düşmek ve yakasını bırakmayan hastalıklar dahi onu yolundan alıkoyamadı. Clara Zetkin, August Bebel, Karl Kautsky ve daha niceleriyle ya dostluk kurdu ya da karşılarına dikildi. Lenin de, zaman zaman ters düştüğü Rosa için - her şeye rağmen - “O, bir kartaldı ve kartal kalacaktır” demiştir. Leo Jogies, Kostja Zetkin, Paul Levi, Hans Diefenbach... O, aşksız da yaşayamadı. Tam 90 yıl önce katledilen kadın, emek, özgürlük ve sosyalizm hareketinin büyük lideri Rosa Luxemburg’u (1871 – 1919), saygıyla anıyoruz.<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">Provoke edici bir seyirlik</span></strong><br /><br />“Açlık” (Hunger), zorlayıcı olduğu oranda sarsıcı, etkileyici, provoke edici ve akılda kalıcı bir seyirlik... İngiliz işgaline karşı Kuzey İrlanda’nın mazlum halkının onurlu ayaklanması ve devamında bu isyanı simgeleyen gencecik Bobby Sands’in açlık greviyle sonlanan destansı öyküsü...<br /><br />Açlık’ı, 40 yaşındaki siyahî İngiliz yönetmen Steve McQueen (tam 29 yıl önce 50 yaşında hayatını kaybeden efsanevi aktörle alakası yok, sadece isim benzerliği) çekti. Filmin senaryosu Steve McQueen ve Enda Walsh’e ait. Açlık’ın başrolünde, babası Alman, annesi ise Kuzey İrlandalı olan yetenekli aktör Michael Fassbender var. Açlık’ta canlandırdığı Bobby Sands ile mükemmel bir iş çıkaran Fassbender’i sinemaseverler, “300” ve “Angel” adlı yapımlardan hatırlayabilirler. Yıldızı giderek parlayan Fassbender’i yakında Quentin Tarantino’nun son filmi “Inglourious Basterds”da izleyeceğiz. Filmin diğer önemli rollerini ise Liam Cunningham, Stuart Graham, Helena Bereen ve Larry Cowan üstlenmişler. Açlık, Cannes’da en iyi ilk filmin karşılığı olarak “Altın Kamera”yı kazandı ve çeşitli festivallerden 28 ödülle döndü.<br /><br />“Açlık grevi eyleminde yaşamını yitiren İrlanda Cumhuriyet Ordusu (IRA) önderi ve İngiliz parlamentosu milletvekili Bobby Sands’ın son günlerini kurgulayan yapım, gıdasını politikadan alsa da kendisine bildik siyasi filmlerden ayrı duran bir kulvar seçmiş. İşkenceci sadist gardiyanlara ve zulme uğrayan siyasi mahkûmlara eşit oranda yaklaştığı için suçlanılabileceği ince bir çizgide yürüyen film, gerçeklik ve enformasyon kaygısı da taşımıyor. Sinema tarihine geçmeye aday 18 dakikalık kesintisiz bir plan, işkence sahneleri, duvarları bokla sıvanan hücreler, anüs kontrolü, eriyen bedenler, İngiliz hükümetinin “Demir Leydi” lakaplı Başbakanı Margaret Thatcher'ın metalik sesi... Açlık’ın hazmı zor ve yarattığı etki sersemletici... Tek kelimeyle; kışkırtıcı... Sands ve yoldaşları, 1996 Eylül’ünde ülkemizde gösterime giren “O da Bir Ana”dan (Some Mother’s Son) yaklaşık 13 yıl sonra tekrar aramızdalar. O da bir Ana (Oscar’lı yıldız Helen Mirren ve İrlandalı muhteşem aktris Fionnula Flanagan’ın büyüleyici oyunculukları unutulmazdı), işgal altında sokakları tutuşan ve yüreği içerdekilerle bir atan Kuzey İrlanda’yı anlatıyordu, Açlık ise neredeyse diyalogsuz bir şekilde korkuyu, yalnızlığı, özveriyi, nefreti ve büyük inancı resmetmeyi deniyor.<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">Basiretsiz bir örnek; “Bir Terör Filmi: Der Baader Meinhof”</span></strong><br /><br />“Bir Terör Filmi: Der Baader Meinhof” (Der Baader Meinhof Komplex), sol gösterip sağ vuran bir film. Ve tüm görsel cazibesine inat, senaryosu ve inandırıcılığı yerlerde sürünüyor. Kızıl Ordu Fraksiyonu (RAF), Almanya'nın yakın tarihini (1967–1977') sarsan ve silahlı eylemi devrim yürüyüşünün pusulası ve rotası belleyen bir örgütlenmedir. Bolivya’da Che, Vietnam’da Ho Amca, “kaldırım taşlarının altında kumsal var” diyen Parisli öğrenciler ve ABD’li çiçek çocuklar... Dünya siyasetle yatıp kalkmakta, gençlik sosyalizm düşü kurmakta, sokakların ruhu mutlu yarınlara inanmaktadır.<br /><br />Filmimize gelecek olursak; İran’ın son şahı Muhammed Rıza Pehlevi ve onun güzelliği dillere destan üçüncü eşi Farah Diba’nın 2 Haziran 1967’deki Almanya ziyaretini protesto eden gençler, polis şiddetine (İstanbul polisine gönderme yapıp orantısız güç mü desek?) maruz kalırlar. Sonra RAF’ın ilk çekirdek kadrosu; Andreas Baader, Ulrike Meinhof, Gudrun Ensslin, Astrid Proll, Holger Meins, Jan Carl Raspe, Irmgard Möller ve diğerleri ortaya çıkar. Federal Cinayet Dairesi Başkanı sinsi ve becerikli Horst Herold ise peşlerine düşmekte gecikmez.<br /><br />Öncelikle söylememiz gereken yönetmen Uli Edel'in devlet ideolojisinden yana taraf tutan bu filminin (Alman basını, onlara ‘çete’ demişti, Edel ise, serseri, sefil ve salaklardan oluşan vahşiler çetesini daha uygun görmüş sanırım) gösterime girdiği her ülkede tartışma yaratmasıdır. Andreas Baader, katıksız bir kadın düşmanı yani bildiğiniz yarım akıllı bir maço ve sürekli öfke nöbeti içerisinde... Siyasi bir önderden ziyade mahallenin delisine dönüştürülmüş. Gazeteci ve iyi bir hatip olan Ulrike Meinhof, ikircikli davranan sorunlu bir ev kadını kılığında... Edel’e göre o, resmen saftorik ve sıradan bir maceracı... Örgütün kendini geri planda tutan teorisyeni Gudrun Ensslin ise –sıkı durun- teşhirci bir top modele çevrilmiş. İkinci kuşak RAF’çılardan Brigitte Mohnhaupt ve Christian Klar ise devrimcilikle alakası olmayan ve kafaları asla basmayan tipler vasıtasıyla cezalandırılmış.<br /><br />Eleştirilerimiz bitti mi? Ne gezer... Yoldaşına, “cezaevinde altı yıl erkeksiz kaldım, hadi sevişelim” diyen devrimci bir kadın militan. İçini boşalt, karikatürize et, kullanabildiğin kadar kullan ve at... İşte al sana yeniçağın ikon kültürü... Uzlaşmacılar, hinoğlu hinler, hainler, dönekler, yaptığı eylemi savunamayanlar... Çıplaklar kampı sevdalısı, rock yıldızı özentisi ve marka düşkünü eylemcilerin, bir tek “ille de birey, birey, birey” diye bağırmadıkları kalmış. Onları büyük büyük laflar eden küçük insanlar olarak betimlemek, filmin inandırıcılığını hepten silip götürmüş. Yönetmenin öfkesi o denli yaman ki; RAF üyelerini eğiten Filistinli direnişçiler de “hödük” mertebesindeler... İnançlarından kati suretle ödün vermeyenler ise filmimize göre toplu şekilde intihar ediyorlar. Yazık ve el insaf be!<br /><br />Başrollerini Martina Gedeck, Moritz Bleibtreu, Johanna Wokalek ve Bruno Ganz’ın paylaştığı Bir Terör Filmi: Der Baader Meinhof, bugüne dek çekilmiş en pahalı Alman filmiymiş. Protesto gösterileri, ABD’yi hedef alan kanlı bombalamalar ve 10 dakikada üç banka soygunu... Tamam, görsellik 10 numara ancak film sırıtıyor ve ortaya halkın gerçek düşmanı RAF'tır gibi bir ucubelik çıkıyor.</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div><a href="http://www.cinedergi.com/"><span style="font-size:130%;color:#ff0000;"><strong>http://www.cinedergi.com/</strong></span></a><span style="font-size:130%;"> </span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div></div>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774594041748426803.post-86861891625702427902009-07-24T14:36:00.000-07:002009-08-01T11:03:18.923-07:00Pislik ama güzel<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCM_QBfnuyFGWGWpwbstwPs6bi4FKv4WvlCqvKFvaw2xy4K2W6-h6tIFJrE9wIecrn2qmJ7uJ1ieOcO3phpI00dx6qFAOUWY5t4SMsAIFni0WYKvc4ESsiUfZNJM2qzpanOaGU8lmeq36A/s1600-h/Zift_Photo_OrlinRouevski24aaa.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 267px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5362150262703053234" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCM_QBfnuyFGWGWpwbstwPs6bi4FKv4WvlCqvKFvaw2xy4K2W6-h6tIFJrE9wIecrn2qmJ7uJ1ieOcO3phpI00dx6qFAOUWY5t4SMsAIFni0WYKvc4ESsiUfZNJM2qzpanOaGU8lmeq36A/s400/Zift_Photo_OrlinRouevski24aaa.jpg" /></a><br /><div><br /><br /><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;">ALPER TURGUT</span></strong><br /><br /><strong></strong></span></div><div><span style="font-size:130%;"><strong></strong></span></div><div><span style="font-size:130%;"><strong>Zift</strong>, 28. Uluslararası İstanbul Film Festivali’nde izlediğim uzak ara en güzel filmdi. Siyah-beyaz bu yapım için haliyle iyi kotarılmış yeni nesil bir kara film denemesi diyebiliriz. Bu bir beyazperde büyüsü ve mizahın en koyusundan demlenen sahici bir sinema şöleni... Üstelik matrak, absürt ve gerçeküstü... Hafif erotik, görece estetik ve hayli nevrotik... Yani edepsiz, sıcacık ve yarı deli... Ve tüm türleri bir potada eritmeye çabalarken kafası daha da karmakarışık bir hal alıyor. Hayır, bunca hengâmenin ortasında bilgi de zerk ediliyor. Kısaca; Zift, hem pislik hem de inadına güzel bir film.</span></div></div><div></div><div></div><div><br /></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><br /></div><div><span style="font-size:130%;"></div></span><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 430px; DISPLAY: block; HEIGHT: 191px; CURSOR: hand" border="0" alt="" src="http://images.ibox.bg/2008/09/04/zift2/430x191.jpg" /><br /><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Bulgaristan’ın geçen yıl Oscar adayı olan ve Uluslararası Moskava Film Festivali’nde en iyi yönetmen ödülünü (Gümüş George) kapan Zift’i, Javor Gardev çekti. Genç yönetmen Gardev’in henüz ilk filmiyle hedefi tam 12’den vurduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz. Zift’in başrollerinde Hollywood’un da ilgisini çeken yetenekli aktör Zachary Baharov ile Tanya Ilieva ve Vladimir Penev var.</span> <div><br /><br /></div><div><br /></div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 458px; DISPLAY: block; HEIGHT: 650px; CURSOR: hand" border="0" alt="" src="http://i40.tinypic.com/2jb65p2.jpg" /><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><br /><span style="font-size:130%;">Bildiğiniz üzere bulaştı mı çıkmak nedir bilmeyen Zift, petrolün posasıdır, asfalt malzemelerinin de hasıdır. Ancak Vladislav Todorov’un aynı adlı romanından uyarlanan Zift'in anlamı ise bambaşka... Malum kelime, Bulgar argosunda afedersiniz “bok”a denk geliyor imiş. Zaten film, üç ton dışkının bir aldatılma hikâyesine suç ortaklığı yapmasıyla (daha doğrusu cezalandırma işlevi görüyor) başlıyor. Mesaj şu; bok büyük olursa verdiği hasar da azalır. Tabi ki bahsi konu edilen maddi değil manevi hasar...</span><br /><br /><br /><br /><br /><p><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 460px; DISPLAY: block; HEIGHT: 253px; CURSOR: hand" border="0" alt="" src="http://www.zagrebfilmfestival.com/arhiva/2008/download/film/images/zift.jpg" /><br /></p><br /><br /><br /><p><span style="font-size:130%;">Öyküsü acıklı ve silme yoksul bir ailenin yaramaz oğlu, insanları korkutmak için bavullara saklandığı için “Güve” adını almıştır. Afet muadili sevgilisi de halvet olduktan sonra erkeğini yiyen “Peygamberdevesi”ni kendisine lakap seçmiştir. Sacayağını tamamlayan ise yerel sanatçı ve tipik üçkâğıtçı “Sülük”tür. Üç kafadar, yaşlı ve sapık bir mücevhercinin (sakladığı yer ve kullanım amacı ahlakdışı) kıymetli elmasının peşine düşerler. Baskın umdukları gibi gitmez ve Sülük, azgın mücevherciyi öldürür. Ama Güve, Sülük'ü ve hamile olduğunu öğrendiği Peygamberdevesi'ni ele vermez ve kendisini kodeste (komünizmden önce 1944) bulur. İşlemediği bir suçtan dolayı içeride kahır çeken kahramanımızın tek dileği cezasını tamamlamak ve tropik adalara yelken açmaktır. Aradan tam 20 yıl geçer, Sofya Cezaevi’nden salıverilen Güve, bilinmezliğe adımını atar. Özgürlük ve rahat bir yaşam ise aslında koskocaman bir hayaldir. Hain Sülük, kartlarını iyi oynamış ve aniden yükselerek “Yoldaş Binbaşı” olmuştur. O, Güve'nin nefes dahi almasına müsaade etmez ve kahramanımızın sakladığını düşündüğü elması alabilmek için sadık adamlarını devreye sokar. Güve’nin çilesi bitecek gibi değildir. Önce kan donduran işkence seansı başlar ve ardından Sülük, Güve’ye bir günlük yaşam hakkı tanıyan ölümcül bir zehir içirir.</span> </p><p><br /></p><p></p><p><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 500px; DISPLAY: block; HEIGHT: 317px; CURSOR: hand" border="0" alt="" src="http://www.slackerwood.com/files/zift_sxsw09.jpg" /><br /></p><p></p><p><span style="font-size:130%;">Geçmiş ile hayatının sonlanacağı gün (1964’ün komünist başkenti Sofya) arasında sürekli mekik dokuyan Güve, zehirin de etkisiyle tuhaf insanların çepeçevre sardığı içsel (ve bir kısmı dolayısıyla düşsel) bir dünyaya çoktan yuvarlanmıştır. Eski bir hapishane kuşu olan anarşist dövmeci, Guguk kuşlu saatin tek gözlü bıraktığı boksör bilge, daracık yerde yellenen ve osuruktan ateş çıkaran mezar kazıcıları, kafadan kontak tabirinin cuk oturacağı hemşireler, delibozuk bar kuşları, uyduruk öykülerini anlatma telaşındaki arıza ve karikatürize tipler ve dahası... Ancak Güve için asıl darbe, Sülük ve Peygamberdevesi’nin birlikte kurduğu tezgâhın açığa çıkmasıyla iner. Acaba kandırılmaktan asla bıkmayan Güve ölmeden evvel intikamını alabilecek midir?<br /></span><br /><br /></p><p><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 477px; DISPLAY: block; HEIGHT: 238px; CURSOR: hand" border="0" alt="" src="http://fest09.sffs.org/i/stills/main/zift.jpg" /><br /><em><strong></strong></em><br /><em><strong></strong></em><br /><span style="font-size:130%;"><strong>Yazarın Notu</strong>; Zift'te hoşuma gitmeyen yegâne şey ise komünizmi yerip, kapitalizme göz kırparken takındığı ikircikli tavırdan kaynaklanıyor. Tamam, komünizmi despotik bulabilirsin, sistemden nefret de edebilirsin ancak simgeler ve imgelere sığınıp batı demokrasisine selam çakmak sana kazandırmaz aksine seni sıradanlaştırır. Çünkü komünizmin tu kaka olduğundan dem vuranlar ve onu can düşmanı belleyenler, 2. Dünya Savaşı bitiminden bu yana aynı aparatları kullanıyor ve artık iyiden iyiye bayatlamış yemeği ısıtıp ısıtıp önümüze sürüyorlar. Hah, komünizm deneyini başarısızlığa uğratanların hiç mi günahı yok? Onlar benim gözümde en büyük suçludurlar. Güzel bir dünya yaratmak varken onu “Demirperde” ile mahvedenler, ABD’yi de tek kutuplu dünyanın efendisi yapmadılar mı? Bakın finalindeki şarkının sözlerine; “Bulgaristan güzel bir ülke ama Rusya hepsinden daha iyi...” Trajikomik, ucuz ve zavallı... Neyse... İşte öyle bir şey... </span></p><p><span style="font-size:130%;"></span></p><p><a href="http://www.cinedergi.com/"><strong><span style="font-size:130%;color:#ff0000;">www.cinedergi.com</span></strong></a><br /><br /></p>Alper TURGUThttp://www.blogger.com/profile/11193485058213404878noreply@blogger.com0